Πολλοί μας λένε πως όσοι υποστηρίζουμε την Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία σαν βάση λύσης του κυπριακού , υποστηρίζουμε το άγνωστο.
Πως την επόμενη μέρα μετά την εφαρμογή της διαλύεται το κράτος και πως θα χάσουμε την ανεξαρτησία και την διεθνή μας οντότητα.
Μα ποιό κράτος ;
Το γνωστό, παλαιοκομματικό σύστημα της διαφθοράς, της οικογενειοκρατίας και της πελατειακής σχέσης πολιτικής εξυπηρέτησης ή το υδροκέφαλο κράτος της γραφειοκρατίας;
Με το επίπεδο των πολιτικών άλλοτε του καναπέ , άλλοτε του πεζοδρομίου και άλλοτε του καφενείου αλλά ποτέ επί της ουσίας;
Με τα σκάνδαλα, τον υπερτροφικό δημόσιο τομέα, τους τριπλοθεσίτες και τις παρέες των διαπλεκόμενων ᾽᾽καλοθελητών᾽᾽;
Ποιά ανεξαρτησία και ποιά διεθνή οντότητα ;
Μια μοιρασμένη πατρίδα υπό καθεστώς δανεισμού με τα κατεχόμενα να ισχυροποιούνται γεωστρατηγικά μέρα με τη μέρα; Με τα τουρκικά στρατεύματα κατοχής , την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τις διαιρέσεις; Με την οικονομία κατεστραμμένη και την ανεργία στα ύψη;
Αυτά φοβόμαστε μήπως χάσουμε με τη λύση του κυπριακού και τη ΔΔΟ;
Αν έτσι, τότε ΝΑΙ, καλύτερα το άγνωστο. Τουλάχιστον με το άγνωστο ελπίζεις στην πλήρη αναπροσαρμογή για να ταρακουνήσεις τους σημερινούς απόρθητους γυάλινους πύργους κι έτσι ίσως να ξεκινήσουμε σωστά από την αρχή. Ανατρέποντας το παλιό, να ανασυγκροτήσουμε και να αναδομήσουμε τη Δημοκρατία μας. Με την κοινή μας πατρίδα πιο κοντά από ποτέ άλλοτε στην Ε/Ε, να συμβιώσουμε σε συνθήκες μόνιμης σταθερότητας, μέσα από μια λειτουργική και ειρηνική συνύπαρξη. Με αίσθημα συνδημιουργίας να αφήσουμε πίσω μας όλα αυτά που μας κρατάνε πίσω. Μόνο έτσι μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας.
Σαν ένας νέος άνθρωπος φρονώ πως πρώτοι εμείς οι νέοι , έχουμε χρέος να εισάγουμε έναν καινούριο πολιτικό πολιτισμό με έναν σύγχρονο πολιτικό λόγο. Εμείς πρέπει να αναλάβουμε την ευθύνη, με νέες ιδέες και χωρίς τις χιλιοειπωμένες μπανάλ ατάκες, μακριά από ακρότητες και πατριδοκαπηλείες, να εκφράσουμε σοβαρές προτάσεις – ένα συγκροτημένο και εφικτό όραμα. Προτεραιότητά μας πρέπει να είναι η ενότητα της νέας γενιάς στις προκλήσεις του μέλλοντος και όχι οι κοκορομαχίες του παρελθόντος.
Το Μομέντουμ υπάρχει: Η τουρκική στάση είναι θετική. Ο Νταβούτογλου πιο στρατηγικός από τον Ερτογάν, παρά να συντηρεί ένα παράνομο καθεστώς στην Κύπρο που έχει πολλά συμφέροντα, επιλέγει να βρεί τη χρυσή τομή στο ζήτημα προκειμένου να καλοκοιτάξει την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας στην Ε/Ε και έτσι να έχει περισσότερα συμφέροντα μακροπρόθεσμα. Η συγκυρία-ευκαιρία της εκλογής του Μ.Ακκιντζί, ο οποίος διαφοροποιεί τις θέσεις του παλαιού καθεστώτος στα κατεχόμενα αναδεικνυει ένα κυπριώτικο μοντέλο γόνιμου διαλόγου, εντείνονται οι προσπάθειες και ξεκινούν τα ΜΟΕ, ικανοποιώντας τις προσδοκίες τόσο των Τ/Κ, όσο και των Ε/Κ. Ο ΠΤΔ Νίκος Αναστασιάδης είναι έτοιμος για τη λύση. Η διεθνής κοινότητα βλέπει με ενδιαφέρον τις εξελίξεις και επικροτεί τις προσπάθειες. Η Ελλάδα και η Ε/Ε στηρίζουν πιστά. Έλαχε σε εμάς η ιστορική αυτή στιγμή να αποφασίσουμε για τη δική μας γενιά αλλά και για τις επόμενες. Σε εμάς απομένει να πάρουμε την τύχη στα χέρια μας.
Μια μεγάλη πτυχή του κυπριακού και σίγουρα η πιο ανέγγιχτη , είναι η κοινωνική.
Το δημοψήφισμα: Όσο κοντεύουμε σε ένα σχέδιο λύσης, τόσο πιο πολύ θα γίνεται κοινωνικό το ζήτημα. Αυτό διότι εμείς οι νόμιμοι πολίτες, Ε/Κ και Τ/Κ, θα στείλουμε το μήνυμα μέσω δημοψηφίσματος με ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ. Τρία γράμματα καθορίζουν το μέλλον. Συνεπώς, η εφαρμογή της λύσης θα προέλθει καθαρά και μόνον από την κρίση των πολιτών. Η κρίση μας κατ ᾽επέκτασην, σε ένα δημοψήφισμα, είναι εκείνη που θα κρίνει το τελικό αποτέλεσμα. Το τελικό αποτέλεσμα θα τροχιοδρομήσει πορείες, οι πορείες θα διαμορφώσουν γεγονότα, τα γεγονότα θα σφραγίσουν κεκτημένα, τα κεκτημένα θα γράψουν ιστορία και στην τελική η ιστορία θα αποδείξει εκ των υστέρων, εάν η κρίση των τότε ψηφοφόρων εκείνου του δημοψηφίσματος ἠταν σωστή ή λανθασμένη, εκ του αποτελέσματος. Εάν τελικά ήταν οι πεφωτισμένες γενιές προοικονόμων ή εαν ήταν οι καταραμένες γενιές αποτυχημένων. Αποτυχημένων διότι το κυπριακό είναι ένα πρόβλημα το οποίο κληρονομήσαμε σαν νέα γενιά. Σε εμάς εναπόκειται λοιπόν να μην επαναλάβουμε τα λάθη της παλιάς γενιάς και να μην κάνουμε καινούρια. Πάλι όμως δεν αρκεί να μην κάνουμε τα λάθη που κάναμε στο παρελθόν. Σημασία έχει επιπλέον να μαθαίνουμε και από τα λάθη των άλλων.
Τα γνωστά φαντάσματα: ‘’Ο αισιόδοξος θα δεί μια ελπίδα σε κάθε καταστροφή. Ο απαισιόδοξος θα δεί μια καταστροφή σε κάθε ελπίδα.᾽᾽ Winston Churchil.
Πρέπει επιτέλους ορισμένοι να αντιληφθούν ότι η διαφωνία δεν είναι προνόμιο του κράχτη ή του πολιτικού τελάλη και πως η ξύλινη διαφωνία δεν ωφελεί. Στην πολιτική η διαφωνία συνεπάγεται αντιπρόταση. Έχω την βαθιά πεποίθηση πως οι ιδέες πρέπει να αλλαζουν συνεχώς. Εάν οι ιδέες είναι συνεχώς οι ίδιες, τότε γίνονται αγκυλώσεις. Και αν οι ιδέες που συγκεράζονται σε μια θέση είναι διαχρονικά αμετακίνητες, τότε καταντάς γραφικός. Επίσης κακά τα ψέματα. Πολλοί από αυτούς τους μονοθεματικούς κύκλους, χαρακτηρίζονται από μια ᾽᾽νύν και αεί᾽᾽ εθνικολαικιστική απόρριψη σε ό,τι αφορά τους χειρισμούς στο κυπριακό. Είναι δεδομένο και ευρέως κατανοητό πως το λόμπυ των απορριπτικών έχει κάνει ᾽᾽πλατινένιο δίσκο᾽᾽ τις αρνήσεις τους και πολλοί από αυτούς έχουν κτίσει τις πολιτικές τους καριέρες στο ότι το κυπριακό παραμένει ανοιχτό. Με μια λύση του κυπριακού είτε αυτή ονομάζεται ΔΔΟ, είτε δια μαγείας λυθεί διαφορετικά κατά τον δικό τους τρόπο , αυτοί σίγουρα θα χάσουν τους θώκους τους. Άρα τώρα για αυτούς απομένει να κονταροκτυπηθούν μόνοι τους για το ποιός θα επικρατήσει σε αυτό το λόμπυ.
Ας ακουστούν για μια τελευταία φορά αυτές οι ᾽᾽γνωστές φωνές᾽᾽ , χωρίς όμως να διεμβολίσουν τις διαδικασίες επίλυσης αυτή τη φορά. ᾽Τον είδαμε ξανά τον δήθεν άλλο δικό τους δρόμο και στο κυπριακό και στην οικονομία.
Η παγίδα: Ο πιο μεγάλος πλαστογράφος της πραγματικότητας είναι ο συναισθηματισμός. Που αν τον ακολουθήσεις γεύεσαι την υπέρτατη εθνική ικανοποίηση, αλλά βρίσκεσαι εκτός της ρεαλιστικής σφαίρας του εφικτού. Ένα συμπέρασμα που μας έδωσε η ιστορία είναι ότι οι συναισθηματισμοί , μας παρέσυραν πάντοτε σε λανθασμένες αποφάσεις σε αυτές τις υποθέσεις , οι οποίες αποδείχθησαν ωλέθριες. Καλά τα τραγούδια της λεφτεριάς και τα ηχηρά συνθήματα, πιο σημαντική όμως η βούληση και η διάθεση επίλυσης του προβλήματος. Ακόμη πιο σημαντικός ο πραγματισμός. Ειδικά αυτή την περίοδο πρέπει να διαχωρίσουμε το ευκταίο από το εφικτό.
Ο καθένας από εμάς ξεχωριστά αλλά και όλοι μαζί συλλογικά πρέπει να ενδιατρίψουμε στη νοοτροπία μας και να την αλλάξουμε. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να ξεκαθαρίσουμε και την πολιτική μας, βαδίζοντας σε μια σταθερή αρχιτεκτονική ασφάλειας. Να αποκτήσουμε λόγο και ρόλο επιτέλους στα κέντρα λήψης αποφάσεων.
Ήρθε η ώρα τολμώντας, να αξιοποιήσουμε τις πραγματικές προοπτικές για μια Κύπρο-πυλώνα ειρήνης, οικονομικής ευμάρειας και τουριστικό παράδεισο στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Κι όχι να διατηρήσουμε μια Κύπρο της κατάρρευσης. Μπορούμε σίγουρα να γίνουμε η πιο ασφαλής χώρα στην ταραγμένη περιοχή μας και έτσι να εκμεταλλευτούμε τους νέους ορίζοντες που δημιουργούνται. Απαλλαγμένοι από την κατοχή να αξιοποιήσουμε τους γεωπολιτικούς συσχετισμούς και στο μέτρο των δυνατοτήτων μας να αναπτύξουμε τις αναγκαίες συμμαχίες για να υλοποιήσουμε τους στόχους μας.
Οι δύο σχολές σκέψεις συγκρούονται: Τα ερωτήματα που δημιουργούνται είναι πολλά , αλλά έχουν μια κοινή βάση. Θέλουμε συνέχιση της σάπιας κατάστασης πραγμάτων ή κάτι το διαφορετικό; Να θυμίζουμε κράτος της Μέσης Ανατολής ή κράτος-μέλος της Ευρωπαικής Ένωσης; Οικονομικά αδιέξοδα ή ρυθμούς ανάπτυξης; Κράτος μπανανίας ή κράτος που ξέρει και που θέλει να λειτουργεί; Διαπλοκή ή διαφάνεια; Αναχρονισμό ή εκσυγχρονισμό; Στασιμότητα ή μετεξέλιξη; Τέλμα ή ανάκαμψη; Άπόρριψη ή όραμα; Φόβο ή ελπίδα; Δεν θέλουμε διάλυση , θέλουμε λύση.
Ας γίνουμε εμείς οι ίδιοι η αλλαγή που θέλουμε να δούμε στην πατρίδα μας. Αν δεν αλλάξουμε εμείς, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει μόνο του. Μπορεί πολλές φορές οι επιφυλακτικοί να νιώθουν πιο βέβαιοι για τα επιχειρήματα τους, αλλά αν κάποια πράγματα άλλαξαν σε αυτό τον κόσμο, το οφείλουμε στους αισιόδοξους, που έκαναν στην πράξη το όραμα τους, εκείνο που οι επιφυλακτικοί τους έλεγαν πως ήταν αδύνατο να γίνει.
Η τάση σήμερα αλλάζει. Το ρεύμα ρέει αλλιώς. Η κοινωνία και ιδιαίτερα οι νέοι έχουν πια καταλάβει πως με τα ᾽᾽βροντερά ὀχι᾽᾽, δεν πάμε πουθενά. Ούτε στην οικονομία, ούτε στο κυπριακό. Στην οικονομία χρειάζόμαστε νοικοκύρεμα, βαθιές μεταρρυθμίσεις και ανάπτυξη. Αυτές τις τόσο ριζικές αλλαγές που έχει ανάγκη ο τόπος και που τόσο πολύ ζητάει ο κόσμος. Tο κυπριακό δεν σηκώνει πια ούτε αναβλητικότητα , ούτε διστακτικότητα, ούτε συντηρητισμό. Η κοινωνία των πολιτών δεν γεννάει πια την απόρριψη. Δικαιολογημένα την τρομάζει και την αποβάλλει. Οι απειλές περί τουρκοποίησης και τα στερεότυπα, δεν πουλάνε πια. Ας δούμε επιτέλους με προνοητικότητα και αισιοδοξία το μέλλον. Τώρα πια το ξέρουμε. Η λύση όλων των δεινών μας είναι η λύση του κυπριακού. Εάν λυθεί αυτό, θα λυθούνε όλα. Γιατί αν έχουμε περάσει το μεγάλο κύμα, δεν μας τρομάζει το μικρότερο.
Κλείνοντας, τολμώ να πώ ότι οι πιο λαμπρές στιγμές μας, δεν είναι οι λεγόμενες μέρες επιτυχίας μας, αλλά οι μέρες εκείνες που μας έκαναν να αισθανθούμε πιο σίγουροι και πιο έτοιμοι από ποτέ άλλοτε για την επανένωση της πατρίδας μας. Η ελπίδα θα νικήσει!
Γράφει: Παντελής Α. Ποιητής
