Είμαι σίγουρος ότι νιώθεις απογοήτευση. Βιώνεις καταστάσεις που δεν περίμενες να ζήσεις ποτέ.
Το σπίτι που δεν μπόρεσες να κτίσεις ή που κατάφερες να το κτίσεις με χίλια ζόρια και σε τρέχει η τράπεζα, τα όνειρα σου να εργαστείς που έμειναν ξεκρέμμαστα, ο εργοδότης που σε αναγκάζει να δουλεύεις έχοντας στον τοίχο το ημερολόγιο του μεσαίωνα σε γεμίζουν με πίκρα. Βλέπεις τους γονιούς σου που έκαναν δυο δουλείες για να μπορέσουν να σε μεγαλώσουν, που στερήθηκαν για σένα πολλά, που ήθελαν να σε δουν να μεγαλουργείς και νιώθεις μαχαιριές στο στήθος γιατί τους βλέπεις να πληγώνονται για όσα ζεις. Ίσως ακόμα να έχεις δει την οικογένεια σου να διαλύεται, να μεγαλώνεις μόνος σου τα παιδία σου, ίσως οι δυσκολίες να σε έχουν απομακρύνει από τον άνθρωπο που αγάπησες και έκανες όνειρα μαζί του. Μπορεί τα αδέρφια σου να έχουν φύγει για άλλες πολιτείες για να βρουν δουλεία ή να έφυγαν για σπουδές και να μην έχουν επιστρέψει, μπορεί ακόμα εσύ ή κάποιος δικός σου να ξεκίνησες σπουδές και να τις άφησες στη μέση για να μπορέσεις να ξεπληρώσεις εκείνο το δάνειο ή γιατί τα λεφτά της οικογένειας δεν μπορούσαν να σε συντηρήσουν. Σε βλέπω όταν κρατάς τα παιδία σου στην αγκαλιά στη γραμμή στο νοσοκομείο για να πάρεις σειρά, να πληρώσεις για ένσημα…. που περιμένεις πολλή ώρα στη γραμμή στο φαρμακείο για να σου πουν στο τέλος ότι δεν ύπαρχουν όλα τα φάρμακα που λέει η συνταγή. Μπορώ να καταλάβω πόση λύπη νιώθεις για τον πατέρα σου που του έκοψαν από τη σύνταξη και δεν μπορεί να αγοράσει το δώρο που του ζήτα το εγγόνι του.
Ξέρω αυτό που νιώθεις γιατί τα ζω μαζί σου. Εσύ, εγώ και πάρα πολλοί άλλοι. Θέλω να σου θυμίσω πως όλοι μαζί, κάποτε, μάθαμε να ελπίζουμε. Θέλω να σου θυμίσω ότι έτρεχες μπροστά σε κάθε αγώνα… τότε που έκανες απουσίες απ΄ τα μαθήματα για να δώσεις μαθήματα ζωής. Θέλω να σου θυμίσω πως όταν συζητούσαμε στις συνελεύσεις των φοιτητών για τη Φοιτητική χορηγία εκείνοι που μας κυβερνούσαν τότε και που είναι οι ίδιοι που μας κυβερνούν και τώρα μας ρωτούσαν χαριτολογώντας μήπως θέλουμε να μας χαρίζουν και «κέτσαπ για το χαμπόυργκερ». Θέλω όμως να σε θυμίσω ότι κατεβήκαμε στους δρόμους, φωνάξαμε, πιέσαμε και κερδίσαμε. Θέλω να σε θυμίσω πως πεταγόμασταν στο δρόμο για να φωνάξουμε ενάντια στον πόλεμο, ενάντια στο ΝΑΤΟ… για το λαό της Γιουγκοσλαβίας, της Παλαιστίνης και του ΙΡΑΚ… τότε που μας έστηναν οδοφράγματα έξω από την πρεσβεία των ΗΠΑ.
Στα αυτιά μου έρχεται και ξανάρχεται ο στίχος:
Σα σκηνές από ταινία “προσεχώς”
μοιάζεις μέσα στις στροφές αυτού του νόστου
δυο γενιές χαμένες πίσω δυστυχώς…..
Θέλω να σου πω ότι η θέση μας είναι ξανά ΜΑΖΙ. Δεν θα γίνουμε ποτέ η ταινία του άγνωστου ΠΡΟΣΕΧΩΣ και ούτε θα επιτρέψουμε σε κανένα να αφήσει πίσω τη γενιά μας. ΜΑΖΙ μπορούμε να ξαναδώσουμε μάχες. Όπως μας φωνάζει η συνείδηση μας. Να δώσουμε αγώνες με την Αριστερά… αγώνες στη Βουλή, στο δρόμο, έξω από τα Υπουργεία. Θέλω να σου πω ότι την Κυριακή έχεις φώνη και πρέπει να φωνάξεις. Η ψήφος σου ή η άρνηση σου να ψηφίσεις πρέπει να ξέρεις ότι δεν διαρκεί μια στιγμή. Είναι μια απόφαση που διαρκεί 365 μέρες κάθε μέρα για πέντε χρόνια. Αυτό που μπορείς να κάνεις τώρα μην περιμένεις το Μάιο του 2021 για να το κάνεις. Τότε θα είναι αργά. Το σενάριο τους σε θέλει να απέχεις. Το σενάριο τους θέλει τη ζωή σου να γίνει χειρότερη. Είναι αποφασισμένοι να επιτρέψουν τις εκποιήσεις να ξεπουλήσουν όσο-όσο τα νοσοκομεία. Είναι αποφασισμένοι να διογκώσουν ακόμα περισσότερο τους καταλόγους των ανέργων. Είναι βέβαιο ότι η πολιτική τους θα σε κάνει ακόμα πιο απογοητευμένο, ακόμα πιο λυπημένο και εσένα και όσους αγαπάς.
Έχουμε τη δυνατότητα να αλλάξουμε το σενάριο. Με το χέρι στην καρδία στηρίζουμε εκείνο το κόμμα με το οποίο συνδέονται όλες μα όλες οι κατακτήσεις του Κυπριακού λαού. Που είσαι και εσύ βέβαιος όσο πικραμένος και να είσαι ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση ελπίδας για αυτό το λαό χωρίς την Αριστερά. Την ερχόμενη Κυριακή έχουμε μόνο μια επιλογή…. ούτε αποχή, ούτε ρίχνουμε το ψηφοδέλτιο έξω από την κάλπη. Ψηφίζουμε το ΑΚΕΛ Αριστερά Νέες Δυνάμεις γιατί όταν είμαστε ΜΑΖΙ μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά.
Γράφει: Πέτρος Κλεάνθους
