«…Καρτερούμεν μέραν νύχταν, να φυσήσει ένας αέρας στούντον τόπον πον καμένος, τζαι έν θωρεί ποττέ δροσιάν… Για να φέξει καρτερούμεν, το φως τζείνης της μέρας, πον να φέρει στον καθέναν, τζαι δροσιάν τζαι ποσπασιάν…»
Σχεδόν κάθε σχολική εορτή τελειώνει με τούτο το τραγούδι.
1η του Οκτώβρη; Καρτερούμεν.
28η του Οκτώβρη; Καρτερούμεν.
Χριστούγεννα; Καρτερούμεν.
25η του Μάρτη; Καρτερούμεν.
1η του Απρίλη; Καρτερούμεν.
Πάσχα; Καρτερούμεν.
Τζαι πάει λέγοντας…
Μαζί με το Χριστός Ανέστη λοιπόν, πάρε μπόνους κι ένα «καρτερούμεν». Καρφώθηκε μες το συλλογικό μας υποσυνείδητο η ταυτότητα του καρτερικού θύματος, κληροδοτήσαμε στα παιδιά μας αυτή την φυλακή που είναι και το τέλειο άλλοθι για την αδράνεια. Τα παιδιά μας κουβαλούν ένα τόσο μεγάλο φορτίο που αν δεν τύχει χειρισμού θα έρθει η στιγμή (αν δεν έχει έρθει ήδη) που αυτό θα γίνει ασήκωτο με αποτέλεσμα το παρελθόν αντί να απελευθερώνει να οδηγεί είτε σε καταστροφικούς κύκλους βίας ή πλήρους αδιαφορίας και παθητικότητας. «Αφού πάντα την καημένη την Κύπρο μας όλοι την εποφθαλμιούσαν, όλοι την ζήλευαν». Αυτά έλεγαν οι δασκάλες μας, αυτά λέμε κι εμείς για 40 χρόνια. Πόση αλαζονεία όμως κρύβεται μέσα στον ρόλο του θύματος… Πόση έπαρση, πόσο υπερεγώ συσσωρευμένο. Κι ας το παίζουμε ταπεινοί και καημένοι…
Όταν έχεις μάθει να υποδύεσαι μια ζωή το θύμα, όταν έχεις εγκλωβιστεί μέσα σε αυτό τον ρόλο, πώς θα χειριστείς το αίτημα για συγχώρεση; Πώς θα εμπλακείς σε μια διαλογική σχέση με την ιστορία τη δική σου και την ιστορία του άλλου για να καταλάβεις τι είναι αυτό που συνέβαλε στη δημιουργία του παρόντος ατομικού και συλλογικού εαυτού σου; Μασάμε όλοι την καραμέλα της ειρηνικής συνύπαρξης αλλά ξεχνάμε πως αυτή δεν σημαίνει μόνο απουσία πολέμου. Κι αυτό γιατί η ειρήνη προϋποθέτει και την έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης η οποία κτίζεται με συμμετρικές και ισότιμες σχέσεις. Γι’ αυτό όσο ακόμη έχουμε ανάγκη ως κοινωνία τις αρχές κατά του ρατσισμού, τις ασπίδες κατά της ομοφοβίας, τις οργανώσεις κατά του σεξισμού, τα μέτωπα κατά του φασισμού, ας μην μιλάμε για επανένωση και ειρήνη. Γιατί αυτή μπορεί να γίνει βιώσιμη μόνον όταν θα φτάσουμε σε εκείνο το σημείο όπου δεν θα υπάρχουν «ευάλωτες» ομάδες μέσω των οποίων θα νομιμοποιούμε εμείς την ισχύ και την μεγαλοσύνη μας. Ως τότε όμως… όλα αυτά τα χρειαζόμαστε γιατί ακόμα δεν ωριμάσαμε. Έχουμε ανάγκη τους σωτήρες.
Συνέχισε λοιπόν τις δεήσεις εις τον ύψιστον, κάμνε τάματα στις εκκλησιές, άφτενε λαμπάδες εις τους αγίους, βάλλε λεφτά στo παγκάρι. Γιατί εμάθαν μας μες τούτον τον τόπο μια ζωήν με το «καρτερούμεν», με τα παζαρέματα, με τις δωροδοκίες. Συνηθίσαμε να εξαγοράζουμε τις ενοχές και την απάθειά μας με τις προσευχές και τα υποκριτικά χειροφιλήματα.
Επειδή εμείς, το μεγαλείο του θεού το φτωχύναμε, το προσωποποιήσαμε, το καπηλευτήκαμε, το συγκεκριμενοποιήσαμε. Το εγκλωβίσαμε στην ύλη, το ταυτίσαμε με τους εδώ εκμεταλλευτές του και το σμικρύναμε. Αυτό το άπειρο του θεού το μειώσαμε, το ελαχιστοποιήσαμε, σχεδόν το αφανίσαμε με την εμμονή μας στες προφητείες τζαι τα ανούσια ευχολόγια: Αφού το είπεν μάνα μου τζαι ο Παϊσιος… εννά τους φάμεν στο τέλος, θα τους ηξειλίψουμεν. Εννά έρτει το ξανθό γένος, εννά τα έβρουν που τον θεόν. Αφού είπεν το τζαι ο αρχιεπίσκοπος ο γκράντε, που αγκαλιάζει τα «αγνά» παιθκιά του ΕΛΑΜ, που ληστεύκει σιηλλιάες που τους λογαριασμούς των εκκλησιαστικών επιτροπών, ότι η φυλή μας εν αθάνατη, το έθνος μας εν σπουδαίον. Τουλάχιστον, το καλό σου εσένα Ττόμη μου, είναι που δεν υποκρίνεσαι. Μπορεί να είσαι κι ο μόνος που δεν κρύβεται, ο μόνος που δεν ψεύδεται. Τούτον που είσαι, δείχνεις το. Όϊ σαν ούλλους τους άλλους. Γι’ αυτό, στην υγειά σου ρε μεγάλε!
Λοιπόν, Καλόν Πάσκα να φτάσουμεν τζαι αν θέλουμεν ουσιαστικήν Ανάστασην, ατομική και συλλογική, ας διώξουμε μια και καλή τους σωτήρες από τη ζωή μας.
Πραγματικά, μπουχτίσαμε από τους σωτήρες και τους καλούς σαμαρείτες!
Γιατί στην τελική, από δαύτους, ποιος θα μας σώσει;
Γράφει: Ράνια Γεωργίου
