Μια μικροσκοπική “ξένη” μαθήτριά μου έπαθε πέρσι στην τάξη μια πολύ άσχημη κρίση άσθματος…
… Για λεωφορείο ούτε συζήτηση, η μάνα της δεν είχε χρήματα για ταξί και η κατάστασή της χειροτέρευε όσο περνούσε η ώρα. Από άσπρη έγινε μαβιά και η ανάσα της ακουγόταν κροταλιστά και υγρά σαν επιθανάτιος ρόγχος. Αποφάσισα να αναλάβω την ευθύνη γιατί θεώρησα ότι δεν υπήρχε καιρός ούτε καν να περιμένουμε ένα ασθενοφόρο. Την έβαλα μες στο αμάξι μου και την πήγα με τη μάνα της δίπλα μου να κλαίει στο νοσοκομείο. Ευτυχώς οι γιατροί την περιποιήθηκαν αμέσως με κορτιζόνες και ενέσεις. Ο πανικός με τον οποίο έπεσαν πάνω της επιβεβαίωσε την ορθότητα της κρίσης μου.
Σύμφωνα με τη γνωστή ανακοίνωση της συμμαχίας ΔΗ.ΣΥ – ΔΗ.ΚΟ για την παύση της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης των αλλοδαπών και των ΤΚ., το κοριτσάκι αυτό, η γλυκιά μου Α, την επόμενη φορά που θα πάθει κρίση άσθματος θα μείνει έξω από το νοσοκομείο.
Ναι, να διορθώσουμε όλες τις στρεβλώσεις. Ναι, πολιτικά καταλαβαίνω την ανάγκη να εμποδιστεί η ροή των ψηφοφόρων προς Λιλλήκα μεριά. Είναι ωστόσο γεγονός ότι η πρόταση της συμμαχίας έχει βαθιά συντηρητικό χαρακτήρα. Ρίχνοντας νερό στον μύλο της διάχυτης ξενοφοβίας πολλών συμπολιτών μας που αφελώς ψάχνουν για αποδιοπομπαίους τράγους, αυξάνει την ήδη μεγάλη εχθρότητα προς τους μετανάστες και τους ΤΚ. Συγκλίνει εντέλει με τον λαϊκισμό του Κουλία, της ακροδεξιάς, και τον ανταγωνίζεται. Άλλωστε, η διαστρέβλωση των στοιχείων που γίνεται για τα επιδόματα των μεταναστών ή των ΤΚ είναι πια τόσο μεγάλη που το ύψος τους έχει αναχθεί σε «αστικό μύθο». Η δε αδιαφοροποίητη αναφορά σε «εκμεταλλευτές» μετανάστες δεν αφήνει πολλά περιθώρια για να δούμε το μεταναστευτικό στις πραγματικές του διαστάσεις, πέρα από τα στερεότυπα, τα ανέκδοτα και τη μισαλλοδοξία που χαρακτηρίζει τις δημόσιες και ιδιωτικές μας συζητήσεις.
Τα ειδικά προνόμια που απολαμβάνουν οι Τουρκοκύπριοι είναι αποτέλεσμα του άλυτου κυπριακού. Τι προτείνει η πρόταση ΔΗ.ΣΥ – ΔΗ.ΚΟ; Να θέσουμε πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας εκτός κράτους ή να αναγνωρίσουμε τα χαρτιά που φέρνουν από το ψευδοκράτος; Γιατί δεν πρότειναν το απλούστερο; Να πληρώνουν το αντίτιμο που τους αναλογεί;
Αυτό που βεβαίως αποσιωπά η πρόταση των ΔΗ.ΣΥ – ΔΗ.ΚΟ είναι πως το άλυτο κυπριακό δεν μας έχει αφήσει μόνο την εκκρεμότητα ως προς τα επιδόματα των ΤΚ. Μας έχει αφήσει κι όλους τους κατεχόμενους δήμους. Μας έχει αφήσει και τα επιδόματα προς τους πρόσφυγες. Σαράντα χρόνια μετά την εισβολή δεν πρέπει να ξανασχεδιάσουμε τις προσφυγικές μας πολιτικές; Για παράδειγμα, η τρίτη γενιά προσφύγων δικαιούται κι αυτή επιδόματα μόνο και μόνο επειδή ήταν πρόσφυγες οι γονείς τους;
Σχεδόν με εμμονικό τρόπο και παρά τον κίνδυνο να γίνω μονότονη, υποστηρίζω, τα τελευταία τέσσερα τουλάχιστον χρόνια, πολύ πριν το ξέσπασμα της κρίσης, ότι πρέπει να διορθωθούν όλες οι στρεβλώσεις που άφησε το άλυτο κυπριακό. Έχω πάρει δημόσια θέση εναντίον των επιδομάτων των εκ μητρογονίας προσφύγων όταν όλοι τα υποστήριζαν ή σιωπούσαν, μιλώντας υπέρ της χρήσης εισοδηματικών κριτήριων για όλους τους πολίτες (δες άρθρο μου, “Κυπροποίηση” και του φεμινισμού;).
Γιατί λοιπόν η πρόταση ΔΗ.ΣΥ – ΔΗ.ΚΟ ασχολείται μόνο με τη «στρέβλωση ΤΚ» του άλυτου κυπριακού; Γιατί δεν τολμούν να μιλήσουν για κατάργηση ή έστω για γενναίες συγχωνεύσεις των κατεχόμενων δήμων που επίσης βαραίνουν την οικονομία; Γιατί δεν στρέφουν τα βέλη τους και προς τα επιδόματα των προσφύγων, ειδικά αυτών που παίρνουν την κρατική βοήθεια χωρίς να ανήκουν στα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα του πληθυσμού; Τέλος, γιατί κανείς από εμάς δεν εξοργίζεται με τον κάθε βυσματούχο που παίρνει προτεραιότητα στα νοσοκομεία επειδή έχει εύκαιρο το τηλέφωνο του βουλευτή του ενώ ο «απλός» κόσμος καθυστερεί για τις εξίσου επείγουσες εγχειρήσεις του;
Γιατί δεν γίνεται μια ρητή αναφορά στο ότι παρά την πτώση του βιοτικού μας επιπέδου, η κοινωνία μας πρέπει να δείξει αλληλεγγύη; Ότι θα πρέπει να προσπαθήσουμε όλοι μαζί να μην πεινάσει κανείς, να μην μείνει κανείς αβοήθητος, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη; Ότι υπάρχουν δύο τρόποι να αντιμετωπίσουμε την οικονομική κρίση: με τη λογική της παραδοσιακής Δεξιάς που λέει ότι θα επιβιώσει ο ισχυρότερος και με τη λογική μιας ευνομούμενης, υπεύθυνης και πολιτισμένης κοινωνίας. Στη δεύτερη περίπτωση τα 2/3 της κοινωνίας θα πρέπει να σηκώσουν στην πλάτη τους το 1/3 μέχρι να περάσει η κρίση. Σε εποχές κρίσης, οι κοινωνίες δεν σώζονται όταν γίνονται ζούγκλες και όταν η μια ομάδα ορμάει πάνω στην άλλη για να κατασπαράξει ότι προβάλλει ως εχθρικό, αναλόγως χρώματος, θρησκείας, εθνικής καταγωγής, επαγγέλματος και δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Σώζονται όταν οι περισσότεροι επιδεικνύουμε ευθύνη και αλληλεγγύη απέναντι στους συμπολίτες μας, ειδικά τους πιο αδύναμους.
Μια ελαφρώς διαφορετική μορφή του κειμένου αυτού δημοσιεύθηκε στη στήλη της Ρένας Χόπλαρου «Αυτονόητα» στον κυριακάτικο Πολίτη.
Γράφει: Ρένα Χόπλαρου
