Η ευρωπαϊκή Κύπρος του μέλλοντός μας. Της Ρένας Χόπλαρου

Σε αυτό το κείμενο θα επιχειρήσω να εκθέσω συνοπτικά τις σκέψεις μου για την Κύπρο του άμεσου μέλλοντος, την αφήγηση δηλαδή που με κινητοποιεί στην προσωπική, επαγγελματική, κοινωνική και πολιτική μου ζωή. 

Οικονομία: Μετά από δεκαετίες οικονομικής ανάπτυξης και επέκτασης των δικαιωμάτων και κεκτημένων, ξεχάσαμε την οικονομική τους διάσταση, ότι δηλαδή για να τα έχουμε θα πρέπει να μπορούμε να τα στηρίξουμε. Πιο απλά, ότι τα χρήματα που δίνει το κράτος για κοινωνική πολιτική, μισθούς, επιδόματα κ.α. είναι χρήματα τα οποία συλλέγει από τη φορολογία. Για να υπάρχουν αυτά τα χρήματα, θα πρέπει να έχουμε μια υγιή, ανταγωνιστική και εξωστρεφή οικονομία. Ο ρόλος του κράτους δεν είναι να αντικαθιστά την ιδιωτική επιχειρηματικότητα σε τομείς που αυτό δεν κρίνεται αναγκαίο, αλλά να διασφαλίζει ότι τηρούνται οι κανόνες και προστατεύεται ο καταναλωτής.

Η Κύπρος, ιδανικά μετά τη λύση του Κυπριακού, εκμεταλλευόμενη τη γεωγραφική της θέση, τη θέση της εντός ΕΕ, τον φυσικό της πλούτο, το υψηλό επίπεδο υπηρεσιών, την πολιτιστική της πολυμορφία, μπορεί να γίνει ένα διεθνές κέντρο με πολύ μεγάλες επενδυτικές, χρηματοοικονομικές, τουριστικές και ερευνητικές δυνατότητες.

Κράτος και κοινωνική πολιτική: Σε μια ευνομούμενη φιλελεύθερη δημοκρατία, ο ρόλος του κράτους πρέπει να είναι συγχρόνως διακριτικός (δηλαδή να μην παρεμβαίνει εκεί όπου δεν είναι απολύτως αναγκαίο, και κυρίως να μη δυσχεραίνει διαδικασίες βάζοντας γραφειοκρατικά ή άλλα άχρηστα για τους πολίτες εμπόδια), αλλά και ισχυρός όταν επιβάλλεται (τήρηση των νόμων, μονοπώλιο της βίας, προστασία των οικονομικά και κοινωνικά ασθενέστερων, παράλληλα με πολιτικές ενδυνάμωσης). Σημαντική προτεραιότητα συνιστά ο εκσυγχρονισμός (π.χ. εσωτερική ψηφιακή σύνδεση των διάφορων τομέων)  και ο εξορθολογισμός της κρατικής μηχανής και των υπηρεσιών που προσφέρονται (με μέριμνα για την αποφυγή άχρηστης σπατάλης έστω και ενός ευρώ δημόσιου χρήματος).

Δεν νοείται ευνομούμενη κοινωνία στην οποία μέλη της δεν υποστηρίζονται σε περιστάσεις όπου βρίσκονται αποστερημένοι από βασικά τους δικαιώματα όπως την πρόσβαση σε τροφή, στέγη, βασικές υπηρεσίες υγείας και εκπαίδευσης. Συνεπώς, αποτελεί κριτήριο ποιότητας της δημοκρατίας μας το αν θα εφαρμόσουμε σύντομα αναδιανεμητικές πολιτικές όπως το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα και το Γενικό Σχέδιο Υγείας. Παράλληλα, πολύ σημαντική (για λόγους δημογραφικούς, οικονομικούς, ίσων ευκαιριών για τα δύο φύλα) είναι η εισαγωγή δομών ποιοτικής φροντίδας βρεφών από τους έξι μήνες. 

Κυπριακό: Προσωπικά επιθυμώ μια λύση Δικοινοτικής Διζωνικής Ομοσπονδίας, όπως είναι ο ιστορικά προβεβλημένος και πάγιος στόχος της δικής μας πλευράς, με το πρόσφατο Κοινό Ανακοινωθέν να συνιστά μια θετική εξέλιξη, η οποία μένει να επιβεβαιωθεί από την πρόοδο στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Διάκειμαι θετικά στην ιδέα της λύσης και της επανένωσης του νησιού, καθώς πιστεύω ότι μακροπρόθεσμα προσφέρει μεγαλύτερη ασφάλεια, όπως επίσης και δυνατότητες οικονομικής και πολιτιστικής ανάπτυξης.

Γνωρίζω και αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι από τη δική μας πλευρά (και από την άλλη αντίστοιχα, αλλά εδώ θα περιοριστώ στα δικά μας), οι οποίοι  είτε δεν νιώθουν καθόλου ασφαλείς (ή νιώθουν αδικημένοι) στην ιδέα μιας λύσης, είτε είναι κάθετα αρνητικοί στη συμβίωση με τους Τουρκοκύπριους. Σέβομαι απόλυτα το δικαίωμά τους να έχουν τις απόψεις και τις ευαισθησίες τους, όπως επίσης και να τις προβάλλουν. Οποιοδήποτε σχέδιο λύσης θα πρέπει να περάσει ταυτόχρονα από ξεχωριστά δημοψηφίσματα.

Τέσσερις σημειώσεις επί του Κυπριακού:

• Αρνούμαι να παραχωρήσω το μονοπώλιο του πατριωτισμού σε όποιον φωνάζει περισσότερο. Οι κορώνες και οι συναισθηματισμοί, δίχως εκτίμηση των πραγματικών δεδομένων και ισορροπιών έχουν καταστρέψει πολλά έθνη, μια «τύχη» που ούτε εμείς αποφύγαμε πλήρως.
• Σε περίπτωση λύσης, η αρχιτεκτονική της διοίκησης πρέπει να είναι τέτοια έτσι ώστε να υπάρχει η μικρότερη δυνατή παρέμβαση της κεντρικής εξουσίας στην καθημερινή ζωή, με τρόπο τέτοιο που να ελαχιστοποιεί την «ενόχληση» όσων συνεχίζουν να είναι αρνητικοί απέναντι στην ομοσπονδία.
•  Διαχωρίζω τους πολίτες που έχουν γνήσιες και θεμιτές ανησυχίες (μερικές εκ των οποίων μπορώ και να συμμεριστώ) από εκείνους τους πολιτικούς, οικονομικούς, μιντιακούς και πολιτιστικούς παράγοντες, οι οποίοι διάκεινται εκ προοιμίου αρνητικά απέναντι σε οποιοδήποτε ενδεχόμενο λύσης, φοβούμενοι ότι θα απολέσουν τον προνομιακό τους έλεγχο στην πολιτική, οικονομική και πολιτιστική ζωή των Ελληνοκυπρίων.
• Τέλος, ζητώ από όσους απορρίπτουν μια λύση στην κατεύθυνση ΔΔΟ να προτείνουν συγκεκριμένες και ρεαλιστικές εναλλακτικές επιλογές. Εκθέσεις λυκείου (δυστυχώς συχνά ανορθόγραφες) όλοι μπορούν να γράψουν. Διαφωνώ με την ιδέα ενός συμφωνημένου διαζυγίου, αλλά θα μπορούσα να συζητήσω τα όποια πλεονεκτήματα και μειονεκτήματά του. Αρνούμαι όμως να δεχτώ την εναλλακτική επιλογή της απραξίας, του συμβιβασμού με τα τετελεσμένα της εισβολής, με την όλο και βαθύτερα προϊούσα διχοτόμηση και τουρκοποίηση του βόρειου μέρους του νησιού μας.

Την επόμενη Κυριακή η συνέχεια αυτών των σκέψεων σε θέματα όπως η εκπαίδευση, τα ατομικά δικαιώματα και η αειφόρος ανάπτυξη. 

Γράφει: Ρένα Χόπλαρου

Υποψήφια Ευρωβουλευτής ΔΗ.ΣΥ

Μέλος της Πρωτοβουλίας «Μένουμε Ευρώπη»