…Και μετά διερωτώνται κάποιοι γιατί πήγαμε στην παρέλαση υπερηφάνειας η οποία είχε στόχο την προώθηση του σεβασμού στην όποια διαφορετικότητα, με έμφαση τον σεξουαλικό προνατολισμό. “Γιατί να πάω; Αφού έν είμαι γκέι. Είπεν ο ένας. Αφού έν τζαι είμαι λεσβία. Είπεν η άλλη.“
Μα η απάντηση τόσο απλή και προφανής:
Γιατί ο ρατσισμός ρε φίλε, ένα πρόσωπο έχει!
Ένα άσκημο, δυσμορφικό, απωθητικό πρόσωπο. Και στα μάτια του προσώπου αυτού συναντάει κανείς μόνο μίσος, αποστροφή, φόβο, προκατάληψη και απόρριψη προς όλες τις μορφές διαφορετικότητας.
Τον ρατσισμό αν τον αγνοήσεις δεν φεύγει, μένει εκεί κι επιμένει. Τον ρατσισμό πρέπει να τον κοιτάξεις κατάματα φίλε, με κοφτερή και γενναία ματιά. Γιατί αλλιώς, θεριεύει με την αδιαφορία μας, ενισχύεται με τον φόβο μας, παίρνει δύναμη από την ανασφάλειά μας, πολλαπλασιάζεται σαν επιδημία με την απάθεια και την απραξία μας.
Πριν δεκαετίες κάποιοι πάλευαν για όλα αυτά που εμείς σήμερα θεωρούμε αυτονόητα όπως το δικαίωμα της ίσης πρόσβασης για όλα τα παιδιά στη δημόσια εκπαίδευση χωρίς φυλετικό διαχωρισμό. Κάποιοι, πάλευαν πραγματικά και ουσιαστικά, με κίνδυνο τη ζωή τους όπως η 6χρονη Ruby Bridges, που ήταν η πρώτη αφροαμερικανή η οποία φοίτησε πριν 60 χρόνια σε σχολείο με λευκούς αψηφώντας τις απειλές του εξαγριωμένου και μαινόμενου εναντίον της όχλου. Έδωσε αγώνα πραγματικό. Όχι σαν όλους εμάς τους ψευτόμαγκες που κάνουμε δήθεν διαδηλώσεις, που γράφουμε ατάκες στα Fb και πάμε σε in παρελάσεις για να το παίξουμε εναλλακτικοί και προοδευτικοί…
Την Ruby, ευτυχώς, δεν την άφησαν μόνη. Δεν έδωσε ατομικό αγώνα αλλά πάλεψαν δίπλα της πολλοί, έγχρωμοι και λευκοί. Δεν είπαν: “Αφού εμείς έν τζαι είμαστεν αφροαμερικανοί… ήντα που μας κόφτει.“
Αντιθέτως. Μας κόφτει, μας αφορά, μας αγγίζει.
Γιατί σήμερα θύμα του είσαι εσύ, αύριο εγώ, μεθαύριο το παιδί σου.
Τον ρατσισμό δεν τον προσπερνάς λοιπόν, δεν τον αγνοείς, δεν τον υποτιμάς.
Τον ρατσισμό τον πολεμάς. Είτε με μικρές είτε με μεγάλες κινήσεις. Είτε με συλλογικές είτε με ατομικές μάχες. Αλλά βρίσκεις τρόπο και τον πολεμάς.
Και ξέρεις τι;
Καμιά φορά, αυτές οι αθόρυβες, αυτές οι καθημερινές, αυτές οι σιωπηλές πράξεις αγάπης και σεβασμού μπορεί να έχουν πιο σθεναρή φωνή, πιο δυνατή γροθιά, πιο γενναία ματιά από τις φανφάρες και τις βαρύγδουπες δηλώσεις.
Έτσι αλλάζουν φίλε μου οι κοινωνίες. Με καθαρές και άφοβες ματιές. Με το δικό σου και το δικό μου χέρι δίπλα δίπλα. Με ματιές και χέρια που τολμούν να αγαπούν και να αγκαλιάζουν αντί να απορρίπτουν και να απομακρύνουν. Με ματιές και χέρια που φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά αντί να αποδοκιμάζουν και να διώχνουν μακριά. Έτσι λοιπόν. Έτσι και μόνον έτσι.
Γράφει: Ράνια Γεωργίου
