Σπάστε τα συρματοπλέγματα. Της Ράνιας Γεωργίου

Μένω άφωνη. Κάθε μέρα, μια καινούρια μακάβρια είδηση. Μαχαίρι στην καρδιά. Μανάδες, πατεράδες, παιδιά, βρέφη… νεκρά στη Μεσόγειο. Στη θάλασσά μας.

Το νερό (έτσι μου είχαν μάθει στο σχολείο) είναι πηγή ζωής. Το νερό ενώνει τους ανθρώπους. Το νερό  είναι  παιχνίδι, χαμόγελο, έρωτας. Το νερό δροσίζει, αναγεννά, ομορφαίνει.

Τώρα; Πώς να κοιτάξω στα μάτια το παιδί μου; Τι να πω στους μαθητές μου; Πώς να τους μιλήσω για την αξία της αγάπης και της ειρήνης; Πώς θα τολμήσω να τους εξηγήσω πως το νερό, η θάλασσά μας, η Μεσόγειός μας, έχει πλέον γίνει ένα απέραντο νεκροταφείο; Πώς να βγει μιλιά απ’ το στόμα μου για να τους πω πως αποτύχαμε οικτρά; Πώς να τους μιλήσω για την κατάντια της ανθρωπότητας; Πώς να τους πω, πως μετά από όλα όσα έχουμε περάσει σαν λαός, εξακολουθούμε να κλείνουμε τα σύνορά μας; Πώς ακόμη βάζουμε συρματοπλέγματα παντού; Πως κάποιοι συνεχίζουν να φωνάζουν ενάντια στη συμφιλίωση και στην επανένωση;

Όχι. Η θάλασσά μας, η Μεσόγειός μας, δεν είναι γαλάζια. Δεν είναι πλέον φωτεινή. Είναι μαύρη και άγρια. Καταπίνει αθώες ψυχές, πνίγει όνειρα, θάβει ελπίδες.

Δεν φταίει όμως αυτή, αλλά εμείς.

Εμείς έχουμε την πλήρη ευθύνη.

Γιατί αντί ν’ ανοίγουμε την καρδιά μας , της βάζουμε λουκέτο.

Αντί να ρίχνουμε τους φράχτες, κτίζουμε ακόμη πιο ψηλούς.

Αντί να σπάζουμε συρματοπλέγματα, δημιουργούμε καινούρια.

Αντί να βλέπουμε τον άνθρωπο, ζητάμε πρώτα το διαβατήριό του.

Αντί να απλώνουμε το χέρι μας, το τραβάμε πίσω μην λερωθεί.

Ξαφνικά ο άνθρωπος έγινε λαθραίος, έγινε ξένος, έγινε άλλος, έγινε μετανάστης. Ο άνθρωπος ο κυνηγημένος, ο βασανισμένος, ο πρόσφυγας, ο πεινασμένος, ο απελπισμένος. Αυτός ο άνθρωπος έγινε απλά ένα πρόβλημα. Ένα πρόβλημα που δεν είναι δικό μας. Γιατί εμείς πρέπει πρώτα να βοηθήσουμε τους «δικούς» μας, να διαφυλάξουμε πρώτα την εθνική μας επιβίωση. Μην μολυνθεί το «γένος» των ελλήνων από τους «άλλους».

Γι’ αυτό εσύ, που λες πως δεν μας χωράει ο τόπος, που λες πως έχουμε τα δικά μας προβλήματα, εσύ που κάποτε ήσουν πρόσφυγας στην ίδια σου την πατρίδα και τώρα κλείνεις τα σύνορα, εσύ λοιπόν, να πεις στο παιδί που μπήκε σ’ ένα σαπιοκάραβο για να γλυτώσει απ’ την φρίκη του πολέμου, πως δεν είναι δικό μας.  Να το κοιτάξεις στα μάτια, και να τους πεις να φύγει γιατί είναι απειλή. 

Μπορείς; Αλήθεια, μετά από όλη αυτή τη φρίκη του πολέμου, ακόμη μπορείς;

Ακόμη μπορείς να εναντιώνεσαι στην ειρήνη και στην επανένωση;

Ακόμη μπορείς να θέλεις μια πατρίδα «καθαρή» από δαύτους;

Ακόμη μπορείς να φωνάζεις υπερήφανα όχι στις εθνικές επετείους;

Ακόμη μπορείς να πηγαίνεις σε στρατιωτικές παρελάσεις που υμνούν τον πόλεμο;

Ακόμη μπορείς να υποκλίνεσαι σε αυτούς που έφεραν τη διχοτόμηση στον τόπο μας;

Ακόμη μπορείς να αγωνίζεσαι ενάντια στο όραμα για μια επανενωμένη Κύπρο;

Ακόμη μπορείς να βλέπεις συρματοπλέγματα και διαχωριστικές γραμμές;

Αλήθεια, ακόμη μπορείς;

Γράφει: Ράνια Γεωργίου