Είναι όλοι οι πολιτικοί και οι δημόσιοι αξιωματούχοι διεφθαρμένοι; Είναι τα κόμματα μηχανές διαπλοκής; Υπάρχει ελπίδα για κάθαρση ή είμαστε οι καταραμένοι του συστήματος;
Ο μεν κυνικός Νικολό Μακιαβέλι πεντακόσια χρόνια πρίν είχε πεί πως “οι άνθρωποι είναι τόσο αφελείς και τόσο έτοιμοι να υπακούσουν, ώστε ποτέ δεν θα λείψουν τα θύματα σε έναν αχρείο για να κάνει τις απάτες του“. Ο δε πιο θετικιστής Χαρίλαος Τρικούπης μας θύμησε πως “σε όλα τα σπίτια υπάρχει και το σαλόνι και το αποχωρητήριο“.
Κάθε φορά που συλλαμβάνεται κάποιο πρόσωπο για τα σκάνδαλα που καλώς βγαίνουν πλέον στη δημοσιότητα, ακούγονται πάντα οι φωνές που προσπαθούν να πολιτικοποιήσουν την διαπλοκή πρός τη μια ή την άλλη κατεύθυνση εξαπολύοντας μύδρους εις βάρος του κόμματος στο οποίο πρόσκειται ο ένοχος. Αυτό είναι πολιτική αφέλεια αν όχι προβοκατόρικη και ολοκληρωτική λογική.
Στην πραγματικότητα καμιά ιδεολογία δεν εμπεριέχει τον χρηματισμό ως τακτική εφαρμογής της. Κανένας οργανισμός δεν επιτρέπει τη διαπλοκή. Δεν γράφει σε κανένα καταστατικό ότι επιτρέπεται η διάπραξη αδικήματος οποιασδήποτε μορφής. Καμιά υπηρεσία δεν ωθεί αξιωματούχους της να ενεργούν κάτω από αδιαφανείς διαδικασίες. Κανένας πολιτικός σχηματισμός δεν εγκρίνει να παίρνουν μίζες τα στελέχη του. Αντίθετα τα σοβαρά κόμματα, οργανισμοί και υπηρεσίες, συνήθως διαγράφουν τα μέλη τους που αποδεικνύεται ότι είναι υπεύθυνα για τέτοια αδικήματα.
Δεν είναι λιγότερο κλέφτης αν είναι “δικός μας” ή περισσότερο αν είναι “δικός τους”. Η ανοχή μας πρέπει να είναι μηδενική κι όχι επιλεκτική. Αυτά είναι θέματα της δικαιοσύνης κι όχι της πολιτικής για να τα επιλύσει. ‘Ο,τι αποφανθεί η δικαιοσύνη, η πολιτική πρέπει με σεβασμό να επικροτεί.
Οι μιζαδόροι ξέρουν ο ένας τον άλλον και γνωρίζουν μεταξύ τους ότι δεκάζονται. Έτσι λοιπόν πολλές φορές ενεργούν από κοινού για τον κοινό σκοπό τους. Άλλωστε αυτό αποδεικνύεται περίτρανα με το σκάνδαλο ΧΥΤΑ-ΧΥΤΥ, όταν οι διαρροές χρημάτων ξεκινούσαν από την ίδια πηγή διαπλοκής και κατέληγαν σε πρόσωπα που ανήκουν σε διαφορετικά πολιτικά κόμματα.
Όλα αυτά τα άτομα που ενέχονται σε οικονομική διαπλοκή, δεν εντάχθηκαν στα κόμματα τους διότι μοιράστηκαν τις ίδιες ιδέες, αξίες, πρότυπα ή πεποιθήσεις. Αντίθετα βρέθηκαν εκεί είτε τυχαία, είτε με υστεροβουλία. Είδαν τα κόμματα ως ένα ανελκυστήρα σε μια θέση-κλειδί για να κάνουν πράξη την υστεροβουλία τους.
Στην πραγματικότητα όλοι αυτοί έχουν την δική τους νοσηρή ιδεολογία – την κλοπή. Με βάση αυτήν σχηματίζουν και ανήκουν στο δικό τους κόμμα – το κόμμα των κλεφτών.
Δεν τους ενδιαφέρει ο σκοπός του πολιτικού κόμματος στο οποίο εντάχθηκαν, ούτε αν οι όμοιοι τους ανήκουν σε άλλο κόμμα. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να κλέψουν. Αν αυτό προυποθέτει την συγκάληψη με άτομα άλλου ιδεολογικού χώρου, δεν έχουν καμιά ηθική αναστολή στο να γίνουν οι καλύτεροι συνεταίροι στη διαπλοκή. Το δημόσιο συμφέρον δεν είναι αγώνας τους. Δεν δίνουν πολιτικές μάχες και δεν νοιάζονται πραγματικά αν επιτευχθεί μια ιδεολογική νίκη. Ούτε στο περίπτερο δεν πάνε αν δεν έχουν οικονομικό όφελος.
Για τους κλέφτες υπάρχει μόνο ένα ζήτω: ’’ Ζήτω το κόμμα των κλεφτών”.
ΥΓ: Aν οι κλέφτες δεν οδηγηθούν στη φυλακή, δεν μπορούμε να πετύχουμε τη σταθερότητα της χώρας. Ο κάθε κατεργάρης λοιπόν στον πάγκο του.
Γράφει: Παντελής Α. Ποιητής
