Βλέποντας ένα καρκινοπαθή στα μάτια. Της Ρίτας Παναούρα

Αυτές τις μέρες γίνεται ο έρανος του ΠΑΣΥΚΑΦ, την άνοιξη γίνεται ο έρανος και η πορεία Χριστοδούλας του Συνδέσμου Καρκινοπαθών και Φίλων, σήμερα έγινε η πορεία με τις «ροζ φιγούρες» της Europa Donna.

Καλό ό,τι γίνεται, καλή η ιδιωτική πρωτοβουλία, καλή η φιλανθρωπία και ο εθελοντισμός. Πού μπαίνει όμως το κράτος, το κοινωνικό κράτος που θα έπρεπε να μεριμνά για την υγεία και για την ποιότητα της ζωής; Εκτός από επίτροπο εθελοντισμού μήπως να ορίσουμε σιγά-σιγά και επίτροπο φιλανθρωπίας και επίτροπο ευαισθητοποίησης για να «στεγάζονται» και όλα τα «gala dinner»; Μήπως έτσι να θεσμοθετηθεί καλύτερα η εξαγορά των τύψεων συνείδησης μίας κοινωνίας που έμαθε να κάνει επανάσταση στο FB για τηn απόλυση ενός καρκινοπαθούς, την ίδια στιγμή που χειροκροτεί τη διαδικασία του να στηρίζεται η υλική και ψυχολογική στήριξη του κάθε καρκινοπαθούς από ιδιωτική και μόνο πρωτοβουλία;

Το πρόβλημα του καρκίνου, της πρόληψης, της θεραπείας, της αποκατάστασης δεν αντιμετωπίζεται με φιλανθρωπία. Χρειάζεται στρατηγική πολιτική και υλοποίηση σχεδίου από ένα κράτος που θέλει να προσφέρει τα στοιχειώδη στον τομέα της υγείας στον κάθε πολίτη. Η ευαισθητοποίηση δεν γίνεται με διαφημίσεις που απευθύνονται σε πολίτες ενός συγκεκριμένου μορφωτικού επιπέδου οι οποίοι είναι σε θέση έτσι και αλλιώς από μόνοι τους να κάνουν τις ετήσιες εξετάσεις πρόληψης. Το ζητούμενο είναι να μπορείς να φτάσεις σε όλους τους άλλους, αυτούς που δεν ενημερώνονται από μόνοι τους, που δεν έχουν τους τρόπους να δράσουν μόνοι τους.

Τα κρίσιμα ερωτήματα που θέτει ένα καρκινοπαθής που σε κοιτάζει στα μάτια παραμένουν: Υπάρχει κέντρο μαστού; Υπάρχει σχέδιο εμβολιασμού όλου του πληθυσμού των συγκεκριμένων ηλικιών για καρκίνο του τραχήλου της μήτρας; Υπάρχει ακτινοθεραπευτικό κέντρο σε άλλες πόλεις πέρα από τη Λευκωσία; Υπάρχουν κρεβάτια για τους ετοιμοθάνατους καρκινοπαθείς στα νοσοκομεία μας ή είναι απλά υποχρεωμένοι να πληρώσουν, εάν μπορούν, ένα ιδιωτικό ίδρυμα για περίθαλψη, διαφορετικά οι τελευταίες επώδυνες μέρες είναι στο σπίτι τους; Μια επίσκεψη στο ογκολογικό νοσοκομείο της Λευκωσίας είναι αρκετό για να δει κανείς τα λεωφορεία του Αντικαρκινικού Συνδέσμου και του ΠΑΣΥΚΑΦ να μεταφέρουν τους συνανθρώπους μας καρκινοπαθείς από την Πάφο, Λάρνακα, Λεμεσό και την ελεύθερη Αμμόχωστο για να υποβάλλονται καθημερινά στην ακτινοθεραπεία τους. Και εάν δεν υπήρχαν οι σύνδεσμοι για τη μεταφορά; Ο καταβεβλημένος ασθενής που ξεκινά στις 6:00 το πρωί από την Πάφο για να φτάσει στο ακτιθεραπευτικό της Λευκωσίας δεν θέλει τον οίκτο μας, ούτε θα εκτιμήσει τη φωτογράφηση κανενός σε εκδηλώσεις. Μας θέλει δίπλα του να επιμένουμε για ακτινοθεραπευτικό σε κάθε πόλη, μας θέλει δίπλα του για στελεχωμένους θαλάμους με ειδικό προσωπικό, μας θέλει δίπλα του για μια κουβέντα, μας θέλει δίπλα του για μια αξιοπρεπή ζωή όσο αναπνέει.

Όπως την πείνα δεν θα την λύσουν τα συσσίτια, όπως το προσφυγικό πρόβλημα στην Ευρώπη δεν θα το λύσουν οι οικισμοί, έτσι και τα σοβαρά προβλήματα υγείας του κάθε ανθρώπου δεν θα τα λύσει η φιλανθρωπία μας. Καλές οι εκδηλώσεις, καλές οι πορείες, καλό έργο επιτελούν οι σύνδεσμοι, δεν μπορεί όμως και δεν πρέπει να υποκαθιστούν το ρόλο του κράτους. Ας κάνουμε ένα βήμα ως κοινωνία για να μετακινηθούμε τουλάχιστο από τη λίθινη εποχή στην εποχή του χαλκού. Έστω ένα βήμα. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να δούμε στα μάτια, να ακουμπήσουμε στο χέρι, να αγκαλιάσουμε, να μιλήσουμε και να κλάψουμε με τον καρκινοπαθή δίπλα μας. Με αυτόν που μας βλέπει στα μάτια και περιμένει από το κράτος, την κοινωνία, εμάς.

Γράφει: Ρίτα Παναούρα