Οι εξετάσεις τετραμήνων είναι μια σκέτη παράνοια. Ένα παιδαγωγικό έγκλημα, μια πανευρωπαϊκή πρωτοτυπία, μια εκπαιδευτική πολιτική που απέτυχε παταγωδώς αφού οδηγεί τα παιδιά με μαθηματική ακρίβεια να νιώθουν διαρκή απέχθεια για το σχολείο και αποστροφή για τη μάθηση. Η παιδαγωγική σχέση παιδιού – εκπαιδευτικού έχει πλέον παραγκωνιστεί. Δεν έχουν εξάλλου σημασία οι ανθρώπινες σχέσεις αλλά ο αγώνας δρόμου για την κάλυψη της υπέρογκης ύλης και την προετοιμασία για τις εξετάσεις.
Οι αγχώδεις διαταραχές έχουν γίνει η νόρμα ανάμεσα σε παιδιά και εφήβους. Κρίσεις πανικού, ματαίωση, θυμός, θλίψη και φόβος. Το σχολείο δεν αποτελεί χώρο διερεύνησης, κοινωνικής αλληλεπίδρασης και κοινωνικής μάθησης. Το σχολείο μετατράπηκε σε ένα τεράστιο εξεταστικό κέντρο, μια βιομηχανία μαζικής παραγωγής τυποποιημένης και δοσμένης γνώσης που καμία σχέση δεν έχει με τις δεξιότητες που απαιτούνται για να ανταπεξέλθουν τα παιδιά μας στις προκλήσεις της σύγχρονης ζωής.
Μέσα σε όλον αυτό τον κυκεώνα τα παιδιά με αναπηρίες κι επιπρόσθετες εκπαιδευτικές ανάγκες αισθάνονται όλο και πιο αόρατα, όλο και πιο ανίκανα, όλο και πιο ανεπαρκή. Όχι γιατί είναι. Αλλά γιατί το ελλιπέστατο σύστημά μας όπως έχει πλέον οικοδομηθεί με τον περιβόητο “ενιαίο ρυθμό διδασκαλίας” του υπουργού και των κεντρικών εξετάσεων παραγνωρίζει πλήρως τις ατομικές διαφορές και τις διαφορετικές συνθήκες στις οποίες μεγαλώνουν τα παιδιά.
Αν ο στόχος των εξετάσεων είναι η μεγιστοποίηση των μαθησιακών αποτελεσμάτων και η καταπολέμηση της παραπαιδείας τότε ο θεσμός των εξετάσεων τετραμήνων έχει αποτύχει οικτρά. Γιατί πέτυχε ακριβώς το αντίθετο. Αποστράγγισε οικονομικά τους γονείς, γιγάντωσε τη βιομηχανία των παράνομων ιδιωτικών φροντιστηρίων και προκάλεσε ανυπολόγιστη ζημιά στη μάθηση.
Όταν βάζεις τα παιδιά σε τόσο ψυχοφθόρα διαδικασία από την ηλικία των 12, όταν στοχεύεις σε συγκριτικές κατατάξεις ανάμεσα σε σχολεία χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι ιδιαίτερες συνθήκες του μαθητικού πληθυσμού κάθε σχολικής μονάδας, όταν η πίεση στους εκπαιδευτικούς γίνεται αφόρητη για να μπορούν να ανταποκριθούν στους εναλλασσόμενους τους ρόλους και στις απαιτήσεις που εναποτίθενται στους ώμους τους τότε το κόστος το πληρώνουν τα παιδιά και ειδικά τα πιο ευάλωτα. Και οι αρνητικές συνέπειες θα διαφανούν μετά από χρόνια όταν τα παιδιά μας δεν θα έχουν πλέον αρκετά ψυχικά αποθέματα για να διαχειριστούν στρεσογόνες καταστάσεις είτε στη φοιτητική τους ζωή είτε στις προκλήσεις του κόσμου των ενηλίκων.
Όσο κι αν διαμαρτύρονται οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς και τα παιδιά μάταιος κόπος. Οι εμμονές ορισμένων δεν έχουν όριο. Πλήρης αποθράσυνση. Μια κυβέρνηση κι ένα υπουργείο προκλητικότατο κι εμμονικό που δεν ακούει τα αιτήματα της κοινωνίας ούτε λαμβάνει υπόψη την εκπαιδευτική έρευνα στον τομέα της αξιολόγησης η οποία τονίζει τη σημασία της διαμορφωτικής αξιολόγησης με σκοπό την ανατροφοδότηση και την στήριξη των παιδιών και όχι της εξάρτησης του σχολικού συστήματος από κεντρικές και συνεχείς εξετάσεις. Οι κυβερνώντες έχουν αποδείξει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι θέλουν να καταστρέψουν και να υποβαθμίσουν το δημόσιο σχολείο με κάθε τρόπο. Και δυστυχώς φαίνεται να τα καταφέρνουν περίφημα με την έγκριση που τους δίνει μερίδα των πολιτών σε κάθε εκλογική αναμέτρηση.
Μα κάποιοι από εμάς εξακολουθούμε να οραματιζόμαστε έναν άλλο κόσμο. Μια παιδεία με τις ανάγκες του παιδιού στο επίκεντρό της. Ένα σχολείο ποιοτικό και συμπεριληπτικό που θα εξανθρωπίζει τα παιδιά μας αντί να τα εξαγριώνει μέσα από συνεχείς ανταγωνιστικές διαδικασίες.
Μην τους αφήσουμε να διαλύσουν τα πάντα. Οι εξετάσεις τετραμήνων πρέπει να καταργηθούν. Δεν έχουν κανένα παιδαγωγικό όφελος. Γονείς, εκπαιδευτικοί και παιδιά πρέπει να βγουν στους δρόμους συντονισμένα κι οργανωμένα μέχρι την πλήρη κατάργησή τους. Φτάνει! Οι προεδρικές εκλογές είναι κοντά γι’ αυτό κάντε τις επιλογές σας. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Είναι επικίνδυνοι και πρέπει να φύγουν. Όχι σήμερα, όχι αύριο. Χθες.
- Ράνια Γεωργίου
- Εκπαιδευτικός
- Αντιπρόεδρος Προοδευτικής Κίνησης Δασκάλων και Νηπιαγωγών
