Το πάρτυ είχε μόλις τελειώσει.
Είχε ήδη πάει τέσσερις παρά, οπότε αποφασίσαμε να την κάνουμε για σπίτι. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε από Νέα Ερυθραία κατευθείαν για Αμπελόκηπους. Στου αλκοόλ τη μέθη, χάσαμε το δρόμο. Κάτι πινακίδες για Λυκόβρυση θυμάμαι, κάπου Νέα Φιλαδέλφεια μπήκαμε τυχαία σε κάτι στενά και ένας Θεός ξέρει πως από κει βρεθήκαμε στην Πατησίων.
Γνώριμη η περιοχή. Το μυαλό εμπειρικά ήτανε σε θέση να μας κατευθύνει. Στο ύψος της ΑΣΟΕΕ πέφτουμε σε μπλόκο. Η κίνηση στην Αθήνα ξημερώματα Σαββάτου δεν είναι λόγος να σε ξενίζει. Οι ανήσυχοι όμως περαστικοί να διασχίζουν τα γύρω στενά και τα ΜΑΤ παρατεταγμένα σε θέση μάχης μέχρι το Πολυτεχνείο, έδιναν στην ατμόσφαιρα μια μπόχα από μπαρούτι.
Το φόβο για αλκοτέστ διαλύει αμέσως η φωνή του αστυνομικού: “Δεν μπορείτε να προχωρήσετε κύριε. Σας παρακαλώ κάντε δεξιά για 3ης Σεπτεμβρίου και γυρίστε πίσω για να βγείτε από Κυψέλη στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας”.
Στο γιατί τι έγινε, απάντηση δεν πήρα ποτέ!
Με τούτα και με κείνα μπήκαμε σπίτι στις 6 παρά. Με τη μία ανοίγω τηλεόραση. Καμία είδηση. Τίποτα και πουθενά. Ανοίγω υπολογιστή, μπαίνω σε όλα τα διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης μα τίποτα. Πέφτω σε κάτι ξεχασμένα blog και διαβάζω τις πρώτες μαρτυρίες να κάνουν λόγο για συμπλοκές μεταξύ αναρχικών και αστυνομίας. Έφτασε περίπου εφτά η ώρα το πρωί για να καταλάβω τι εν τέλει είχε συμβεί.
Το ημερολόγιο έγραφε 6 Δεκεμβρίου 2008. Ο δεκαεξάχρονος Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος κείτονταν ήδη νεκρός.
Για δεκαπέντε συνεχόμενες μέρες το κέντρο της Αθήνας μετατράπηκε σε πεδίο μάχης. Φοιτητικές παρατάξεις, οργανωμένα και ανοργάνωτα σύνολα νέων κάθε τάξης, καταγωγής και τσέπης κατεβαίνουν στους δρόμους. Διαδηλώνουν, διαμαρτύρονται, σπάνε με μανία καθετί που δεν αισθάνονται ότι τους ανήκει.
Πέντε ολόκληρα χρόνια πέρασαν από τότε. Τα όσα ακολούθησαν θα έδιναν εκ των υστέρων μια αλλιώτικη ερμηνεία στα γεγονότα. Μια ερμηνεία που τότε φυσικά η ασφάλεια των “κεκτημένων” μας, δεν μας επέτρεπε να κοιτάξουμε κατάματα.
Τα προβλήματα ήταν ήδη εμφανή, ήταν ήδη εκεί. Ανεργία στους νέους επιστήμονες, μισθοί πείνας, εργοδοτική αυθαιρεσία, διαπλοκή, λαμογιά φιγούρα, σαχλαμάρα κι άρπα-κόλλα. Η νεολαία με άναρθρες κραυγές προφητικά να ζητάει να ακουστεί και κοινωνία δηλητηριασμένη, να κωφεύει!
Από τότε, άλλοι τράβηξαν για Ευρώπη κι άλλοι για Αμερική, ενώ άλλοι τόσοι προς Χρυσή Αυγή.
Το πάρτυ είχε μόλις τελειώσει.
Γράφει: Πάνος Λοΐζου Παρράς
