Τον άλλο μήνα κλείνουν αισίως σαράντα χρόνια από τότε που ο ιστορικός ηγέτης Γλαύκος Κληρίδης μαζί με συνεργάτες του ίδρυσαν τη μεγάλη παράταξη του Δημοκρατικού Συναγερμού.
Μια παράταξη που κατάφερε μέσα από δύσκολους αγώνες για αρχές και αξίες, να συμβάλει στην αναβάθμιση της δημοκρατικής ζωής του τόπου. Δίκαιη λοιπόν η υπερηφάνεια των μελών και υποστηριχτών, του ΔΗΣΥ.
Σύμφωνα με το Καταστατικό του κόμματος και τη διακήρυξη αρχών της 4ης Ιουλίου 1976, ο Δημοκρατικός Συναγερμός είναι ένα κόμμα δημοκρατικών αρχών, ιδεολογικό και όχι προσωπικό. Στηρίζεται σε βασικές ιδεολογικές αρχές, πιστεύει σ’ αυτές και η τοποθέτησή του προσδιορίζεται από αυτές. Κάθε δράση του απορρέει μέσα από την Ιδρυτική Διακήρυξη του και τις μεταγενέστερες Διακηρύξεις Αρχών.
Βασικά, ο Δημοκρατικός Συναγερμός ιδρύθηκε μετά τη λαίλαπα του 1974 για να βοηθήσει στο χτίσιμο της δημοκρατικής ζωής του τόπου και στην απελευθέρωση της πατρίδας. Δυο κύριες επιδιώξεις βασισμένες σε υψηλά ιδανικά και αρχές, που χρειάζεται ίσως, κατά καιρούς, να υπενθυμίζονται στους νεώτερους, αλλά και στους παλαιότερους, που πιθανόν, να χάνουν τον αποπροσανατολισμό τους.
Στη δύσκολη αυτή πορεία ο ΔΗΣΥ δούλεψε σκληρά και δημιούργησε μια συγκροτημένη πολιτική δύναμη, που εξέφραζε το νεωτεριστικό, το εκσυγχρονιστικό και το ελπιδοφόρο. Στα χρόνια που πέρασαν αμέτρητοι εθελοντές εργάστηκαν ομαδικά με ζήλο και αφοσίωση για τα ιδανικά της παράταξης, όπως αυτά εκφράζονται μέσα από τις εκάστοτε διακηρύξεις αρχών.
Είναι λογικό στο πέρασμα του χρόνου η φυσιολογική φθορά, η μείωση της έντασης, του ενδιαφέροντος αλλοτινών χρόνων και η απογοήτευση από προδομένες προσδοκίες, να δημιουργούν ρήγματα και ορισμένες διακηρύξεις να οπισθοχωρούν μπροστά σε ευτελή κίνητρα, χαμηλής πολιτικής. Η συναλλαγή, ο καιροσκοπισμός και ο πολιτικός αμοραλισμός που κάποτε επιβάλλονται των αρχών, οδηγούν στην αλαζονεία και στο σύνδρομο της ύβρεως. Όπου εκεί, όσο καλοπροαίρετα και να εκφραστεί κάποιος, θεωρείται πλέον η κριτική του ως ύβρης…
Σε ένα μετριοπαθές άρθρο του (Φιλελεύθερος 12.6.2016) ο γνωστός για το ήπιο ύφος του, πρώην ευρωβουλευτής του ΔΗΣΥ, Παναγιώτης Δημητρίου, αναφέρεται στα σημεία των καιρών και στον ατομικισμό του πολιτικού… όπου η πρόταξη της ατομικής φιλοδοξίας κρύβεται πίσω από την πονηρή επικοινωνιακή τεχνική…
Όταν απλώς, δηλώνεται αμέσως την επομένη των τελευταίων εκλογών, ότι ελήφθησαν τα μηνύματα των αρνητικών αποτελεσμάτων, -χωρίς οποιαδήποτε ανάληψη ευθύνης και αναγγελίας διορθωτικών μέτρων- τότε, το ολιγότερο που μπορεί, να σκεφτεί κάποιος είναι ότι στην πραγματικότητα, συνεχίζεται ένα άχαρο επικοινωνιακό παιγνίδι χωρίς προοπτική.
Πάρα πολλά μπορούν, να ειπωθούν για τα αρνητικά αποτελέσματα των εκλογών και όχι φυσικά μόνο για το Συναγερμό. Το κυρίως όμως πρόβλημα με το ΔΗΣΥ όπως παρουσιάζεται σήμερα, δεν φαίνεται, να είναι μόνο η απώλεια εδρών, ψηφοφόρων και υποστηρικτών, αλλά ο σταδιακός κίνδυνος μείωσης ή και απώλειας της αξιοπιστίας του, ως κόμμα αρχών και πολιτικής δύναμης, ικανής να ενεργοποιεί δυνάμεις της κοινωνίας για την υψηλή αποστολή του.
Το αίτημα των πολιτών όμως για πραγματική αλλαγή δεν είναι πια απλή προσδοκία, αλλά, σοβαρή απαίτηση των καιρών. Είναι η πρόκληση ειδικά για τους νέους φιλόδοξους πολιτευτές για ένα διαφορετικό θετικό και ελπιδοφόρο δρόμο, που αναγκαστικά θα ανοίξει το δρόμο για εκσυγχρονισμό της κοινωνίας μας.
Ξεφεύγοντας λίγο από το στενό πλαίσιο της παραπάνω αναφοράς, ας ευχηθούμε, να καλλιεργηθεί επιτέλους και στον τόπο μας μια νοοτροπία ώριμου διαλόγου, κάτι που πιστεύω ότι εκφράζει πολλούς. Στην επιδίωξη αυτή ο ρόλος των ΜΜΕ είναι απαραίτητος και ουσιαστικός. Οι πολιτικοί μονόλογοι, οι «εντυπωσιακές» ατάκες, η στείρα συνθηματολογία και η μόνιμη σχεδόν υποτίμηση της νοημοσύνης των άλλων, στην πραγματικότητα δεν οδηγούν πουθενά και απλώς υποθάλπουν την απαξίωση των πολιτών.
Στο τελευταίο προεκλογικό βιβλιαράκι του ΔΗΣΥ καταγράφεται μεταξύ άλλων και το εξής: «Για να αλλάξουμε την Κύπρο, πρέπει πρώτα να αλλάξουμε νοοτροπίες»… Ας αρχίσουμε λοιπόν, πρώτα από τους εαυτούς μας με το παράδειγμα μας και την αυθεντική, καλόπιστη διάθεση και ύστερα θα ακολουθήσουν και πολίτες…
Γράφει: Φοίβος Νικολαίδης
