Με πέντε κινήσεις τακτικής που κάνει ακόμα και τα ίδια της τα μέλη να τρίβουν τα μάτια τους, η ελληνική αστυνομία εξάρθρωσε τη Χρυσή Αυγή και παρέδωσε την ηγεσία της στη δικαιοσύνη.
Με εντολές προφανώς Σαμαρά και Δένδια η εκκαθάριση, ξεκίνησε εκ των έσω (βλέπε αστυνομία, στρατός, ΕΥΠ) αποδεικνύοντας κυρίως στους εαυτούς τους πως όταν υπάρχει η βούληση υπάρχει και αποτέλεσμα.
Η πολιτική ηγεσία έστω και μετά από δολοφονίες, ξυλοδαρμούς και δεκάδες άνομες ενέργειες, έπραξε όπως θα ανέμενε κανείς να πράξει από την πρώτη στιγμή που η τραγελαφική αυτή οργάνωση φόρεσε τον κοινοβουλευτικό μανδύα!
Το χρωστούσε καιρό στην ελληνική κοινωνία αυτό ο Σαμαράς, το όφειλε στην ίδια τη Δημοκρατία!
Όταν απερίσκεπτα φωνασκούσε το 2010 ως αντιπολίτευση ότι πρέπει να εκδιωχτούν οι μετανάστες από το κέντρο της Αθήνας και πως δανειακές συμβάσεις από “τοκογλύφους” δεν θα γίνονταν αποδεκτές, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ένα χρόνο μετά, την ίδια ώρα που αυτός θα υπέγραφε το μνημόνιο Νο 23, τετρακόσιες εικοσιπέντε χιλιάδες συμπατριώτες του θα κατευθύνονταν στους νοσταλγούς της χούντας. Έχω την εντύπωση ότι ήταν το ελάχιστο που θα μπορούσε να πράξει ο Σαμαράς, που δείχνει σαν να μην έχει διανύσει ακόμα το δρόμο της ωριμότητας, από την “Πολιτική άνοιξη”μέχρι και την εξουσία. Το γιατί καθυστέρησε βέβαια να δράσει δεν εξυπηρετεί τους σκοπούς του παρόντος άρθρου, ενώ παράλληλα δεν γνωρίζουμε ακόμη την κατάληξη της υπόθεσης για να προβούμε σε εικασίες.
Εδώ κρατάμε τα πρώτα συμπεράσματα και στρέφουμε το βλέμμα στα του οίκου μας. Για μια ακόμα φορά είδαμε στην πράξη πώς ο λαϊκισμός αναπόφευκτα οδηγεί στο φασισμό.Το παράδειγμα της Ελλάδας, ζωντανό πια, εκτυλίσσεται μπροστά μας και δεν έχουμε περιθώρια να το αγνοήσουμε.
Λογής λογής επικίνδυνοι λαϊκιστές παρελαύνουν καθημερινά κι από τις δικές μας μικρές οθόνες. Πολιτευτές που επί της ουσίας δεν έχουν τίποτα να πουν, παιδιά του κομματικού σωλήνα που η ιδεολογία τους αποτιμάται σε ευρώ, αλλά μονάχα αυτό έχουνε μάθει να πουλάνε. Ψευτοφιλελεύθεροι πατριώτες και ρασοφόροι επενδυτές υπόσχονται να σώσουν τον τόπο από τον εχθρό και τα μνημόνια, όπου όμως οι ίδιοι τον έχουν παραδώσει. Λαϊκίζουν προσφέροντας απλοϊκές ανυπόστατες λύσεις σε ένα κοινό που είναι έτοιμο από καιρό να μεταλάβει τα εύπεπτα λόγια. Χαϊδεύουν αυτιά και μυαλά, στέλνοντάς τα εν τέλει στην αγκαλιά εκείνων που έχουν το προνόμιο της “αυθεντικής” ιδεολογίας. Σ’ αυτούς που ήταν ανέκαθεν “πατριώτες” ελληναράδες, συνεπέστατα χυδαίοι τραμπούκοι, που δεν πίστεψαν ποτέ σ’ αυτό το κράτος.
Συμπληρώσαμε 53 χρόνια Κυπριακής Δημοκρατίας. Πέντε δεκαετίες μετά δεν υπάρχει καμία κρατική ή ημικρατική υπηρεσία που να μην έχει αλωθεί από την εκάστοτε κυβέρνηση. Το ίδιο το κράτος υποταγμένο στην ολιγαρχία, κυβερνάται από πολιτικές ποικιλόχρωμες “συμμορίες”. Το ρουσφέτι και το βόλεμα ημετέρων αποτελούν τη μοναδική αξιόπιστη κομματική γραμμή. Μόνο που αυτή η γραμμή δεν είναι άλλη από αυτήν πουκρατάει τους μη ή λιγότερο “συμμορίτες” μακριά από τα σκάνδαλα και το φαγοπότι. Τις πόρτες που σου ανοίγει η (δωρο)κάρτα μέλους σε “κομματική συμμορία”, δεν στις ανοίγουν, πέντε μεταπτυχιακά διπλώματα, τρεις ξένες γλώσσες και ο καλύτερος κλειδαράς της πόλης μαζί!
Ως άμεση συνέπεια των πιο πάνω είναι η περιθωριοποίηση και η απόγνωση. Με μια σύντομη ματιά στον προηγούμενο αιώνα, εύκολα θα αντιληφθούμε πως σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση, οι μάζες θα ωθούνται πλέονσε πραγματικά αιμοσταγή μορφώματα.
Ακόμα και η πλήρης διάλυση του εκτρώματος που ονομάζεται Χρυσή Αυγή δεν θα δώσει οριστικό τέλος στο νεοναζισμό. Το κεφάλαιο φασισμός και μισαλλοδοξία θα παραμένει ανοιχτό όσο η λογική της “συμμορίας” και ο λαϊκισμός είναι η σημαία μας.
Ας μη βιαστούμε λοιπόν να πανηγυρίσουμε κύριε Δένδια, γιατί τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο, έχουμε ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουμε μέχρι του σημείου που όντως “το κράτος δικαίου δεν θα είναι γυμνό και ανήμπορο απέναντι στη χυδαία απειλή της άλογης βίας”.
Γράφει: Πάνος Λοΐζου Παρράς
