Φυσικά και υπάρχουν. Του Παναγιώτη Σταυρινίδη

 Χρήστες, όχι ουσιών, ενίοτε ίσως και τέτοιων, αλλά περιουσιών.

Τουρκοκυπριακών περιουσιών συγκεκριμένα που οι σημερινοί χρήστες είναι ελληνοκύπριοι. Και δεν τους τσουβαλιάζω όλους στην ίδια κατηγορία, όπως με την ίδια λογική δεν θεωρώ πως όλοι οι χρήστες ελληνοκυπριακών περιουσιών στα κατεχόμενα είναι σφετεριστές.

Να οργανωθούμε

Το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι οι γενικεύσεις. Τους βάζεις όλους στην ίδια μοίρα και καθάρισες. Δεν είναι έτσι όμως, όσο και να ενοχλεί κάποιους, η εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο δεν προσφυγοποίησε μόνο εμάς. Αλλά και πολλούς τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας που ζούσαν στην Λευκωσία, στην Λάρνακα, στην Λεμεσό, στην Πάφο στην Αμμόχωστο, παντού. Σε πόλεις και χωριά που είχαν περιουσίες και η εισβολή τους ανάγκασε να τις εγκαταλείψουν. Και αν θέλουμε να είμαστε ακόμα πιο δίκαιοι, αρκετοί είχαν εξαναγκαστεί να προσφυγοποιηθούν πολύ πριν το 74. Ναι, από εμάς.

Το δίκαιο

Συμφωνώ με την λογική της ιδιοκτησίας. Όπως και αν το δει κανείς, αυτός που είχε στην ιδιοκτησία του ένα κομμάτι γης, ένα σπίτι, πρέπει αυτός να έχει τον πρώτο λόγο σε μια μελλοντική λύση. Τον πρώτο όμως, όχι πάντα και τον τελευταίο. Δυστυχώς, τα 41 χρόνια αλλοίωσαν πολλά. Να χαλάσουμε δρόμους, αεροδρόμια, σχολεία που χτίστηκαν επάνω σε γη είτε του ενός είτε του άλλου; Ας είμαστε ειλικρινείς. Θα μου πείτε, μα δεν είναι παντού που έγινε αυτό. Υπάρχουν σπίτια που έμειναν σπίτια και γη πάνω στην οποία δεν χτίστηκε τίποτε. Σύμφωνοι, τον πρώτο λόγο ο ιδιοκτήτης.

Λογική

Όπως δεν πρέπει να εξαναγκάσουμε τους ελληνοκύπριους να φύγουν από αυτό που τους δόθηκε για να ξαναφτιάξουν την ζωή τους, με αντίστοιχη λογική πρέπει να δούμε και κάποιες από τις περιπτώσεις που θα υπάρξουν και στην άλλη πλευρά. Αν δεν τις δούμε εμείς, θα τις δουν τα διεθνή δικαστήρια. Για μισό λεπτό, τις έχουν δει ήδη. Ενώ οι υπερπατριώτες δικηγόροι και πολιτικοί έστελναν στο ΕΔΑΔ κατά εκατοντάδες τους πρόσφυγες για να γίνουν μια νέα Τιτίνα Λοϊζίδου, το ίδιο αυτό δικαστήριο μας είπε χοντρά κοφτά ότι καλό είναι το δικαίωμα του ιδιοκτήτη αλλά υπάρχει και το δικαίωμα σε αυτούς που ονομάζουμε χρήστες.

Λογική ρε παιδιά

Είμαστε από τις ελάχιστες περιπτώσεις στην παγκόσμια ιστορία που μας δίνεται η έστω αμυδρή ευκαιρία με μια σωστή λύση να επανακτήσουμε χαμένα εδάφη και περιουσίες. Γιατί ξέρετε πως η ιστορία έλυσε αυτά τα ζητήματα όπου υπήρξαν πόλεμοι και εισβολές και κατοχές. Κάνοντας τίποτα. Ακριβώς, τίποτα. Η ιστορία τραβούσε μια γραμμή και από εκείνη τη στιγμή και μετά τα πάντα χάνονταν. Εμείς, μπορούμε να επανακτήσουμε μεγάλο μέρος των περιουσιών. Να αποζημιωθούν άλλοι. Και να ανταλλάξουν την περιουσία τους με μια ίσης αξίας κάποιοι άλλοι. Με άλλα λόγια, ο ιδιοκτήτης να μη χάνει ποτέ τα δικαίωματά του. Αυτά δεν τα προσφέρει συχνά η ιστορία. Είπαμε, η ιστορία τραβάει γραμμές.

Κόσμος βασανισμένος

Που έχασε τα πάντα. Αυτοί πρέπει να είναι το μέλημά μιας μελλοντικής λύσης. Γιατί ξέρετε τι φοβάμαι; Ενόσω εμείς τρωγόμαστε για ένα ζήτημα που μπορεί να υπάρξει θεραπεία, από όλη αυτή την κουβέντα για τις περιουσίες μένουν πάντα απ’ έξω αυτοί που και στις δύο πλευρές κυριολεκτικά έκαναν το πλιάτσικο κερδίζοντας εκατομμύρια από τις περιουσίες που δεν τους ανήκαν ποτέ. Και αυτοί είναι όπως πάντα στην ιστορία οι μεγαλύτεροι “πατριώτες”.

Καλά

ΥΓ. Και για να μη ξεχνιόμαστε: Ο “αλτρουισμός” των 250 λιρών…

 

 

Γράφει: Παναγιώτης Σταυρινίδης