Κοιτάζω το news feed στο κινητό μου…
Όπως πάντα εμφανίζονται ειδήσεις, άρθρα, αναλύσεις επί των αναλύσεων, σχόλια φίλων, λαμπερές φωτογραφίες. Ειδικά αυτή την μέρα όμως, την τελευταία της χρονιάς, την μέρα που όλοι κάνουμε ευχές και δίνουμε εύκολες υποσχέσεις, μας πιάνει όλους μια ανάγκη υποκριτικής ενδοσκόπησης η οποία κρατάει συνήθως το πολύ πολύ μερικά 24ωρα. Γιατί οι ριζωμένες αντιλήψεις, οι εξαρτήσεις σε ανθρώπους, οι καρφωμένες πεποιθήσεις, οι παγιωμένες πρακτικές σε κοινωνικό και ατομικό επίπεδο, δεν μπορούν εύκολα να αλλάξουν.
Κάνε μια ευχή καλέ! Όλοι αυτό κάνουν τέτοια μέρα.
Να κάνω ναι. Να κάνω πολλές ευχές για το ‘15. Να ευχηθώ τα τετριμμένα. Χαρά, προσωπική και οικογενειακή ευτυχία, υγεία. Λευτεριά στο πολύπαθο νησί μας, όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους.
Εξάλλου τι κοστίζει ρε παιδιά; Τίποτα δεν κοστίζουν οι ευχές και οι υποσχέσεις. Α ναι… Αυτά τα χιλιοειπωμένα με την δίκαιη και βιώσιμη λύση να τα πω; Βεβαίως! Δεν γίνεται να λείπουν από το γιορτινό ευχολόγιο. Να το πούμε καλέ κι αυτό! Και το άλλο, με την αλλαγή πολιτικής να το πούμε, η οποία, είπε πάλι προσφάτως ο γιατρός μας, πρέπει να γίνει διεκδικητική και μαχητική.
Το δεσμεύομαι; Αυτό να μην το πούμε; Ρίξτε και μια δέσμευση έτσι για να μας βρίσκεται και μην μου αγχώνεστε. Και οι δεσμεύσεις φθηνές είναι πλέον κι αυτές. Την ίδια αξία με τις ευχές έχουν. Κανείς δεν θα σας ζητήσει ρέστα.
Κάνε μια ευχή λοιπόν. Μην το σκέφτεσαι.
Να κάνω ναι. Να κάνω άπειρες ευχές. Μόνο που μας πήρανε χαμπάρι ρε παιδιά. Και οι απ’ έξω και οι από μέσα. Τουλάχιστον μην γίνουμε άλλο ρεζίλι. Γιατί με τόσες ευχές και υποσχέσεις, παραφουσκώσαμε και θα εκραγούμε. Αλλά εμείς εκεί, ε; Μυαλό δεν βάζουμε. Αθώος ο ένας, θύμα σκευωρίας ο άλλος έστω κι αν η ετυμηγορία λέει άλλα. Ένοχος σε τούτο τον τόπο κανείς. Και ο καλαμαράς να υπόσχεται πως αν βγει σύντομα θα είναι παρελθόν τα μνημόνια. Χα! Πόσο μου αρέσουν οι προεκλογικές και οι παραμονές! Όλο υποσχέσεις και ευχές. Πλάκα θα ‘χει.
Κάνε ρε παιδί μου μια ευχή. Έστω μια μικρή, τοσοδούλα, για το καλό της νέας χρονιάς.
Να κάνω ναι. Μην χαλάσω την παράδοση. Να ευχηθώ λοιπόν να γίνουν βήματα μικρά. Πολύ μικρά. Δεν θέλω μεγάλες αλλαγές. Ούτε μεγάλες υποσχέσεις. Ούτε μεγάλες δεσμεύσεις. Θέλω όμως δωρεάν, προσβάσιμη και ποιοτική εκπαίδευση για όλους. Αυτήν που ξεκινήσαμε κάποτε να έχουμε με μια μεταρρύθμιση που έμεινε στη μέση. Οκ ας μην γίνουμε Φινλανδία με την ποιοτικότερη δημόσια εκπαίδευση στον κόσμο (γιατί εκεί στις Φινλανδίες κατάλαβαν πως στην παιδεία παίζεται όλο το παιχνίδι). Αλλά φτάνει. Όχι άλλες εκπτώσεις. Όχι άλλες έτοιμες συνταγές. Ακαδημαϊκούς έχουμε. Και καλούς μάλιστα. Συμβουλευτείτε τους έτσι για αλλαγή. Ρίξτε και μια ματιά στη διεθνή έρευνα ή στις καλές πρακτικές άλλων χωρών. Ζητάω πολλά; Όχι, απαιτώ τα αυτονόητα.
Κάνε μια ευχή.
Ε λοιπόν την έκανα. Αυτή την ευχή είχα. Επένδυση στην παιδεία. Γιατί απ’ εκεί ξεκινάνε όλα. Και οι μικρές και οι μεγάλες αλλαγές. Και οι ατομικές και οι συλλογικές.
Αν ψάχνετε λοιπόν το μαγικό συστατικό που τροποποιεί κοινωνίες, που αλλάζει συστήματα, που αναγεννά ελπίδες, που διευρύνει ορίζοντες, που σπάει κατεστημένα, εκεί θα το βρείτε: στην δημοκρατική και ανθρωποκεντρική παιδεία. Γιατί δημιουργεί ελεύθερους, υπεύθυνους, δημοκρατικούς, ανυπότακτους πολίτες.
Και η αξία της δεν τελειώνει ποτέ.
Καλή χρονιά να έχουμε!
Γράφει: Ράνια Γεωργίου
