Home Παναγιώτης Σταυρινίδης Ο Πάφου Γεώργιος και ο ατελείωτος σκοταδισμός της εκκλησίας. Του Παναγιώτη Σταυρινίδη

Ο Πάφου Γεώργιος και ο ατελείωτος σκοταδισμός της εκκλησίας. Του Παναγιώτη Σταυρινίδη

750px-Marijuana

Ζούμε στο Ιράν. Είμαι πλέον πεπεισμένος ότι ζούμε στο Ιράν ή σε κάποια άλλη θεοκρατική χώρα. Στην καλύτερη, ζούμε σε μια μεσαιωνική χριστιανική χώρα. 


Μόνο αυτές οι παραδοχές μπορούν να περιγράψουν μια χώρα στην οποία ένας μητροπολίτης καταθέτει γραπτές θέσεις της εκκλησίας για την ιατρικώς υποβοηθούμενη αναπαραγωγή.

Θα προσπεράσω καταρχήν την σκέψη ότι για να καταθέσει ο μητροπολίτης γραπτές θέσεις στο κοινοβούλιο αυτό σημαίνει ότι κάποιος ή κάποια επιτροπή τον προσκάλεσε. Ένας από τους σημαντικότερους θεσμούς της χώρας, προσκαλεί έναν μητροπολίτη για τους πει τις απόψεις της εκκλησίας για ένα ιατρικό θέμα που μπορεί να ειδωθεί και κοινωνιολογικά και ψυχολογικά.

Καλά, η εκκλησία που ταιριάζει σε όλο αυτό;

Πουθενά. Αυτή θα ήταν η απάντηση αν δεν ζούσαμε στο Ιράν. Πουθενά. Αυτή θα ήταν η απάντηση αν δεν ζούσαμε σε μια μεσαιωνικά χριστιανική χώρα. Στον 21ο αιώνα, με τις εντυπωσιακές προόδους της ιατρικής, της γενετικής, της βιολογίας και των κοινωνικών επιστημών, έχει σημαντική άποψη η εκκλησία για το πώς θα αποκτήσει μια γυναίκα ή ένα ζευγάρι παιδί.

Και τι μας λέει ο Πάφου Γεώργιος;

Βλακείες. Μόνο ως βλακείες μπορούν να κριθούν οι θέσεις του. Λέει μεταξύ άλλων ότι «η εκκλησία απαγορεύει την χρήση ωαρίων και σπερματοζωαρίων από άλλα άτομα, πέραν του ζευγαριού, για την απόκτηση παιδιών, αφού αυτό θεωρείται ότι τρίτο άτομο μπήκε στη σχέση του ζεύγους». Κοινώς η εκκλησία θεωρεί ως μοιχεία μια ιατρική πρακτική που έχει δώσει σε όλον τον προηγμένο κόσμο την ευτυχία απόκτησης ενός παιδιού.

Υπάρχει κανείς που ζει στο σήμερα και κρίνει μια τέτοια άποψη κάτι λιγότερο από βλακώδη;

Και τι άλλο λέει ο Πάφου Γεώργιος;

Αρχίζει η ψυχολογική ανάλυση του υποτιθέμενα πεφωτισμένου αυτού ανθρώπου. Λέει «το τέκνον που θα προέκυπτε θα ήτο τέκνον ενός των συζύγων και πιθανότατα να βίωνε σε κάποια στιγμή της ζωής του την απόρριψη από τον ένα των συζύγων». Με άλλα λόγια είναι πιθανόν ότι το παιδί αυτό δεν θα τύχει αγάπης και από τους δύο γονείς και αυτό θα δημιουργήσει συναισθηματικά προβλήματα στην ανάπτυξη του παιδιού.

Επιστημονικές έρευνες που να το τεκμηριώνουν;

Καμιά. Μια αυθαίρετη ανοησία η οποία πηγάζει από τις σκοταδιστικές αντιλήψεις της εκκλησίας. Από πουθενά αλλού. Γιατί, μελετώντας την σχετική βιβλιογραφία από έγκυρες επιστημονικές επιθεωρήσεις (π.χ. Developmental Review), βρίσκει και ο πρωτοετής φοιτητής ψυχολογίας ότι τα παιδιά που γεννιούνται με ιατρικώς υποβοηθούμενες μεθόδους δεν στερούνται ούτε γονικής αγάπης ούτε οτιδήποτε άλλο αφορά στην γνωστική, συναισθηματική και κοινωνική τους ανάπτυξη. Αντιθέτως, οι γονείς αυτοί είναι συχνά πιο επαρκείς και αρκετά θερμοί στην σχέση τους με το παιδί τους.

Και συνεχίζει ο Πάφου Γεώργιος.

«Το τέκνο στην περίπτωση αυτή θα βιώσει εκ γενετής την απορφάνιση, με όλες τις αρνητικές ψυχολογικές συνέπειες γι’ αυτό». Απορφάνιση διαπιστώνει ο εκπρόσωπος της εκκλησίας. Ψυχολογικά δηλαδή, το παιδί αυτό θα νιώθει ορφανό, ότι ο ένας ή και οι δύο γονείς του δεν του ανήκουν.

Σοβαρά τώρα, πρέπει κανείς να απαντήσει σε αυτό; Καμιά επιστημονική στήριξη σε αυθαίρετες εικασίες, ενδεδυμένες με την σοφία της εκκλησίας. Μεσαιωνικές αντιλήψεις για την υγιή και παθολογική ανάπτυξη του ατόμου από ανθρώπους που δεν έχουν καμιά στοιχειώδη γνώση στα θέματα αυτά.

Και όμως, εκφράζουν τις θέσεις τους στο κοινοβούλιο της χώρας μου.

Δεν ξέρω πια τι με απογοητεύει περισσότερο. Το γεγονός ότι ακούγονται ακόμα τέτοιες εμετικά βλακώδεις απόψεις; Η το γεγονός ότι έχουν πρόσβαση στους ανώτατους  θεσμούς του κράτους;

Κρίμα. Μόνο κρίμα μπορώ να πω.

*Την σχετική είδηση μπορείτε να την διαβάσετε εδώ.

Γράφει: Παναγιώτης Σταυρινίδης