Πάντως όχι με 10 + 1 προτάσεις, ούτε με 7 + 3 θέσεις, προσθέσεις, πολλαπλασιασμούς και άλλες κοινοτυπίες. Μας έχουν κουράσει.
Δεν ξεκινήσαμε σήμερα. Ανταμώσαμε στα δέκα χρόνια που πέρασαν, παντού. Σε σχολεία στην ελεύθερη Αμμόχωστο, σε οργανώσεις στην Πάφο, σε διαλέξεις στη Λεμεσό, σε εργαστήρια και συνεδρίες στη Λάρνακα και τη Λευκωσία. Ακόμα και στο Λονδίνο, στην παροικία. Μιλήσαμε για τα προβλήματα της κοινωνίας, κουβεντιάσαμε με τα παιδιά, τους εργαζόμενους, τους γονείς και τους συνταξιούχους.
Πολλά μαθήματα.
Αναζητήσαμε μαζί απαντήσεις, όχι πάντα με επιτυχία. Αλλά δεν σταματήσαμε να ψάχνουμε. Σε περιόδους καλύτερες από τη σημερινή, οι συζητήσεις ήταν διαφορετικές. Ψάχναμε μαζί ένα καλύτερο αύριο, συζητήσαμε για την αποξένωση αλλά και για τη συνοχή. Για ό,τι μας έπαιρνε μπροστά και για αυτά που μας κρατούσαν πίσω.
Γνώρισα πολλούς. Με τιμούσε πάντα μια πρόσκληση, ακόμα και αν στην παρέα βρισκόμασταν μια χούφτα νοματαίοι. Ένα πολύ αλλιώτικο πανεπιστήμιο από την καθημερινότητά μου.
Ήταν φυσικά και αυτή, η καθημερινότητα.
Στο Πανεπιστήμιο, στο αμφιθέατρο, στις ατέλειωτες συζητήσεις με τους φοιτητές αλλά και με τους δασκάλους μου. Τελείωνε το ένα εξάμηνο μετά το άλλο και ποτέ δεν κάλυπτα την διδακτέα ύλη. Πάντα όμως φεύγαμε γεμάτοι. Μιλάγαμε για τον άνθρωπο, για την αρχή της ζωής, την εξέλιξη και το τέλος. Επιχειρήματα, διαφωνίες, φωνές, γέλια. Πολλά γέλια. Νομίζω αυτά κρατάγαμε στο τέλος.
Ύστερα ήρθε η διαδικτυακή αρθρογραφία. Δειλά στην αρχή, με περισσότερη τόλμη καθώς ωριμάζαμε. Και εμείς, και το μέσο μαζί μας. Αγγίξαμε θέματα που μας ένωναν, άλλοτε που μας χώριζαν. Αναρωτηθήκαμε για την κοινωνία που θέλουμε, αναζητήσαμε τα λάθη που πράξαμε, μιλήσαμε ανοικτά για θεσμούς, την εκκλησία, τις ουσίες, τα ακραία κινήματα, τον εθνικισμό, το κυπριακό πρόβλημα, τον ρόλο του κράτους. Ασκήσαμε κριτική στα κόμματα και στην ανάγκη να ανοίξουν στην κοινωνία, σε όλους εμάς.
Τους πολίτες.
Και τώρα τι;
Πως απαντάς όταν σου λεν “κόπιασε”. Είτε συνεχίζεις την εκ του ασφαλούς άποψη, είτε συμμετέχεις.
Συμμετέχεις, αυτό κάνεις.
Με την ανεργία στην Κύπρο και τον ευρωπαϊκό νότο να βρίσκεται στα ύψη, εργασιακή επισφάλεια, χαμηλότερες συντάξεις και λιγότερες κοινωνικές παροχές. Με άνοδο του φασισμού και των ακροδεξιών κινημάτων σε όλη την Ευρώπη, στοχοποίηση των μεταναστών και των ΛΟΑΔ ατόμων. Με πρωθυπουργούς να διορίζονται, καταθέσεις να κουρεύονται και δημόσιες ραδιοτηλεοράσεις να κλείνουν με διατάγματα.
Μας λένε ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές επιλογές. Ότι δεν αξίζει να παλέψουμε γιατί κάθε προσπάθεια είναι χαμένη από χέρι. Και γιατί μόνο ένας δρόμος υπάρχει. Με δεδομένες αυτές τις συνθήκες, η Αριστερά καλείται να ανοίξει μια καινούργια συζήτηση και να δώσει λύσεις, καταθέτοντας τη δικιά της κοινωνική και πολιτική αντίληψη.
Συμμετέχεις λοιπόν.
Με τι αποσκευές;
Καμιά. Μονάχα την ελεύθερη σκέψη, την έγνοια για το αύριο, την επιθυμία για επανένωση, τις ιδέες για μια καλύτερη Κύπρο, σε μια καλύτερη Ευρώπη.
Κοπιάστε.
Γράφει: Παναγιώτης Σταυρινίδης
Υποψήφιος ευρωβουλευτής ΑΚΕΛ
Λέκτορας Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Κύπρου
