Την είδα. Ήταν στην αυλή ενός υπογείου. Γλάστρες με τσαρτελλούθκια και τριανταφυλλιές στην αυλή, μια λεμονιά και μια μεσπυλιά. Με δυσκολία κατάφερε να σηκώσει το κουρασμένο της σώμα από την καρέκλα.
«Έλα κόρη μου κάτσε», μου είπε με χαμόγελο και τα μάτια της έλαμπαν.
«Ευχαριστώ κ. Μάρω μου αλλά δεν έχω πολύ χρόνο».
Απογοήτευση στα μάτια της. Ντράπηκα κι έκατσα. Με κέρασε λεμονάδα και μπισκότα απ’ τα χέρια της.
«Πολλά καλά που έχει και γυναίκες τζαι νέους το ψηφοδέλτιό μας. Το Ράνια είναι από το Ουρανία»;
«Ναι κυρία Μάρω μου, είχα γιαγιά Ουρανία κι έμεινε το Ράνια».
«Έτσι κόφκουν κορούα μου τα ονόματα. Έτσι κόφκουν τζαι τα όνειρα του κόσμου πκιον. Τον τζαιρόν μου ήμασταν πιο ιδεολόγοι. Επαλεύκαμεν ούλλοι μαζί, ο ένας εδιούσεν του άλλου. Τωρά ο καθένας για τον εαυτό του. Έχω εγγόνια, είπα τους να πάσιν να ψηφίσουν αλλά δεν θέλουν. Λαλούν μου πως είναι ούλλοι ίδιοι, δεξιοί τζαι αριστεροί. Προσπαθώ να τους εξηγήσω θκυο πράματα παραπάνω αλλά είναι απογοητευμένοι. Η μια μου η αγγόνισσα πκιάνει 850 ευρώ. Μεινίσκει ακόμα με τους γονιούς της. Ο άλλος ο άγγονας άνοιξε καφετέρια αλλά δεν επρόλαβε να τη δουλέψει γιατί επάττησε με το άνοιξε κλείσε που τον κορονοϊό τζι έπαθεν κατάθλιψη. Η μητσιά δουλεύκει στα απογευματινά σχολεία, διδάσκει στα μωρά πιάνο. Επήαν δικαστήριον οι δασκάλοι των απογευματινών αλλά η κυβέρνηση ατού, επιμένει να κάμνει το δικό της γι’ αυτό επήασιν προχτές πόξω που το προεδρικό να διαδηλώσουν. Τούτη η κυβέρνηση εκατάφερεν να φκάλει πολλές φορές τον κόσμο μες τον δρόμο. Μάσιαλλα της. Πάντως φκάλλω τους το καππέλλον. Κάμνουν ό,τι κάμνουν, περιπαίζουν μας κατάμουτρα, τρων τζαι σπάζουν τζαι μετά για να δικαιολογήσουν τις κλεψιές τους αθθυμούνται το Μαρί».
«Τι να πω κ. Μάρω μου. Δύσκολες εποχές για πολύ κόσμο. Πάντως είναι πανέμορφα τα λουλούδια στην αυλή σας».
Σηκώνεται ξανά. Απλώνει τα χέρια να κόψει τσαρτελλούθκια και τριαντάφυλλα. Έφυγα με μια πολύχρωμη χούφτα λουλούδια από τον κήπο της.
«Καλή επιτυχία κορούα μου. Πέρκι τα καταφέρετε ούλλοι σας. Τζαι οι δώδεκα στο ψηφοδέλτιό μας».
Η κ. Μάρω. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας. Οι άνθρωποι που έκτισαν με τα χέρια τους αυτό τον τόπο. Οι άνθρωποι που δούλεψαν σκληρά, κατάφεραν να σπουδάσουν τα παιδιά τους και να στηρίξουν τα εγγόνια τους με ιδρώτα και θυσίες. Οι άνθρωποι που η πολιτεία τους ξέχασε. Τους παράτησε σε υπόγεια με πενιχρές συντάξεις. Ξεχασμένους. Μόνους. Αποκαμωμένους. Χωρίς δομές στήριξης. Χωρίς ποιοτικές υπηρεσίες υγείας. Παρατημένους και αναλώσιμους. Δεν παράγουν πλέον στη μηχανή του κέρδους. Περιττές υπάρξεις, βάρος στην οικονομία.
Παραπέρα οι μαζεράττι του γαμπρού. Οι Chanell τσάντες. Τα γκλαμουράτα ταξίδια στις Σεϋχέλλες. Τα πριβέ πάρτι. Τα ολόχρυσα διαβατήρια. Γιατί η κρίση θέλει ηγέτη κι ας κλέβει παρά να είναι ανίκανος. Αφού το είπαν και στις ειδήσεις. Η Αριστερά δεν μπορεί ούτε τρία κοντέινερ να διαχειριστεί. Τον πιστεύω τον Αβέρωφ όταν μιλάει με στόμφο. Ειδικά όταν μιλάει στα κυπριακά με πείθει ακόμα πιο πολύ. Γιατί στα δύσκολα μετρούν οι πράξεις. Γι’ αυτό μην γκρινιάζετε, μην είστε ζηλιάρηδες, μην είστε heaters που έλεγε και η Ινώ μας. Έτσι πάει ο κόσμος μπροστά, με καζίνο, με πύργους, με σχέδια ανάκαμψης, με τις τσέπες να μεγαλώνουν. Μην είστε εναντίον της προόδου. Μην είστε κολλημένοι στην ιδεολογία σας. Οι τσέπες πρέπει να γεμίσουν. Οι δικές τους όμως. Μα τι νομίζατε; Πως νοιάζονται για τις τσέπες του κοσμάκη;
Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ λέω με σιγουριά όχι. Αρνούμαι να υιοθετήσω το αφήγημα πως είμαστε όλοι ίδιοι. Αρνούμαι να χρεωθώ τα λάθη άλλων. Αρνούμαι να ταυτιστώ με ανηθικότητα και υποκρισία. Δεν ξέρω για σας αλλά ξέρω πως είμαστε πολλοί οι αγνοί ιδεολόγοι στην Αριστερά. Δεν ξέρω για σας αλλά ξέρω πως είμαστε πολλοί στην Αριστερά που θέλουμε πιο δίκαιη κατανομή του πλούτου, πιο ορθολογικές αποφάσεις, πιο πολλή δικαιοσύνη, περισσότερη ανάπτυξη αλλά με σεβασμό στο περιβάλλον, καλύτερη δημόσια παιδεία, πιο ποιοτικά δημόσια νοσοκομεία. Δεν ξέρω για σας αλλά όταν ακούω κυβερνητικά χείλη να λένε για τους ρυθμούς ανάπτυξης, για υποκριτική ανάκαμψη, για εξαγγελίες, για στεγαστικά σχέδια, για αριθμούς και δείκτες που πάνε πάνω θέλω να ξεράσω. Από αηδία. Γιατί οι αριθμοί τους δεν έχουν την παραμικρή σχέση με το βίωμα του μεροκαματιάρη που παίρνει τα δικά του σεντόνια στο νοσοκομείο επειδή ούτε τα αναλώσιμα δεν υπάρχουν πια. Γιατί οι δείκτες τους δεν έχουν καμία σχέση με την ταλαιπωρία της μητέρας του παιδιού με αναπηρίες που παλεύει για να τις αυτονόητες παροχές που δικαιούται το παιδί της.
Δεν ξέρω για σας αλλά ξέρω για την Αριστερά. Ναι, δεν είναι αγγελικά πλασμένο ούτε το ΑΚΕΛ. Ναι, κάποιοι το υπονόμευσαν εκ των έσσω. Ευτυχώς αυτοί οι ελάχιστοι απομακρύνθηκαν. Κατάλαβαν πως ο καιροσκοπισμός τους δεν συνάδει με τη φιλοσοφία της Αριστεράς. Πολλοί όμως το υπομονόμευσαν φανερά και με μένος. Γιατί η Αριστερά μπαίνει ανάχωμα στο φαγοπότι τους. Βάζει εμπόδια στον δρόμο για διχοτόμηση.
Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ ξέρω πια. Ξέρω πως παρά τις θαλασσοταραχές η Αριστερά παραμένει πιστή στο να υπηρετεί τον άνθρωπο. Ξέρω πως στη Βουλή δεν είναι το ΑΚΕΛ που θα ψηφίσει αντιλαϊκούς νόμους, δεν είναι το ΑΚΕΛ που θα ευνοήσει τους μεγαλοκαρχαρίες, δεν είναι το ΑΚΕΛ που θα προωθήσει νομοθεσίες που πλήττουν τις ευάλωτες ομάδες και ευνοούν 10 οικογένειες και άλλες 100 γύρω από αυτές, δεν είναι το ΑΚΕΛ που βάζει πλάτες στην Αρχιεπισκοπή, δεν είναι το ΑΚΕΛ που αρνείται να ακολουθήσει αποφάσεις δικαστηρίων, δεν είναι το ΑΚΕΛ που αποφεύγει να τοποθετείται ξεκάθαρα για τα ανθρώπινα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ συνανθρώπων μας, δεν είναι το ΑΚΕΛ που αποκαλούσε «νοσοκομούθκια» τους νοσηλευτές ή «αδύναμους κρίκους» τους εκπαιδευτικούς.
Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ ξέρω. Με απόλυτη σιγουρά. Ξέρω πως η κ. Μάρω και τα εγγόνια της αξίζουν κάτι καλύτερο από αυτό που ζουν τα τελευταία χρόνια. Όχι, δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Αλίμονο αν ήμασταν όλοι ίδιοι. Ξέρω. Και είμαι βέβαιη πια. Η Αριστερά μπορεί. Και είναι η μοναδική ελπίδα για να χαμογελάσουμε ξανά.
- Ράνια Γεωργίου
- Υποψήφια βουλεύτρια επαρχίας Λεμεσού ΑΚΕΛ Αριστερά Νέες Δυνάμεις
