Μάλιστα! Μετά από πολλή παραφιλολογία, καθυστερήσεις, και προεδρικούς παληκαρισμούς ότι δεν υπογράφουμε με τους «κλεφταράδες της υφηλίου», μπήκαμε επιτέλους στην εποχή του Μνημονίου.
Και όταν λέω επιτέλους, σαφέστατα δεν εννοώ ότι πρέπει να χαιρόμαστε επειδή καταφέραμε να συμφωνήσουμε σε ένα Μνημόνιο με επώδυνους όρους, αλλά επειδή καταφέραμε να διασώσουμε, έστω και την υστάτη, την οικονομία και τον τόπο μας από τη βέβαιη καταστροφή που διαγραφόταν μπροστά μας. Με άλλα λόγια, το πραγματικό δίλλημα δεν ήταν ποτέ μεταξύ ενός Μνημονιακού και ενός αντί-Μνημονιακού δρόμου, αλλά μεταξύ ενός Μνημονίου με σοβαρή διαπραγμάτευση και της κατάρρευσης της κυπριακής οικονομίας. Ευτυχώς για όλους, επιλέξαμε το δρόμο που μπορεί να μας οδηγήσει στην ανάκαμψη.
Για όσους έχουν ακόμη έστω και την παραμικρή αμφιβολία κατά πόσο η συμφωνία στη δανειακή σύμβαση είναι μονόδρομος, αναφέρω τα ακόλουθα. Πρώτο, όπως έχει λεχθεί και επίσημα από κρατικούς αξιωματούχους, τα υφιστάμενα κονδύλια φτάνουν δεν φτάνουν για τις ανάγκες του κρατικού μισθολογίου για το μήνα Δεκέμβριο. Κυριότερα όμως, είναι πολύ καλά γνωστό σε όλους όσους έχουν επαφή με την πραγματικότητα, ότι το χρηματοπιστωτικό μας σύστημα πνέει τα λοίσθια λόγω της έλλειψης ρευστότητας. Να θυμίσουμε το τελεσίγραφο της ΕΚΤ προς το Διοικητή της ΚΤ ότι μέχρι τα μέσα Ιανουαρίου 2013 σταματά η παροχή ρευστότητας από τον ELA, καθώς και την προχθεσινή απόφαση της Βουλής για έγκριση επιπλέον €3δις ως κυβερνητική εγγύηση για ενίσχυση της ρευστότητας των τραπεζών μας.
Η υπογραφή του Μνημονίου ήταν, εξαρχής, ευθύνη και υποχρέωση του ιδίου του Προέδρου της Δημοκρατίας, ο οποίος, με τους χειρισμούς, την ατολμία και τις ιδεολογικές του αγκυλώσεις, μας έφερε στο χείλος του γκρεμού. Εξάλλου, είναι κοινή λογική ότι αυτοί που κυβερνούν έχουν και την ευθύνη των συνεπειών της δικής τους διακυβέρνησης. Είναι επίσης κοινή λογική ότι η καθυστέρηση στην επίτευξη συμφωνίας μεγάλωσε την τρύπα των χρηματοδοτικών μας αναγκών και αύξησε, κατά πολύ, το «λογαριασμό» της δανειακής σύμβασης, με αποτέλεσμα την επιβολή πιο σκληρών όρων. Συνεπώς, η προσπάθεια του ΑΚΕΛ, τις τελευταίες μέρες, να παρουσιάσει τον Πρόεδρο ότι αντιστάθηκε ηρωικά κατά της Τρόικας και ότι καλά έκανε που δεν υπέγραψε πιο πριν, αποτελεί επικοινωνιακό τρικ μονάχα για ενδοκομματική κατανάλωση. Οι υπόλοιποι, απλώς δεν τρώμε κουτόχορτο.
Όπως έχω επισημάνει επανειλημμένως, είναι καιρός πλέον να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους και να μιλήσουμε με τη γλώσσα της αλήθειας στο λαό. Η υπογραφή του Μνημονίου είναι μόνο η αρχή ενός πολύ δύσκολου και δύσβατου δρόμου που όλοι μαζί πρέπει να διανύσουμε για να πετύχουμε επιτέλους την πολυπόθητη ανάκαμψη της οικονομίας μας. Τις επόμενες βδομάδες η Βουλή, και κατ΄ συνέπεια οι πολιτικές δυνάμεις, θα επιφορτιστούν με το δύσκολο έργο της έγκρισης των νομοθετικών ρυθμίσεων που απαιτούνται για την επιβολή των μέτρων. Παράλληλα, το Μνημόνιο θα πρέπει να τύχει της πολιτικής έγκρισης από το eurogroup και από τα εθνικά κοινοβούλια σημαντικών κρατών μελών, με ανοικτό το ενδεχόμενο συζήτησης του εταιρικού μας φόρου (δηλώσεις Σόιμπλε).
Όσο αφορά το λαό, οι όροι του Μνημονίου, με βάση τα όσα βγαίνουν στη δημοσιότητα, είναι επώδυνοι, ιδιαίτερα για τις χαμηλόμισθες τάξεις του λαού. Θα πρέπει όλοι μας να κάνουμε θυσίες και να οπλιστούμε με υπομονή, σθένος και πείσμα. Σε αυτή τη δύσκολη εποχή που μπαίνει ο τόπος μας, μόνο με ενότητα και συλλογικότητα μπορούμε να πάμε μπροστά. Εξάλλου, εάν μπορέσαμε μια φορά να πετύχουμε το οικονομικό θαύμα το 1974, μπορούμε ξανά.
Η Διακυβέρνηση του Δημήτρη Χριστόφια είχε ως κατάληξη το Μνημόνιο Χριστόφια και την απαρχή της πιο δύσκολης περιόδου της σύγχρονης κυπριακής ιστορίας. Ο μόνος που μπορεί να διαχειριστεί αυτή την κρίσιμη περίοδο που ξεκινά, μακριά από λαϊκισμούς και κούφια συνθήματα, είναι ο Νίκος Αναστασιάδης. Ευχή όλων μας, ο ερχόμενος Φεβρουάριος να φέρει μαζί του αυτή την ελπίδα.
Γράφει: Σάβια Όρφανίδου
