Ποιος φοβάται το ΕΛΑΜ; Του Παναγιώτη Σταυρινίδη

Μερικές φορές παρακολουθώ με ενδιαφέρον τις ανακοινώσεις, τις δηλώσεις, ή ακόμα και τις αναρτήσεις στο διαδίκτυο από μέλη και υποστηρικτές του ΕΛΑΜ. 

Άλλες φορές πάλι, ίσως από ανία, μπαίνω στην διαδικασία να αναρωτηθώ για το ύφος και τους στόχους που συνοδεύουν τον λόγο αυτής της ομάδας ανθρώπων. Διαπιστώνω μια ομοιομορφία, μια μονολιθικότητα, πέρα από τις προφανείς ακρότητες. Συχνά σκέφτομαι ότι ένας αιμομοικτικός ψυχολογικός μηχανισμός έχει αποτυπωθεί στα λόγια και στις σκέψεις τους.

Που καταλήγω;

Καταρχήν ο λόγος τους είναι γραφικός. Παντού απειλές, θα σας κλείσουμε όλους φυλακή, θα πληρώσετε, φοβάστε την άνοδο του ΕΛΑΜ κλπ. Εικάζω ότι έχουν στο μυαλό τους μια κοινωνία στην οποία πας μη Ελαμίτης ίσον λοποδύτης. Δεν λέω, λοποδύτες υπάρχουν παντού, και όντως πολλοί δεν είναι Ελαμίτες. Αλλά αυτήν την αγνότητα τους δεν γνωρίζω από που θεωρούν ότι πηγάζει. Χωρίς να υποστηρίζω ότι όλοι οι Ελαμίτες είναι γουρούνια, όλο και κάποιος θα έχει βουτήξει στην λάσπη. Συνεπώς, προσωπικά θα απέφευγα αυτή την βεβαιότητα της ηθικής υπεροχής που πέρα από παιδιάστικη, είναι και γελοία.

Είναι ταγμένοι στα όρια του ψυχαναγκασμού να καθαρίσουν τον σταύλο του Αυγεία. Την βρωμισμένη κοινωνία μας. Δεν ξέρω πως τους προέκυψε αυτή η εμμονή για καθαριότητα αλλά ψυχαναλυτικά μιλώντας θα έλεγα να το κοιτάξουν το ζήτημα. Όσο νάναι, τέτοια Ηρακλείδια συμπλέγματα μαζί με πρωκτικές καθηλώσεις θα ανησυχούσαν και τον πιο ανυποψίαστο φροϋδιστή. Απλά λέω. Ας το κοιτάξουν λίγο.

Έχουν έναν υπέρμετρο ενθουσιασμό για περικεφαλαίες, πανoπλίες, σπαθιά, κοντάρια, κανόνια και γενικώς, δεν θα έλεγα εμμονή, αλλά τουλάχιστον έναν φαλλικό ενθουσιασμό τον βγάζουν. Τον βγάζουν. Ό,τι τον βγάζουν, τον βγάζουν και δεν είμαι βέβαιος πόσο επωφελές για τους ίδιους είναι αυτό. Ένα άγχος του ευνουχισμού πάντως το διακρίνεις μέσα σε όλο αυτό το πράγμα.

Από την άλλη, ένα κολληματάκι με την “μητέρα” δεν μπορείς να μην το διαπιστώσεις. Λατρεία για την μητέρα Ελλάδα, έρωτα για την μητέρα πατρίδα. Δεν λέω, καλά είναι όλα αυτά, και την μητέρα μας να αγαπάμε και την μητέρα πατρίδα, γιατί όχι και την μάνα γη και την μητέρα Τερέζα. Αλλά όκευ, όλα έχουν ένα όριο, πως να γίνει. Γιατί ακόμα και αφελής κρυπτοφροϋδιστής  νάσαι σαν και του λόγου μου, δεν μπορείς να αγνοήσεις αυτές τις οιδιπόδειες αναφορές. Τι να πω. Άμα γουστάρουν αυτοί, εμένα λόγος δεν μου πέφτει.

Θέλουν να τους φοβόμαστε. Και να το δείχνουμε ότι τους φοβόμαστε. Βλέπεις στα σχόλια και στις συζητήσεις τους ένα σχεδόν οργασμικό ύφος όταν διαπιστώνουν πως με την συμπεριφορά τους και τον λόγο τους τρομάζουν τον κόσμο. Ίσως όμως και αυτό νάναι λίγο παρατραβηγμένο. Καλά τα είπε ο Κίσινγκερ ότι η εξουσία είναι το μεγαλύτερο αφροδισιακό. Και το βλέπουμε παντού γύρω μας. Στην πολιτική, στις επιχειρήσεις, γενικώς στη δημόσια και ιδιωτική ζωή. Άλλο αυτό. Το να οικοδομείς όμως ολόκληρη την ψυχολογική υπόσταση σου προσπαθώντας να τρομάξεις τον κόσμο μάλλον τόχεις χάσει λίγο το παιγνίδι.

Είναι και λίγο ιμιτασιόν η όλη περσόνα του ΕΛΑΜ. Είδαμε φασιστικά και νεοναζιστικά κινήματα στην Ευρώπη, σκίνχεντς και αγριεμένες φάτσες, είδαμε ρατσιστικά κινήματα στις ΗΠΑ, κάπως σε πιο μπανάλ το βλέπουμε με την χρυσή αυγή στην Ελλάδα. Ντάξει ως εκεί. Τώρα σοβαρά, περικεφαλαίες, σπαθιά, κοντάρια και φοίνικες στην Κύπρο; Άστε που είναι και πολύ seventies το όλο κόσνεπτ “χούντα και συνταγματάρχες”.

Γι’ αυτό λέω, ποιος στ’ αλήθεια φοβάται το ΕΛΑΜ;

Γράφει: Παναγιώτης Σταυρινίδης