Η πρόταση του Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου του Δημοκρατικού Συναγερμού για την ανάγκη ενημέρωσης των μαθητών μας αναφορικά με την Ομοσπονδία, προκάλεσε αντιδράσεις και τριγμούς στους γνωστούς «πατριωτικούς» κύκλους, οι οποίοι, 40 χρόνια μετά, συνεχίζουν το ίδιο παραλήρημα λαϊκισμού και διασποράς φόβου.
Για ακόμη μια φορά, ο Νίκος Τορναρίτης κατάφερε να «προκαλέσει» μόνο και μόνο επειδή επεσήμανε τα αυτονόητα. Η πρώτη φορά ήταν λόγο της γνωστής του δήλωσης ότι οι Κερυνιώτες πρόσφυγες, σε περίπτωση λύσης του κυπριακού, δυστυχώς θα έχουν τη δυνατότητα να επιστρέψουν μόνο υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση. Ωσάν να μην είναι γνωστό σε όλους ότι οι διαπραγματεύσεις για την επίλυση του κυπριακού γίνονται, εδώ και δεκαετίες, στη βάση της διζωνικής δικοινοτικής Ομοσπονδίας (ΔΔΟ). Και τώρα, με την πρόταση του για ενημέρωση της νέας γενιάς σχετικά με την Ομοσπονδία, ακριβώς για την αποφυγή παρερμηνειών, δημιουργήθηκε αχρείαστος ντόρος, ωσάν το πολιτικό σύστημα να μην έχει, κατά καιρούς, επισημάνει την αδήριτη ανάγκη για ενημέρωση των πολιτών, και ιδιαίτερα των νέων, για το τι στην πράξη πρεσβεύει το πολίτευμα της Ομοσπονδίας και τι συνεπάγεται με αυτό.
Μόνο μια λέξη μπορεί καλύτερα να χαρακτηρίσει αυτή την κατάσταση: Στρουθοκαμηλισμός στο μέγιστο βαθμό! Οι έννοιες της δικοινοτικότητας, αλλά και της πολιτικής ισότητας εμφανίζονται στο Σύνταγμα μας από το 1960. Έκτοτε, από τις συμφωνίες Μακαρίου-Ντεκτάς και Κυπριανού-Ντεκτάς μέχρι τις Ιδέες Γκάλι, το Σχέδιο Ανάν και τη συμφωνία της 8ης Ιουλίου 2006 μεταξύ Παπαδόπουλου και Ταλάτ, υπάρχουν διάχυτες οι πρόνοιες της ΔΔΟ. Τα ίδια τα ψηφίσματα του ΟΗΕ αλλά και το Κοινό Ανακοινωθέν του Φεβρουαρίου του 2014 αναφέρονται ξεκάθαρα στη ΔΔΟ με πολιτική ισότητα, ως βάση για λύση του κυπριακού. Αλλά εμείς ακόμη έχουμε ενδοιασμούς να ενημερώσουμε και να διδάξουμε τους νέους μας για ένα πολίτευμα, στα πλαίσια του οποίου, ευελπιστούμε ότι μια μέρα θα κληθούν να ζήσουν και να συνυπάρξουν οι δύο κοινότητες!
Θεωρώ ότι είναι απόλυτα λογικό για όσους πιστεύουν πραγματικά ότι μια τέτοια λύση είναι εφικτή, να επιθυμούν την προετοιμασία των πολιτών για τις μεγάλες αλλαγές που ενδεχομένως να έπονται στον τόπο μας, στα πλαίσια μιας σωστά οργανωμένης και στοχοπροσηλωμένης επικοινωνιακής εκστρατείας. Η ανάγκη μάλιστα για σωστή προετοιμασία και ενημέρωση γίνεται πιο επιτακτική, ιδιαίτερα όταν αφορά τη νέα γενιά. Αυτή η γενιά που δεν έχει ζήσει τα τραγικά γεγονότα που οδήγησαν στο πραξικόπημα και στην εισβολή, αλλά που θα σηκώσει το μεγαλύτερο βάρος της προσαρμογής στα νέα δεδομένα της νέας εποχής που πλησιάζει.
Έτσι και αλλιώς, η ανάγκη για μια ενημερωτική εκστρατεία αναφορικά με τις κύριες πρόνοιες της επικείμενης λύσης, είναι ο πλέον καθοριστικός παράγοντας, τόσο για την αποφυγή της διχόνοιας και του φανατισμού, όσο και για την επιτυχή κατάληξη της όλης προσπάθειας. Τουλάχιστον αυτό θα έπρεπε να μας διδάξει η τραυματική εποχή προ του δημοψηφίσματος του 2004.
Όσοι δυστυχώς δεν μπορούν να αντιληφθούν τα πιο πάνω, ή όσοι ιδεολογικά τοποθετούνται κατά της ΔΔΟ, έχουν ήδη επιλέξει συνειδητά το δρόμο της διχοτόμησης. Μέση οδός δεν υπάρχει. Και είναι καιρός να βγουν ανοικτά και να το πούνε.
Για εμένα τα πράγματα είναι πολύ ξεκάθαρα. Η νέα γενιά, είναι αυτή που θα σηκώσει στους ώμους της τη μεγαλύτερη ευθύνη για την επιτυχημένη εφαρμογή της λύσης του κυπριακού. Είναι αυτή που θα πρέπει να επιδείξει πραγματική βούληση για να συμβιώσει και να συνυπάρξει με τους Τουρκοκύπριους. Είναι η γενιά που θα διαδραματίσει τον πιο καθοριστικό ρόλο για το μέλλον του τόπου μας και το μέλλον των παιδιών μας. Η ευθύνη της πολιτείας και του πολιτικού συστήματος είναι ακριβώς να ενημερώσει έγκαιρα και σωστά αυτή τη γενιά, αλλά και όλους μας, για την πραγματική ανάγκη για επανένωση του τόπου μας. Μόνο έτσι, ίσως ακόμη έχουμε την ελπίδα να τα καταφέρουμε.
Γράφει: Σάβια Όρφανίδου
