Πρόσφατα, τόσο το ΑΚΕΛ όσο και η ΕΔΕΚ και ο Γιώργος Λιλλήκας έχουν προχωρήσει σε βαρύγδουπες, αντιευρωπαϊκές εξαγγελίες περί δημιουργίας μετώπου για έξοδο από το Μνημόνιο και συνεπώς από το ευρώ.
Οι εξαγγελίες αυτές, όχι μόνο αποτελούν το χείριστο είδος λαικισμού, ιδιαίτερα την πιο κρίσιμη στιγμή της ιστορίας μας, αλλά είναι και άκρως επικίνδυνες για το καλώς νοούμενο συμφέρον ενός τόπου που πασχίζει με ότι δυνάμεις του έχουν απομείνει να ξανασταθεί στα πόδια του. Προς αυτή την κατεύθυνση, επισημαίνω τα ακόλουθα:
1. Το Μνημόνιο δεν ήταν ποτέ επιλογή για κανένα. Στην πορεία όμως, λόγω δυστυχώς της οικονομικής κατρακύλας, αποδεικνύεται ότι είναι αναγκαίο κακό. Όλοι γνωρίζουν ότι η Κυβέρνηση Χριστόφια και το ΑΚΕΛ κάλεσαν την Τρόικα στην Κύπρο, αφού προηγουμένως οδήγησαν τη χώρα στην κατάντια. Συνεπώς αυτοί είναι και οι τελευταίοι που έχουν το δικαίωμα να λαικίζουν με τάχατες εναλλακτικές προτάσεις εκτός Μνημονίου, τις οποίες, εντελώς συμπτωματικά, ανακάλυψαν μόλις έφυγαν από την εξουσία!
2. Όλοι αντιλαμβάνονται ότι λύση εκτός Μνημονίου στην παρούσα φάση και με δεδομένη την τραγική οικονομική μας κατάσταση, σημαίνει έξοδο από το ευρώ. Αυτό συνεπάγεται, τουλάχιστο για όσους έχουν στοιχειώδη οικονομική αντίληψη και γνώση, άμεση χρεοκοπία του κράτους. Πρώτο, χωρίς την πρώτη δόση της δανειακής σύμβασης η Κυβέρνηση θα αναγκαστεί να προχωρήσει σε στάση πληρωμών. Αυτό αυτόματα σημαίνει χρεοκοπία. Ήδη, με βάση πρόσφατη παραδοχή της Γενικής Λογίστριας, η Κυβέρνηση αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα ρευστότητας για πληρωμή του κρατικού μισθολογίου. Δεύτερο, αρχές Ιουνίου απαιτούνται €1.3δις για την αποπληρωμή ληξιπρόθεσμου χρέους. Εάν αυτό δεν αποπληρωθεί, η Κύπρος χρεοκοπεί. Συνεπώς, εκτός και εάν όλοι αυτοί οι ειδήμονες που μιλούν για έξοδο από το Μνημόνιο έχουν σχέδιο για ΑΜΕΣΗ άντληση ρευστότητας για κάλυψη των πιο πάνω αναγκών, καλύτερα να σταματήσουν να προκαλούν τη νοημοσύνη και τη λογική μας.
3. Η επιστροφή στη λίρα εν έτη 2013 και στο μέσο της χειρότερης οικονομικής κρίσης που περνά ο τόπος, δεν θα έχει καμία σχέση με τη ζωή που ξέραμε πριν την ένταξη μας στο ευρώ. Πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε ότι η Κύπρος δεν είναι Αργεντινή. Δεν είμαστε χώρα εξαγωγών καθώς λειτουργούμε με αρνητικό ισοζύγιο τρέχουσων συναλλαγών. Είμαστε μια μικρή ανοικτή οικονομία που βασίζεται κυριότερα στους τομείς των υπηρεσιών και αγαθών, οι οποίοι όμως πλήγηκαν ανεπανόρθωτα από τα τελευταία γεγονότα στον τραπεζικό τομέα. Συνεπώς, η επιστροφή στη λίρα και η υποτίμηση της ή καλύτερα η διολίσθηση της, ενδεχομένως έως και 50%, σημαίνει επιστροφή στη φτώχεια και στην εξαθλίωση.
4. Τέλος, η έξοδος από το Μνημόνιο συνιστά άμεσο τερματισμό της παροχής ρευστότητας από την Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα προς τις κυπριακές τράπεζες, οι οποίες βρίσκονται στον αναπνευστήρα μόνο λόγω αυτής της ρευστότητας. Αυτό με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγήσει στην κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού μας συστήματος. Οι πολίτες σήμερα ήδη βιώνουν τις τραγικές επιπτώσεις της αναδιάρθρωσης της Λαικής και της Τράπεζας Κύπρου. Η καθολική όμως κατάρρευση του συστήματος σημαίνει άμεση αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους. Σημαίνει κλείσιμο της στόφιγγας χρηματοδότησης στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Σημαίνει φυγάδευση τεράστιων κεφαλαίων στο εξωτερικό. Σημαίνει ολική χρεοκοπία.
Συμμερίζομαι πλήρως τη δικαιολογημένη οργή των πολιτών για την απαράδεκτη και καταδικαστέα στάση των ευρωπαίων εταίρων μας στο Eurogroup. Ίσως, εκ των υστέρων, να γίνεται αντιληπτό ότι απαιτείται η ανάπτυξη μιας σφαιρικής αντίληψης για τους συσχετισμούς δυνάμεων και εθνικών συμφερόντων σε ευρωπαικό επίπεδο για να αποφύγουμε παρόμοιες καταστάσεις στο μέλλον. Όμως, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η θέση της Κύπρου εξακολουθεί να βρίσκεται στην Ευρώπη και στη ζώνη του ευρώ. Και αυτη είναι μια μάχη που εάν χρειαστεί, θα πρέπει να κερδηθεί με κάθε θυσία. Γιατί το διακύβευμα δεν είναι η επιβίωση κανενός κόμματος πλέον. Είναι η επιβίωση της ίδιας της πατρίδας μας.
Γράφει: Σάβια Όρφανίδου
