Θυμάστε πριν 5 χρόνια; Πάλι άρχιζαν διαπραγματεύσεις και λέγαμε νάτο έρχεται η λύση. Ακούγαμε τα ράδια διαβάζαμε εφημερίδες, αναλύσεις κόντρα αναλύσεις και μετά;
Το ΔΗΚΟ, η ΕΔΕΚ έκαναν “πππα” και ο ΔΗΣΥ μάζεψε πίσω την υποστήριξη του, η κυβέρνηση άρχισε τα ναι μεν αλλά, φοβήθηκαν τα «μεγάλα κόμματα» μην τους πουν προδότες, τα κανάλια μιλούσαν για την πλειοψηφία των κομμάτων (που έχουν όμως τη μειοψηφία των ψήφων) κλπ. Και μείναμε με 2 χείλη καμένα.
Και τώρα ξανά. Θυμάμαι ένα θείο του πατέρα μου που πέθανε πριν 25 και βάλε χρόνια να βάζει το ράδιο στη Λάρνακα στα “τουρκικά” που έμενε τότε και να λέει «σσσς εν να πουν για το κυπριακό, εννά το λύσει» (ο Σπύρος νομίζω ήταν τότε). «Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί. Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο»
Και φοβάμαι μη γίνουμε κι εμείς σαν τον θείο τον Ττονή. Εμείς βέβαια δεν προσφυγάψαμε (ασχέτως αν έχουμε προσφυγική ταυτότητα) αλλά κι εμάς άρχισαν να αραιώνουν τα μαλλιά και να ασπρίζουν.
Έχει δίκαιο ο Στ. Μαλάς ούτε εγώ θέλω ο γιος μου να μάθει σε κάνα χρόνο που θα πάει σχολείο το δε ξεχνώ. «Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ. Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι, Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω Oνόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας.» Θέλω να μάθει την πατρίδα του όλη, να μάθει και ελληνικά, και τουρκικά και αγγλικά και και και…
Είμαστε πολλοί ας μη φοβόμαστε. Το ότι δεν είμαστε προδότες το ξέρουμε. Ας καταλάβουμε πως στο συγκεκριμένο θέμα δεν είμαστε ούτε αριστεροί, ούτε δεξιοί, ούτε Χριστιανοί, ούτε Μουσουλμάνοι, ούτε άθεοι, ούτε Λεμεσιανοί, ούτε Λευκωσιάτες, ούτε πρόσφυγες, ούτε δημόσιοι υπάλληλοι, ούτε ιδιωτικοί, ούτε αγρότες. Είμαστε Κύπριοι, είμαστε πολίτες, είμαστε γονείς, έχουμε όνειρα για μας, για τα παιδιά μας, για τον τόπο μας, για το λαό.
«Α φτάνει πια. Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά»
Σημ: Τα σημεία με bold είναι ολόκληρο το ποίημα του Αναγνωστάκη «Στο Παιδί μου». Πάντα μου άρεσε, από τότε που είμαι πατέρας με συγκινεί, τώρα πλέον όταν τα σκέφτομαι όλα αυτά με συγκλονίζει. Ελπίζω να το έχω τιμήσει με το άρθρο μου.
Γράφει: Παντελής Δημητρίου
