Πριν από ένα χρόνο έγραφα στο CyprusNews.eu για το μέλλον της αριστεράς στην Κύπρο. Όπως τουλάχιστον εγώ το καταλάβαινα. Άποψη μου είναι ότι έγραψα εκείνο το κείμενο καλοπροαίρετα.
Χωρίς συναισθηματισμούς, νηφάλια.
Δέκτηκα και θετικά σχόλια και κριτική, όπως ανάμενα. Καλοπροαίρετα και αυτά πιστεύω.
Ένα χρόνο μετά, επανέρχομαι: υπάρχει και μια άλλη αριστερά στην Κύπρο. Δεν είμαι όμως βέβαιος εάν είναι επιθυμητή.
Ποια είναι αυτή;
Είναι ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας. Ψηφίζει ΑΚΕΛ ή τουλάχιστον ψήφιζε ΑΚΕΛ συνήθως. Μερικοί από αυτούς είναι “παραδοσιακοί” ψηφοφόροι, πολλοί όμως άλλοι όχι.
Δεν είναι φιλελεύθεροι με μανδύα αριστερού όπως συχνά τους κατηγορούν. Στο δικό μου μυαλό είναι συνειδητοποιημένοι αριστεροί. Ίσως όχι Ακελιστές με την αυστηρή έννοια, άλλα αριστεροί.
Πιστεύουν στον σημαντικό ρόλο του κράτους, στην καλή δημόσια παιδεία, στην υποχρέωση του κράτους να προσφέρει υψηλής ποιότητας δημόσια υγεία και κοινωνική προστασία των αδυνάμων στρωμάτων.
Πολλοί από αυτούς έχουν ζήσει και σε ακραία καπιταλιστικές χώρες. Έχουν δεί από πρώτο χέρι την εξαθλίωση των ευάλωτων ανθρώπων, έχουν δει ασθενείς να τους πετάν έξω από τα νοσοκομεία γιατί δεν είχαν ιδιωτική ασφάλιση. Έχουν δει την σκληρότητα του καπιταλισμού και την αδυσώπητη φύση του ιδιωτικού κεφαλαίου. Είναι με άλλα λόγια συμπολίτες μας που έγιναν αριστεροί καθώς συνειδητοποιούσαν ότι η υγιής διαλεκτική σχέση πολίτη-κράτους ήταν η μόνη εγγύηση της κοινωνικής συνοχής. Δεν είναι κομμουνιστές, διεκδικούν όμως το δικαίωμα να ονομάζουν τους εαυτούς τους αριστερούς.
Κάποιοι από αυτούς είναι κομμάτι της νέας κυπριακής διανόησης. Όχι προφανώς με την οποιαδήποτε ελιτίστικη έννοια. Είναι όμως υψηλής μόρφωσης με ουμανιστική παιδεία και καλλιέργεια. Ασκούν επαγγέλματα στους χώρους των γραμμάτων, των τεχνών, των επιστημών, ακόμα και στον χώρο των επιχειρήσεων. Δεν διεκδικούν την απόλυτη ορθότητα στις απόψεις τους, ξέρουν όμως να επιχειρηματολογούν για να τις υποστηρίξουν.
Είναι ειρηνιστές, και ένα κομμάτι της σχέσης τους με το ΑΚΕΛ έχει να κάνει με την στάση του κόμματος αυτού απέναντι στον εθνικισμό και την μισαλλοδοξία. Πιστεύουν στην λύση του κυπριακού και στην συνεργασία με τους τουρκοκύπριους. Δεν είναι αφελείς ούτε ρομαντικοί επαναπροσεγγιστές. Πιστεύουν συνειδητά στην ειρηνική σχέση με τους τουρκοκύπριους και στην λύση συμβιβασμού που πρέπει να βρεθεί στο κυπριακό πρόβλημα.
Δεν προέρχονται από “τζάκια”. Ούτε κομματικά, ούτε οικονομικά. Εάν έχουν πετύχει στην προσωπική και επαγγελματική τους πορεία, αυτο το οφείλουν στην δουλειά, στις ιδέες και στα προσόντα τους.
Δεν είναι “τέλειοι” πολίτες. Έχουν πάθη και ενίοτε παρανομούν. Πληρώνουν όμως το κόστος χωρίς να ψάχνουν τρόπους να διαφύγουν των συνεπειών. Έχουν αδυναμίες και ελαττώματα αλλά δεν είναι διεφθαρμένοι.
Στέκονται κριτικά απέναντι στα πολιτικά πράγματα και είναι αυστηροί στις προσδοκίες τους από τους θεσμούς και τα πολιτικά πρόσωπα. Ειδικά όταν τα πρόσωπα αυτά είναι εκπρόσωποι της αριστεράς.
Θέλουν να δουν ένα πολιτικό κόμμα της αριστεράς με αυτοπεποίθηση. Που να πηγάζει όμως αυτή η αυτοπεποίθηση από την επάρκεια του λόγου του, όχι από μια μεταφυσική “ανωτερότητα” των ιδεών του.
Θέλουν να δουν τα ιδανικά της αριστεράς να επανέρχονται στον δημόσιο διάλογο. Δεν τους ταιριάζει ο καταγγελτικός πολιτικός λόγος, ιδιαίτερα όταν δεν συνοδεύεται από την απαραίτητη αυτοκριτική.
Θέλουν να δουν την αριστερά να αγωνίζεται για έναν ουσιαστικό παρά έναν οπορτουνιστικό διαχωρισμό πολιτείας και εκκλησίας. Θέλουν να δουν την αριστερή προοδευτική παράταξη να αγωνιστεί με ειλικρίνια για μια παιδεία που να καλλιεργεί ανθρώπους με πνεύμα χωρίς σύνορα, παρά συνειδήσεις γεμάτες από “ανωτερότητα της φυλής και του έθνους”.
Αυτή η αριστερά υπάρχει στην Κύπρο. Είναι μουδιασμένη, απογοητευμένη και κουρασμένη. Δεν ψάχνει σκευωρίες, και δεν συστρατεύεται με συνθήματα. Θέλει ιδέες και έχει ιδέες, αλλά δεν είναι βέβαιη ότι την χρειάζονται στην κυπριακή κοινωνία.
Αλήθεια, την χρειάζονται;
Γράφει: Παναγιώτης Σταυρινίδης
