Ακούσαμε ήδη και θα ακούσουμε πολλά τις επόμενες μέρες, για χάρτες, επιστροφές εδαφών, για πόλεις και χωριά, που επιστρέφονται δεν επιστρέφονται.
Λοιπόν με ενοχλεί αφάνταστα όταν ακούω για επιστροφή εδαφών. Αν επιτευχθεί συμφωνία, η μόνη επιστροφή που θα γιορτάσουμε, είναι η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ της κατεχόμενης Κύπρου υπό την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Με την Ομοσπονδιακή πλέον δομή της, η Κυπριακή Δημοκρατία, θα έχει ΞΑΝΑ υπό τον πλήρη έλεγχό της ΟΛΗ την επικράτεια του νησιού.
Αυτό που ενδεχομένως έχει σημασία να συζητήσουμε, είναι για τον αριθμό των προσφύγων, στους οποίους δεν θα δοθεί η θεραπεία της αποζημίωσης ή αντικατάστασης αλλά θα τους δίνετε το δικαίωμα να πάρουν πίσω την ίδια τους την περιουσία. Έχω μάθει όμως τόσα χρόνια, όταν ψελλίζω την λέξη πρόσφυγας, να εννοώ τόσο τους Ελληνοκύπριους όσο και τους Τουρκοκύπριους. Και επειδή έχει αρχίσει ήδη η μουρμούρα, για το αν θα χρειαστεί να παραδώσουμε σπίτια και περιουσίες σε Τουρκοκύπριους που βρίσκονται στις “δικές” μας περιοχές, χρήστες των οποίων είναι εδώ και δεκαετίες Ελληνοκύπριοι, θα ήταν καλό να αναλογιζόμαστε ότι το δικαίωμα της ιδιοκτησίας το έχουν όλοι οι πρόσφυγες, έχει ήδη αναγνωριστεί, αλλά η επιστροφή αυτούσιας της περιουσίας τους δεν είναι τόσο απλό ζήτημα.
Πριν διερωτηθείς αν θα σου δώσουν πίσω το κατεχόμενο σήμερα σπίτι σου, ρώτα τον εαυτό σου: Είσαι στ΄ αλήθεια έτοιμος να παραδώσεις το σπίτι που μεγάλωσες το οποίο κάλλιστα μπορεί να ανήκει σε Τουρκοκύπριους. Τι θα έκανε ο γείτονάς σου, οι συγγενείς σου σε μια τέτοια περίπτωση; Ρώτα επίσης τον εαυτό σου και τους γύρω σου, είμαστε έτοιμοι άραγε να παραδώσουμε την περιοχή του Μεσαιωνικού Κάστρου Λεμεσού, που σήμερα αξίζει εκατομμύρια. Θα δίναμε πίσω άραγε την παραλιακή περιοχή Μουτταγιάκας όπου φυτρώνουν μέρα με τη μέρα βίλλες εκατομμυρίων; Αν όχι, τότε κάποια άλλη περιουσία, (πιθανότατα ελληνοκυπριακή) θα πρέπει να δοθεί στον Τουρκοκύπριο καθώς δεν θα μπορεί να επιστρέψει στη Λεμεσό, στο σπίτι του.
Επομένως πριν αρχίσουμε να συζητάμε περί επιστροφής εδαφών και ανθρώπων, ας λάβουμε υπόψη μας ότι δεδομένης της αναγνώρισης του δικαιώματος ελεύθερης διακίνησης, εγκατάστασης και απόκτησης περιουσίας σε όλη την επικράτεια, η χώρα θα ανήκει ΞΑΝΑ σε όλους μας. Κάτι που χωρίς λύση, μόνο με θαύμα μπορεί να γίνει και προσωπικά σε θαύματα, δεν εναποθέτω ελπίδα καμιά.
Άντε με το καλό, λύση!
Γράφει: Πάνος Λοΐζου Παρράς
