Πλέον υπάρχει ανάγκη μέρας για το καθετί.
Μέρα για τις παιδικές καρδιοπάθειες, μέρα για την υπέρταση, μέρα για το άγχος, μέρα για τη βία και ο κατάλογος ατέλειωτος. Είναι ο νέος τρόπος μνήμης; ή το άλλοθί μας για την πραγματικότητα των υπόλοιπων 364 ημερών; Έτσι έρχεται στο ημερολόγιο μας και η 8η Μαρτίου ως η μέρα της γυναίκας.
- Nα μιλήσουμε για την εμπορευματοποίηση της γυναίκας, η οποία μεταλλάχτηκε και χρησιμοποιεί πιο “έξυπνες” μεθόδους κάλυψης;
- Να μιλήσουμε για το «άρωμα γυναίκας» που θα έχει κάποιο διορισμένο σώμα; Να μιλήσουμε για τις δύο γυναίκες στο Υπουργικό; Για τις 25 γυναίκες που έχουν εκλεγεί σε θέση βουλευτή από ιδρύσεως της δημοκρατίας έναντι 295 αντρών; Για την πενιχρή παρουσία της γυναίκας σε διευθυντικές θέσεις;
- Μήπως γνωρίζετε τους συζύγους της Θάτσερ, της Γκάντι, της Μέρκελ; Ακούσατε ποτέ τον όρο «πρώτος κύριος;» Πόσες φορές θυμάστε να ασχολήθηκε κανείς με τις εκδηλώσεις που είχαν παραστεί, με το χρώμα των παπουτσιών τους, με τη γραβάτα που φορούσαν;
- Τι σκεφτήκατε με τα ρεπορτάζ που παρακολουθήσατε στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές για την καθημερινότητα των συζύγων των υποψηφίων προέδρων, για το ποια έκλεψε τις εντυπώσεις, από ενδυματολογικής εννοείται πάντοτε άποψης; (Και για να μην παρεξηγηθώ από τις ίδιες, σχολιάζονταν χωρίς απαραίτητα να το θέλουν). Μέχρι και ρεπορτάζ για τις συζύγους των νέων υπουργών υπήρξε (μόνο των αντρών υπουργών, εννοείται).
- Πόσες φορές τέθηκε σε συνεντεύξεις το ερώτημα για το κατά πόσο κάποιος ΘΑ ψήφιζε γυναίκα για πρόεδρο; Προσέξατε ότι πάντα η ερώτηση τίθεται σε υποθετική βάση; Κάπως, κάπου, κάποτε, ίσως ΘΑ.
- Τι θα συνέβαινε άραγε εάν ένας πρόεδρος δεν ήταν παντρεμένος; Ποια θα πήγαινε σε διάφορα εγκαίνια; Ποια θα έθετε υπό την αιγίδα της εκδηλώσεις; Ποια θα ήταν ex officio πρόεδρος σε διάφορες επιτροπές και οργανισμούς; Γιατί άραγε η εκλογή προέδρου δίνει αξιώματα και στο έτερον ήμισυ, στη βάση ποιας αρχής και ποιου συντάγματος;
8η Μαρτίου 2018. Στη μνήμη μας έρχονται οι αγώνες που έδωσαν στο παρελθόν πολλές γυναίκες σε παγκόσμιο επίπεδο, τις τιμούμε και αναρωτιόμαστε στο παρόν για το εάν δικαιώθηκε ο αγώνας. Αφελές, ρητορικό ερώτημα θα μου πείτε.
Μπορούμε να ελπίζουμε κάτι για το μέλλον; Ίσως στο μέλλον, όταν θα μελετούν κάποιοι ιστορικοί τη θέση της γυναίκας στη δική μας κοινωνία, να τοποθετούν θαυμαστικά δίπλα από τις απαντήσεις σε όλα τα πιο πάνω ερωτήματα. Ίσως έτσι να εκφράζεται η έκπληξη για το μέγεθος της «ανισότητας». Ίσως να κρυφογελούν για τα μεγάλα λόγια της μίας από τις 365 μέρες. Είναι το μόνο αισιόδοξο σενάριο που μπορώ να σκεφτώ για το μέλλον.
Προς το παρόν θα δούμε και φέτος τα λουλούδια να χαρίζονται, θα ακούσουμε τις διαφημίσεις των καταστημάτων που κάνουν προσφορές αρωμάτων και καλλυντικών για να ομορφύνει η «γλάστρα» και θα γελάσουμε με τις υπερβολές του λόγου που συνοδεύουν την κάθε 8η Μαρτίου. Κάπως, κάπου, κάποτε, ίσως … προς το παρόν και από χρόνου.
Γράφει: Ρίτα Παναούρα
