Ακόμη ένας προσβλητικός τίτλος για τους εκπαιδευτικούς σε εφημερίδα παγκύπριας κυκλοφορίας βασισμένος σε δηλώσεις του προέδρου μας: «Οι εκπαιδευτικοί μας ο αδύναμος κρίκος».
Γράφει: Ράνια Γεωργίου
Μεγάλα κόκκινα γράμματα στο πρωτοσέλιδο, με το κυριακάτικο καλημέρα, για να διαβαστούν πιο εύκολα και να τα εμπεδώσουμε όλοι. Κοινωνικός αυτοματισμός στο μεγαλείο του με το σύνηθες αφήγημα περί «ανεκπαίδευτων εκπαιδευτικών». Παραλείποντας βολικά να τονίσουν πως για την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών και την υλικοτεχνική αναβάθμιση των σχολείων την αποκλειστική ευθύνη φέρει το αρμόδιο υπουργείο.
Οι δάσκαλοι για άλλη μια φορά αντιμετωπίζονται ως οι μοναδικοί υπαίτιοι για όλα τα στραβά της δημόσιας παιδείας. Ποτέ δεν φταίνε οι πολιτικές των κυβερνώντων. Ποτέ δεν φταίνε οι προτεραιότητές τους. Ποτέ δεν φταίει πως η ποιοτική αναβάθμιση του δημόσιου σχολείου δεν ήταν και δεν θα είναι στις προτεραιότητες αυτής της κυβέρνησης. Τα τελευταία χρόνια η δημόσια παιδεία και οι εκπαιδευτικοί αντιμετωπίζονται ως ο παρασιτικός ασθενής που πρέπει να του αφαιρεθεί ο αναπνευστήρας για να αναπνεύσουν οι υπόλοιποι αντί ως το οξυγόνο που θα φέρει τις αλλαγές και θα μετασχηματίσει την κοινωνία σε κάτι καλύτερο.
«Δεν κάθισε κανένας αρθρογράφος να διαβάσει τις εγκυκλίους του Υπ. Παιδείας από την αρχή του lockdown. Πρέπει να μάθει ο κόσμος ότι κανένας Προδρόμου δεν μας είπε τι να κάνουμε! Όλα τα κάναμε από μόνοι μας. Υπάρχουν ορισμένοι διευθυντές σχολείων που ακολούθησαν πιστά τις οδηγίες του Υπουργείου που έλεγαν αρχικά ότι έπρεπε να ενημερώνουμε τους γονείς αποκλειστικά μέσω ασύγχρονης εξ αποστάσεως εκπαίδευση δηλαδή μέσα από την ιστοσελίδα του σχολείου με υποστηρικτικό υλικό και δραστηριότητες. Οι πλείστοι συνάδελφοι βέβαια εκτός από την ιστοσελίδα ακολουθήσαμε αυτό που υπαγόρευε η συνείδησή μας και βρήκαμε τρόπους για καθημερινή επικοινωνία με τα παιδιά.»
«Για το Teams που λένε ότι είναι ένα εργαλείο που οι εκπαιδευτικοί δεν το χρησιμοποίησαν στον μέγιστο βαθμό γιατί δεν, δεν, δεν… ψεύδονται! Η επιμόρφωση που έγινε μετά εορτής ήταν για τα βασικά. Από μόνοι τους οι δάσκαλοι παρακολουθούσαν tutorials από την πρώτη στιγμή στο YouΤube για να τα βγάλουν πέρα. Όλα όσα έκαναν ήταν από τη μεγάλη τους αφοσίωση επειδή αγαπάνε το επάγγελμά τους, από την ΑΓΑΠΗ τους προς τους μαθητές και τον ΣΕΒΑΣΜΟ τους προς τους γονείς των μαθητών τους!»
«Εγώ σαν εκπαιδευτικός επειδή τυγχάνει να είμαι σε σχολείο με σχεδόν όλους τους μαθητές να είναι κάτω από το όριο της φτώχιας και επειδή δεν είχαν κανένα μέσο επικοινωνίας με εμάς τυπώναμε υλικό κάθε εβδομάδα και τους το παίρναμε από πόρτα σε πόρτα! Παιδιά χωρίς τηλεόραση, χωρίς κινητό τηλέφωνο, χωρίς Wi-Fi. Για αυτά τα παιδιά μας είπε κάποιος να κάνουμε κάτι; Κανένας! Μας είπε κάποιος να τους βοηθήσουμε και με φαγητό; Όχι αλλά πήγαινα από πόρτα σε πόρτα για να πάρω φαγητό στα παιδιά μου! Τα δικά μου παιδιά γιατί να έχουν να φάνε και τα άλλα όχι; Ε; Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; ΑΓΑΠΗ!!! Αυτό κι αν διδάσκει όλα όσα χρειάζεται ένα παιδί! Αλλά όχι! Για όλα φταίνε οι από κάτω! Είμαι πολύ θυμωμένη εγώ με όλα όσα ακούγονται για τους εκπαιδευτικούς! Η δουλειά των εκπαιδευτικών δεν είναι όπως τα άλλα επαγγέλματα!»
Τα πιο πάνω μερικά από τα πολλά μηνύματα των ευσυνείδητων δασκάλων μας που είναι και η πλειοψηφία. Τα συναισθήματα θυμού και απογοήτευσης που εκφράζουν είναι απολύτως δικαιολογημένα.
Ποιος έχει λοιπόν την κύρια ευθύνη για την προετοιμασία των σχολείων και τους εκπαιδευτικού συστήματος σε έκτακτες καταστάσεις; Το αρμόδιο Υπουργείο και η κυβέρνηση ή μόνο οι χιλιάδες εν ενεργεία εκπαιδευτικοί που καλούνται να εφαρμόσουν οδηγίες και πολιτικές αποφάσεις που αλλάζουν από τη μία στιγμή στην άλλη;
Η απάντηση σε ευνομούμενα κράτη είναι προφανής. Οι σχεδιασμοί, οι πολιτικές αποφάσεις, οι οδηγίες και το πλάνο σε έκτακτες καταστάσεις σχεδιάζεται και οργανώνεται από τις αρμόδιες αρχές. Αντί αυτού, εμείς ζήσαμε για άλλη μια φορά μια άνευ προηγουμένου προχειρότητα εκ μέρους του αρμόδιου υπουργείου που με έναν καταιγισμό ασαφών και Πυθιακού τύπου εγκυκλίους που ούτε το μαντείο των Δελφών δεν μπορούσε να ερμηνεύσει αφού αναιρούσε η μία την άλλη, καλούμασταν να εφαρμόσουμε ανεδαφικές οδηγίες που φαίνονταν εύηχες στα χαρτιά χωρίς όμως ουσία ή πρακτική εφαρμογή. Και μην ακούσω το κλασικό επιχείρημα πως κανείς δεν ήταν προετοιμασμένος για τέτοια πανδημία. Προφανώς δεν μπορούσαν όλα να είχαν προβλεφθεί αλλά σίγουρα υπήρχε χρόνος για μια ελάχιστη προετοιμασία, στοιχειώδη οργάνωση και ιεράρχηση προτεραιοτήτων αφού η πανδημία στην Κύπρο δεν ήρθε από το πουθενά.
Από την πρώτη στιγμή που έκλεισαν τα σχολεία οι πλείστοι δάσκαλοι (γιατί πάντα θα υπάρχουν κι εκείνοι οι λίγοι όπως σε κάθε επάγγελμα που πράττουν το ελάχιστο αντί το μέγιστο) έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να κρατήσουν ανοικτά κανάλια επικοινωνίας με τα παιδιά και τις οικογένειές τους με κάθε δυνατό τρόπο και μέσο που διαθέτουν. Μάλιστα πολλοί από εμάς (μέσα σε κλίμα τρομοκρατίας) εδραιώσαμε καθημερινή επικοινωνία με τους γονείς με διάφορα μέσα προχωρώντας σε αυτοεπιμόρφωση σε διάφορες πλατφόρμες και προγράμματα ασύγχρονης και σύγχρονης εξ αποστάσεως εκπαίδευση πολύ πριν καταφέρει το Υπουργείο να δώσει κατευθυντήριες γραμμές. Κι αν νομίζουν ορισμένοι πως είναι εύκολο από τη μια στιγμή στην άλλη να ψηφιοποιηθεί ολόκληρο το παιδαγωγικό υλικό και να παράγεται μάλιστα σε πρωτότυπη μορφή τότε προφανώς δεν έχουν ιδέα ως προς το τι σημαίνει αυτό. Και ως εκ τούτου καλύτερα να μην εκφράζουν ισχυρή άποψη για πράγματα που δεν γνωρίζουν.
Υπάρχουν κάποιοι λίγοι ίσως εκπαιδευτικοί που δεν κάνουν το μέγιστο που μπορούν; Η απάντηση είναι ναι. Ελάχιστοι μεν, αλλά υπάρχουν. Όπως υπάρχουν λιγότερο ή περισσότερο ικανοί εργαζόμενοι σε όλα ανεξαιρέτως τα επαγγέλματα. Η συντριπτική όμως πλειονότητα των εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων είναι εργατικοί, φιλότιμοι, υπεύθυνοι με εξαιρετικά επίπεδα επαγγελματισμού και με τεράστια αφοσίωση στα παιδιά και στο έργο τους παρά τις δύσκολες συνθήκες που επικρατούν στα δημόσια σχολεία από όλες τις απόψεις (απαράδεκτη υλικοτεχνική υποδομή σε τάξεις καμίνια χωρίς κατάλληλο εξοπλισμό, ελλείψεις σε υποστηρικτικό εξειδικευμένο προσωπικό για να είναι εφικτή η ενιαία εκπαίδευση, απαρχαιωμένη και περιττή ύλη, εξετασιοκεντρική φιλοσοφία, παρεμβάσεις από θεσμούς και σύνολα άσχετα με την παιδεία και πολλά άλλα για τα οποία εδώ και χρόνια διαμαρτυρόμαστε).
Αν υπάρχει ακόμα δημόσιο σχολείο αυτό οφείλεται στο φιλότιμο, την αγάπη και την εργατικότητα της συντριπτικής πλειοψηφίας των εκπαιδευτικών μας που καλύπτουν τις τεράστιες ανεπάρκειες του συστήματος. Υπεράνθρωπες προσπάθειες κάναμε ανέκαθεν και συνεχίζουμε να κάνουμε για να είμαστε δίπλα στα παιδιά (όλα τα παιδιά) ειδικά αυτό το διάστημα. Δεν θα σταματήσουμε ποτέ να ορθώνουμε ανάστημα μπροστά σε ανισότητες, παραλογισμούς και αλλότρια συμφέροντα που πλήττουν το ενιαίο, συμπεριληπτικό και ανθρώπινο σχολείο που οραματιζόμαστε. Κι ας μας λένε κάποιοι γκρινιάρηδες ή αδύναμους κρίκους. Εξάλλου αν δεν παλέψουμε εμείς για τα παιδιά μας και τη δημόσια παιδεία, που βιώνουμε τις τραγικές ελλείψεις επί καθημερινής βάσης από πρώτο χέρι, ποιος θα το κάνει;
- Της Ράνιας Γεωργίου
- Εκπαιδευτικός Δημοτικής
