Δεν ξέρω αν έχει αναγνωριστεί ως φαινόμενο, αλλά πιστεύω ότι υπάρχει ένα σύγχρονο φαινόμενο που λέγεται (ή θα έπρεπε να λέγεται) «η ασφάλεια της οθόνης».
Βλέπουμε τις τελευταίες ημέρες παντός είδους κριτές και επικριτές των πάντων που πληκτρολογούν με μανία και πατούν enter σαν να τραβούν σκανδάλη, καταδικάζοντας, βρίζοντας, επικρίνοντας. Χωρίς δεύτερη (και κάποτε χωρίς πρώτη) σκέψη, με πλήρη αμετροέπεια και μια έπαρση που προκαλεί περισσότερο και από την αμάθεια ή ημιμάθεια αυτών που επικρίνουν.
Έχω κουραστεί να βλέπω δηλώσεις του στιλ «Αυτό που έγινε χθες βράδυ στο Παρίσι, γίνεται κάθε μέρα σε Παλαιστίνη, Συρία, Βηρυτό, αλλά αυτοί δεν έχουν Eiffel Tower να ποστάρετε». Από ποιους; Από ανθρώπους που επίσης δεν ασχολήθηκαν ποτέ πριν με Παλαιστίνη και Συρία πέραν του occasional like σε κάτι πιασάρικο και που σίγουρα την Πέμπτη και την Παρασκευή δεν ανέφεραν απολύτως τίποτε για την Βηρυτό. Αλλά από την ασφάλεια της οθόνης τους αποφάσισαν ότι αυτοί θα είναι πιο «ψαγμένοι» αν μοιραστούν αυτή την όλο έπαρση δήλωση που εν τέλει ξεγυμνώνει την δική τους ανεπάρκεια παρά ντροπιάζει την ανεπάρκεια των άλλων.
Έχω κουραστεί να βλέπω pray for Paris λες και αυτό που χρειαζόμαστε μια τέτοια στιγμή είναι προσευχές. Αλλά έχω κουραστεί να κρίνω αυτόματα όποιον νιώθει ανακούφιση από μια προσευχή. Στο κάτω κάτω όταν επαναλαμβάνω συνέχεια στον γιο μου «αγάπη μου θα φτιάξουμε καλύτερο κόσμο, στο υπόσχομαι» δεν προσεύχομαι;
Έχω κουραστεί να βλέπω αυτόν τον θλιβερό διαγωνισμό του ποιος νεκρός αξίζει περισσότερη σημασία και προβολή. «Σας λυπεί ο νεκρός στο Παρίσι, αλλά δεν λέτε κάτι για τους Έλληνες που αυτοκτονούν». Μα δεν είναι διαγωνισμός. Δεν είναι κλήρωση. Δεν είναι λίστα από την οποία διαλέγεις μόνο ένα. Μπορώ να λυπάμαι για όλους εξίσου.
Έχω κουραστεί να βλέπω αναλύσεις του καφενέ και έχω κουραστεί να βλέπω τον πόνο να γίνεται trend.
Έχω κουραστεί να βλέπω media που δεν είπαν λέξη για την επίθεση στη Βηρυτό να δημοσιεύουν τώρα περισπούδαστες αναλύσεις «With 49 dead and 239 wounded – why aren’t people talking about it?». Εσείς γιατί δεν κάνατε ρεπορτάζ;
Έχω κουραστεί να βλέπω ένα δάχτυλο να κουνιέται νοερά μπροστά στην οθόνη. «Είστε όλοι Γάλλοι σήμερα. Χτες έπρεπε να ήσασταν Σύριοι. Προχτές Παλαιστίνιοι. Πού ήσασταν τότε;». Δεν ξέρω. Ίσως εκεί που ήσουν κι εσύ που κάνεις αυτή την ερώτηση. Πίσω από την οθόνη μας.
Έχω κουραστεί με όλη αυτή την ασφάλεια της οθόνης που επιτρέπει στον καθένα να νιώθει ότι κάνει κάτι απλά επειδή πατά enter ή like ή share. Έχω κουραστεί να νιώθω λίγη για τον κόσμο στον οποίο ζω γιατί πραγματικά δεν νιώθω ότι μπορώ να κάνω κάτι άλλο εκτός από το να παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου να χωρίζεται σε στρατόπεδα και να αλληλοσφάζεται, κάποτε πραγματικά και κάποτε ηλεκτρονικά. Και έχω κουραστεί να βρίσκω μόνη διέξοδο πίσω από την οθόνη μου, με ένα κείμενο που δεν θα κάνει στην τελική καμιά διαφορά επί της ουσίας, πέραν του ότι μου έδωσε μια προσωρινή ανακούφιση.
Γράφει: Ρωξάνη Παστού
