Ο Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ Άντρος Κυπριανού, ύστερα από την επιτυχή επίσκεψή του στην Τουρκία, επιβεβαίωσε με τις δηλώσεις του το αυτονόητο.
Δεν χρειαζόμαστε άλλες δηλώσεις καλής θέλησης από πλευράς Τουρκίας αλλά εποικοδομητικές προτάσεις που θα σέβονται τις κόκκινες γραμμές της δικής μας πλευράς. Η δική μας πλευρά δεν δέχεται, ανάμεσα σ’ άλλα, τουρκικές εγγυήσεις, όπως υπάρχουν στο Σύνταγμα του ‘60. Τελεία.
Εάν ο διεθνής παράγοντας χρειάζεται μια επιτυχία ειρήνης στην περιοχή και έναν ασφαλή δίαυλο μεταφοράς του φυσικού αερίου, ας πιέσει την Τουρκία για να κάνει το απαραίτητο βήμα στο Κυπριακό. Υπάρχουν τρόποι, μιας και η Τουρκία επιδιώκει πολιτικά ανταλλάγματα σε άλλα πεδία, πέραν του Κυπριακού, που είναι σημαντικότερα για αυτήν.
Το ΑΚΕΛ το χωρίζει πολιτική άβυσσος από την κυβέρνηση, πρώτιστα σε σχέση με την οικονομία αλλά και σε άλλα θέματα. Παρά τις υπαρκτές διαφορές όμως, είναι θετικό ότι ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης αναλαμβάνει πρωτοβουλίες που υποστηρίζουν την προσπάθεια του Προέδρου Αναστασιάδη για εξεύρεση λύσης. Για να λυθεί το Κυπριακό χρειάζονται τρεις: Προεδρικό, ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, αποφασισμένους να παίξουν μπάλα. Για τα υπόλοιπα θα συνεχίσουμε να διαφωνούμε, είτε με λύση του Κυπριακού, είτε χωρίς.
Κανείς δεν αντιλέγει ότι δουλειά της κυβέρνησης είναι να κυβερνά, χαράσσοντας πορεία και των άλλων να αντιπολιτεύονται. Ωστόσο, στο Κυπριακό χρειάζεται πολιτική συναίνεση. Στο κομμάτι που περνά από το χέρι της δικής μας πλευράς, το Κυπριακό μπορεί να προχωρήσει επιτυχώς όταν τα δύο μεγάλα κόμματα υπερβούν το στενό κομματικό τους συμφέρον. Η συναίνεση δεν παράγει καμία ψευδαίσθηση «μιας πολιτικής» σε όλα τα άλλα ζητήματα. Κανείς δεν κλείνει τα μάτια θεωρώντας ότι δεν υπάρχουν πολιτικές διαφορές, για παράδειγμα, στα ζητήματα μεταρρύθμισης της Δημόσιας Υπηρεσίας ή στις ιδιωτικοποιήσεις. Στο Κυπριακό όμως, ο πατριωτισμός των κομματικών πρέπει να υπερβεί τον κομματικό πατριωτισμό ― κάτι που δεν έπραξε το ΑΚΕΛ στο παρελθόν (και, σε μικρότερο βαθμό, και ο ΔΗΣΥ). Επιπλέον, και τα δύο κόμματα πρέπει να παίξουν fair game μέχρι τέλους, χωρίς κρυφές ατζέντες και χτυπήματα κάτω από τη μέση.
Κανείς δεν μπορεί να προδικάσει την έκβαση της προσπάθειας. Οφείλουμε όμως να δώσουμε τη μάχη ― εκτός εάν είμαστε ικανοποιημένοι με την υπάρχουσα κατάσταση ή πιστεύουμε ότι ο χρόνος λειτουργεί υπέρ των δικών μας συμφερόντων. Η στόχευση της δικής μας πλευράς (και ευτυχώς με αυτή την ύψιστη στόχευση ταυτίζονται και οι ΤΚ) είναι η επανενωμένη Κύπρος στην Ενωμένη Ευρώπη. Μένει να δούμε εάν θα τα καταφέρουμε στα επιμέρους ζητήματα, μέχρι τέλους.
Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα. Ας μη χανόμαστε σε δαιδαλώδεις αναλύσεις και περισπούδαστους νομικισμούς. Τα μεγάλα προβλήματα λύνονται μόνο με ξεκάθαρη βούληση και στόχευση.
Γράφει: Ρένα Χόπλαρου
