Home Σάβια Ορφανίδου Κοιτώντας την Αλήθεια κατάματα. Της Σάβιας Ορφανίδου

Κοιτώντας την Αλήθεια κατάματα. Της Σάβιας Ορφανίδου

savvaassaasw

Οι πρόσφατες επιθέσεις μιας μερίδας μαθητών κατά ανυποψίαστων ΤΚ συμπολιτών μας μπορεί να εξόργισε και να απογοήτευσε την πλειοψηφία των πολιτών, αλλά σίγουρα δεν εξέπληξε πολλούς.


Γιατί γνωρίζουμε όλοι, ακόμη και οι πιο υπέρμαχοι της επανένωσης του τόπου μας, ότι ανάμεσα μας δυστυχώς υπάρχουν ακραία εθνικιστικά στοιχεία τα οποία υποθάλπονται από πολιτικές, και όχι μόνο, δυνάμεις, εδώ και δεκαετίες. Όσοι επιλέγουν να μην αναγνωρίζουν αυτή την πικρή αλήθεια, απλώς στρουθοκαμηλίζουν.

Ακόμη και σήμερα που καταβάλλεται ίσως η σημαντικότερη προσπάθεια επίτευξης λύσης του κυπριακού, υπάρχει μια μερίδα ατόμων που θεωρούν αποδεκτή τη χρήση της όποιας μορφής βίας ως εργαλείο έκφρασης του τάχατες πατριωτισμού τους. Οι οποίοι θεωρούν ότι με το να επιτίθενται σε ΤΚ χωρίς λόγο και αιτία, εξυπηρετούν τις ίδιες αξίες και ιδανικά, για τα οποία, πριν δεκαετίες, οι ήρωες μας είχαν δώσει τη ζωή τους. Αυτά τα άτομα έχουν δυστυχώς τη ψευδαίσθηση ότι με πράξεις βίας, φανατισμού και μίσους υπηρετούν το στόχο της απελευθέρωσης της Κύπρου από τα κατοχικά στρατεύματα. Το σχήμα οξύμωρο είναι ότι αυτά τα άτομα, και ιδιαίτερα αυτοί που τους υποκινούν να πράξουν αυτά τα αίσχη, δεν αντιλαμβάνονται το αυτονόητο: ότι τέτοιες πράξεις εντείνουν το χάσμα εμπιστοσύνης μεταξύ των δύο κοινοτήτων και ενισχύουν τα επιχειρήματα της τουρκικής πλευράς για την ανάγκη παραμονής εγγυήσεων και επεμβατικών δικαιωμάτων της Τουρκίας, μετά τη λύση του κυπριακού.

Πολιτικό σύστημα, πολιτεία και κοινωνία έχουν τραγικές ευθύνες για την καλλιέργεια του μίσους και του φανατισμού σε μερίδα Ελληνοκυπρίων. Για δεκαετίες το πολιτικό σύστημα συντηρούσε μια επίπλαστη πολιτική κατάσταση, η οποία κτίστηκε πάνω σε ανέφικτα συνθήματα, αποφεύγοντας να πει την αλήθεια στους πολίτες: οτι η πολιτική ισότητα και ο συνεταιρισμός με τους ΤΚ πηγάζει από το ίδιο το Σύνταγμα του 1960. Και ότι μια βιώσιμη λύση του κυπριακού θα είναι προϊόν λειτουργικού συμβιβασμού, κατά τον οποίο θα διασφαλίζονται όλες οι ανησυχίες των ΕΚ, αλλά δεν θα καταπατούνται τα δικαιώματα των ΤΚ. Το 2004 ήταν ο ιστορικός σταθμός που έσπασε για τα καλά αυτή τη φούσκα και ανάγκασε πολλούς από εμάς να δούμε τις αλήθειες κατάματα. Και να αντιληφθούμε ότι εάν πραγματικά επιθυμούμε να ζήσουμε σε μια ελεύθερη, επανενωμένη πατρίδα, η διχόνοια και το μίσος πρέπει να μείνουν στο παρελθόν, για να κτίσουμε τις γέφυρες της ειρηνικής συνύπαρξης του μέλλοντος.

Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο πολιτικό, είναι και θέμα παιδείας. Αλήθεια πόσο ικανοποιημένοι είμαστε ως πολιτεία για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας ως προς το σεβασμό της διαφορετικότητας, της πολυπολιτισμικότητας και της ανεξιθρησκίας; Είμαστε βέβαιοι ότι κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε στο εκπαιδευτικό μας σύστημα για να κτίσουμε γέφυρες με το σύνοικο στοιχείο; Για να μάθουν οι μαθητές μας από τα λάθη του παρελθόντος και να βιώσουν πραγματικά τη θέληση για επανένωση; Εάν κάτι τόσο λογικό όπως η εισήγηση για ενημέρωση των μαθητών για το τι εστί ΔΔΟ είναι τόσο δύσκολο να εφαρμοστεί, αλήθεια πως θεωρούμε ότι θα προετοιμάσουμε την ΕΚ πλευρά, και ιδιαίτερα τη νέα γενιά, για μια ενδεχόμενη λύση;

Η απόδοση ευθυνών είναι καθολική και βαραίνει όλους. Δεν έχω πρόθεση να αφαιρέσω από την εξίσωση αυτή, το ρόλο του Δημοκρατικού Συναγερμού για πολλά χρόνια. Όμως ο ΔΗΣΥ, εδώ και περισσότερο από μια δεκαετία, έκανε τη μεγάλη στροφή, ακολουθώντας την πορεία του πολιτικού ρεαλισμού του Γλαύκου Κληρίδη, την πορεία του εφικτού και του πραγματισμού. Η πορεία δεν είναι εύκολη, ιδιαίτερα όταν στο τραπεζι των διαπραγματεύσεων βρίσκονται περίπλοκα θέματα όπως το περιουσιακό. Τα δύσκολα όμως δεν μας πτοούν. Όπως δεν μας πτοεί ούτε αυτή η ακραία εθνικιστική στάση ορισμένων. Απλώς μας πεισμώνει ακόμη περισσότερο να παλέψουμε για ένα καλύτερο μέλλον σε μια κοινή πατρίδα.

Τα πρόσφατα επεισόδια πρέπει να κρούσουν τον κώδωνα του κινδύνου ότι πρέπει να δράσουμε άμεσα και να κτυπήσουμε το κακό στη ρίζα του. Με τη σωστή ενημέρωση και διαπαιδαγώγηση. Με την καλλιέργεια κουλτούρας για επανένωση. Τώρα όχι αύριο. Γιατί τα μακρά, κοντά έχουν γίνει. Και η ώρα της κρίσης ενδεχομένως να είναι πιο κοντά από ότι νομίζουμε. 

Γράφει: Σάβια Όρφανίδου