Κάτι λύπη. Του Πάνου Λοΐζου Παρρά

Το μήνυμα που ακολουθεί απευθύνεται σε πρόσφυγες ή μη, σε ευπατρίδες επιχειρηματίες της πολιτικής, σε αγωνιστές, σε χριστιανούς και αλλόθρησκους ετών πενήντα και άνω:

Αγαπητέ συμπατριώτη, με όλο το σεβασμό επέτρεψέ μου να απευθυνθώ σε σένα που στα τραγικά εκείνα γεγονότα δήλωσες με περηφάνια το παρών σου. Πολύ πιθανόν να είσαι κιόλας ένας εξ αυτών που έβαψαν με αδελφικό αίμα τις σελίδες της σύγχρονης ιστορίας. Μιας ιστορίας που έμελλε εγώ να κληρονομήσω εν τη αγνοία μου και που είμαι καταδικασμένος να κουβαλώ ίσα με τα χρόνια της ύπαρξής μου σε τούτο τον τόπο.

Θα είμαι ειλικρινής. Δεν μου διαφεύγει πως κι εσύ κληρονόμησες εν μέσω ταραγμένων εποχών, ένα βάρος, που προφανώς εκ των υστέρων διαπιστώσαμε, ότι ήσουν ανέτοιμος να σηκώσεις. Ξέρω ότι η πολιτική σου αντίληψη, σύγκαιρη της Δημοκρατίας μας, βρισκόταν τότε σε νηπιακή ηλικία και πως ανδρώθηκε από πολιτικούς που αδυνατούσαν να τιθασεύσουν το θυμικό τους για χάρη της λογικής. Μπορώ κάλλιστα να υποθέσω ότι θα επικαλεστείς για πολλοστή φορά την αγάπη σου για την πατρίδα. Μα πως να ζυγιέται άραγε η αγάπη φίλε μου και ποιος αναλαμβάνει τη βρώμικη δουλειά της τελικής κρίσης;  

Στην πρώτη προσπάθεια επίλυσης του χρονίζοντος Κυπριακού προβλήματος και στην ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, δεν πίστεψες ποτέ πριν την καταστροφή! Σου δόθηκε μια μοναδική -κι ας μην το παραδέχτηκες ποτέ- ευκαιρία, να κάνεις για το καλό όλων μας μια καινούρια αρχή, να δείξεις το δρόμο της ειρήνης, της συμφιλίωσης. Αντ’ αυτού ματοκύλισες ολόκληρο το νησί. Θα μου μιλήσεις και πάλι για θεωρίες συνομωσίας για ξένες δυνάμεις, για συμφέροντα. Θα σου απαντήσω ότι το ’60 παρέλαβες κράτος και δεκατέσσερα χρόνια αργότερα μου παρέδωσες κοινότητα σε μισή πατρίδα, με σωσίβιο ένα κουτσουρεμένο σύνταγμα.

Ένας δικοινοτικός διαχωρισμός ετών πενήντα ξεπερνά την αφηρημένη έννοια του προβλήματος. Σαράντα χρόνια μοιρασμένης γης δεν είναι απλά πολλά, είναι υπέρ αρκετά να καταστήσουν στους νεώτερους την Κερύνεια ως τόπο ξένο. Φίλτατε πατριώτη ανήκω στη γενιά που γεννήθηκε με τα φώτα ενός μισοφέγγαρου στην πλάτη του Πενταδαχτύλου. Ήρθε η ώρα που και εγώ ο ίδιος θα πρέπει να παραδώσω την ντροπιαστική ιστορία στα παιδιά μου. Ντρέπομαι, οργίζομαι, δεν θέλω και τα δικά μου παιδιά να μετράνε τα χρόνια σε κάλπικες «Δεν Ξεχνώ-ελπίδες».

Αγαπητέ συμπατριώτη αν συμμετείχες στις εγκληματικές δικοινοτικές επιχειρήσεις ή στο πραξικόπημα, δεν σε χω συγχωρέσει να ξέρεις και προπαντός δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι παραμένεις ακόμα ατιμώρητος. Νιώθω μικρός να σε τιμωρήσω, δυστυχώς. Δεν θα χάσω άλλο χρόνο με τα λάθη σου, έχω να φροντίσω τις πληγές που μολύνει ακόμα η ατιμωρησία σου.

Δεν έχω να σου πω πολλά, θα σου ζητήσω μονάχα να τραβήξεις το δρόμο σου. Δεν θέλω ξανά τη γνώμη σου, βλέπεις η πραγματικότητα που οραματίστηκες, παρασάγγας απέχει απ αυτήν που μου κληροδότησες. Κι αν δεν με πιστεύεις, σήκωσε το κεφάλι στο βορρά, ο Πενταδάχτυλος λέει ακόμα την αλήθεια.

Κλείσου λοιπόν στις ενοχές σου, αν αισθάνθηκες ποτέ, το μέλλον σου το χεις ορίσει. Αρκετά πειραματίστηκες με το δικό μου. Σαν προκύψει μια νέα ευκαιρία για λύση, θα κάνω το βήμα να ‘σαι σίγουρος. Θα  παλέψω να σώσω ότι σώζεται. Άλλωστε, ό,τι ήτανε να χάσω το ‘χω χάσει…

Γράφει:  Πάνος Λοΐζου Παρράς