Home Παναγιώτης Σταυρινίδης Φτάνει πια με τα όπλα! Του Παναγιώτη Σταυρινίδη

Φτάνει πια με τα όπλα! Του Παναγιώτη Σταυρινίδη

750px-Marijuana

 


Όπλα. Παντού όπλα.  

Σ’ αυτόν τον τόσο μικρό τόπο η συγκέντρωση στρατιωτικού και κυνηγετικού οπλισμού πρέπει να είναι από τις μεγαλύτερες κατ’ αναλογία στον κόσμο. Και έχει μετασχηματιστεί σε ένα ζήτημα τόσο ταμπού που δεν μπορείς να το αγγίξεις.

Καίει.

Πως αλήθεια να αντιπαρατεθείς στο επιχείρημα της ημικατεχόμενης πατρίδας; Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς. Όχι εύκολα τουλάχιστον. Από την άλλη, δεν είμαι βέβαιος και για την ειλικρίνεια πίσω από το επιχείρημα της κατοχής. Έχω την αίσθηση ότι μερικούς τους βολεύει η αίσθηση της ανασφάλειας. Και η ψευδαίσθηση της ασφάλειας που μας προσφέρει η κατοχή ενός όπλου.

Είναι και το κυνήγι.

Μισό εκατομμύριο οι ενήλικες στην Κύπρο, και οι πενήντα χιλιάδες είναι κυνηγοί. Με όπλα φυσικά, όχι σφεντόνες. Πάντα είχα την απορία τι κυνηγάει τόσος κόσμος. Είτε θα κυνηγά ο ένας τον άλλον, είτε έχουμε γεμίσει αγριογούρουνα και φασιανούς. Καλή η πλάκα. Αλλά πενήντα χιλιάδες κυνηγοί σημαίνει και άλλες πενήντα χιλιάδες όπλα. Δεν λέω να μην υπάρχει κυνήγι αν και αν δεν υπήρχε εμένα δεν θα με ενοχλούσε. Αλλά πενήντα χιλιάδες;

Τα όπλα δεν σκοτώνουν.

Ναι, ξέρω. Όλοι το έχουμε ακούσει αυτό. Τα όπλα δεν σκοτώνουν από μόνα τους. Να συμφωνήσω. Θα ήταν όντως παράλογο αν και ενδιαφέρον να περιμένει κανείς ότι θα σηκωθεί το G3 από το ντουλάπι και να αρχίσει να γίνεται μακελειό στην κουζίνα. Αλλά από την άλλη, όσο και να δεχτείς ότι τα όπλα δεν σκοτώνουν από μόνα τους, άλλο τόσο πρέπει να δεχτείς ότι βοηθάνε αρκετά στη διαδικασία. Μπορώ δηλαδή να φανταστώ κάποιον εκτός εαυτού να πιάνει το όπλο και όποιον πάρει ο χάρος. Δύσκολα όμως μπορώ να τον φανταστώ με την σφεντόνα στο χέρι να προσπαθεί να σκοτώσει τη γιαγιά.

Αντρική υπόθεση.

Ένα ακόμη συστατικό του προβλήματος. Εμάς αφορά. Κυρίως τους άνδρες. Γιατί εάν από τον πληθυσμό αφαιρέσεις τις γυναίκες που δεν έχουν στρατιωτικό όπλο (και στις περισσότερες το κυνήγι δεν είναι δα και η αγαπημένη ενασχόλησή τους), τότε η ποσότητα οπλισμού κατ’ αναλογία πληθυσμού αυξάνεται τρομακτικά. Και σε μια χώρα όπου τα ζητήματα της έμφυλης βίας και της κακοποίησης κατά των γυναικών δεν έχουν επιλυθεί αλλά μπορεί και να διογκώνονται, ναι, να συνεχίσουμε να οπλίζουμε τα χέρια των ανδρών. Άλλωστε το εμπεδώσαμε: τα όπλα δεν σκοτώνουν.

Όπλα, περισσότερα όπλα.

Δεν ισχυρίζομαι ότι με εάν εξαφανίσουμε τα όπλα θα εξαλειφθεί η βία και οι φόνοι έναντι ανυπεράσπιστων θυμάτων. Πιστεύω όμως ότι η οπλοκατοχή στον τόπο μας έχει ξεφύγει. Κοιτάξτε γύρω σας. Έχουμε εθιστεί στην παρουσία όπλων που πλέον δεν μας προκαλεί έκπληξη ή φόβο εάν δούμε ένα στρατιωτικό τυφέκιο και δύο κυνηγετικά στην κουζίνα. Γιατί και αυτό ισχύει. Σε ένα μόνο σπίτι μπορείτε να δείτε ακόμα και τρία, τέσσερα ή και περισσότερα όπλα. Κάτω από μια στέγη. Με παιδιά. Με γυναίκες που τρέμουν τους νυν ή πρώην συντρόφους τους. Με άντρες που όχι απλά δεν θα έπρεπε να κρατάνε όπλο, αλλά ούτε καν σφεντόνα.

Αλλά τι λέω. Η κατοχή και το κυνήγι. Αυτά δεν τα αγγίζεις.

Καλά. 

Γράφει: Παναγιώτης Σταυρινίδης