Επιτρέψετε μου μια διευκρίνηση: Οι ενστάσεις μου για την απουσία γυναικών από το υπουργικό συμβούλιο του νέου Προέδρου δεν προκύπτουν από μια μπανάλ political correctness στάση.
Ούτε και από οποιαδήποτε διάθεση να πω κάτι που μπορεί να ακουστεί φεμινιστικά χαριτωμένο. Ούτε καν με νοιάζει εάν η Φιλανδή πρωθυπουργός με πλειοψηφία γυναικών στην κυβέρνηση της μπορεί να θεωρήσει προσβλητική την κυπριακή κυβερνητική σύσταση.
Screw all that.
Η διαφωνία μου με την απόλυτη ανδροκρατία στο νέο υπουργικό συμβούλιο προκύπτει από την κοινή λογική. Αυτή που με πληροφορεί ότι υπάρχουν ικανοί άνθρωποι αλλά δεν υπάρχει ικανό φύλο. Επίσης, ξέρω ότι στην χώρα υπάρχουν (περίπου) τόσοι άνδρες όσες και γυναίκες. Περίπου.
Συνεπώς, ποιο συμπέρασμα προκύπτει που καθιστά αυτήν την επιλογή του Προέδρου ενοχλητική; Ότι αποκλείοντας πλήρως την συμμετοχή γυναικών, έθεσε την κυβέρνηση στον κίνδυνο απώλειας ικανών ανθρώπων που να προέρχονται από τον μισό πληθυσμό της χώρας. Γιατί, το ερώτημα δεν είναι εάν οι άνδρες που επέλεξε ο Πρόεδρος είναι ικανοί ή όχι. Ας πούμε ότι είναι. Το ζήτημα που προκύπτει είναι ότι με βεβαιότητα υπάρχουν εξίσου ικανές (και από κάποιους υπουργούς ικανότερες) γυναίκες που θα μπορούσαν να διαχειριστούν τα υπουργικά χαρτοφυλάκια.
Πάω πίσω στην αρχική μου αντίρρηση. Νομίζω ως κοινωνία αν θέλουμε να προχωρήσουμε ένα βήμα μπροστά πρέπει να ξεφύγουμε από ιδέες που ήταν μάλλον χρήσιμες σε προηγούμενες δεκαετίες. Ιδέες για ποσοστώσεις, παλιομοδίτικα φεμινιστικά (ενίοτε και ψευδοφεμινιστικά) συνθήματα και πολιτικούς καθωσπρεπισμούς.
Πέρα λοιπόν από όλα αυτά, είναι η ώρα να χρησιμοποιήσουμε ακόμα λίγο την κοινή μας λογική. Η οποία δύσκολα θα μας επιτρέψει να αποφασίσουμε ότι για όλες τις εκτελεστικές θέσεις υπάρχει ένας ικανός άντρας και μια ικανή γραμματέας.
Πιστεύω μας αξίζει κάτι τουλάχιστον λίγο καλύτερο από αυτό.
Γράφει: Παναγιώτης Σταυρινίδης
