Και δεν αναφέρομαι στα της οικονομίας, υπάρχουν καταλληλότεροι από εμένα να μιλήσουν για την τρόικα , να μιλήσουν με την τρόικα.
Με ενοχλεί όμως που πάμε ολοταχώς στις εποχές της αγριότητας. Γενικώς, τον τελευταίο καιρό βλέπω ολοένα και περισσότερα αγριεμένα πρόσωπα γύρω μου, πρόσωπα που αρχίζουν να βλέπουν ο ένας τον άλλον ως απειλή.
Μια βόλτα σε διάφορα εγχώρια μπλογκς και ιστοσελίδες θα σας πείσει. Ακόμα και τα άβαταρ έχουν πλέον αγριέψει. Διαβάζω απόψεις ενός γιατρού από δημόσιο νοσοκομείο. Πλέον δεν υπάρχει ανοχή σε απόψεις, υπάρχει επίθεση από τους αναγνώστες. Πόσα αμείβεστε, γιατί αμείβεστε, γιατί να μην αμείβεστε λιγότερο, πόσα παίρνετε σε φακελάκια. Η συζήτηση χάνει τα ορθολογικά της χαρακτηριστικά. Πλέον δεν υπάρχει το ερώτημα «ποιος τα παίρνει» αλλά «πόσα παίρνουν». Σε ένα άλλο μπλογκ τον λόγο παίρνει ένας επιχειρηματίας, μιλά για το κόστος εργασίας στην επιχείρησή του. Σχεδόν το βλέπεις στο εικονικό βλέμμα του, δηλώνει αναγκασμένος να διώξει κόσμο από την δουλειά.
Σε μια τρίτη ιστοσελίδα η συζήτηση κινείται γύρω από τις θέσεις ενός άνεργου. Σχεδόν καίγεται η οθόνη του υπολογιστή. Τόσος θυμός. Δεν έχει σημασία πια το να βρεθούν δουλειές. Αλλά να απαντηθεί γιατί να έχουν δουλειά κάποιοι άλλοι. Συνήθως οι άχρηστοι, συμφωνούν όλοι στην ηλεκτρονική εκείνη παρέα.
Τα ίδια και στις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Διαπιστώνεις ότι μερικά τουήτ έχουν αντικατασταθεί από κραυγές, ότι κάποιες συζητήσεις στο facebook μετατόπισαν το πλαίσιο επικοινωνίας. Κόσμος που σταμάτησε να σε ρωτάει πια για το περιεχόμενο της δουλειάς σου, αλλά να αναρωτιέται γιατί να έχεις εσύ δουλειά.
Έξω από τον εικονικό κόσμο, διαπιστώνεις ότι μεγαλώνουν παιδιά με διαφορετικές από τις καθιερωμένες αναπαραστάσεις. Μέχρι πρόσφατα, με ενοχλούσε όταν παιδιά του δημοτικού ή του γυμνασίου, με ρωτούσαν πρώτα για τον μισθό μου και μετά για την δουλειά μου. Τώρα γνωρίζω παιδιά αυτής της ηλικίας που με ρωτάνε μόνο για τον μισθό μου. Στους ενήλικες δεν είναι και πολύ διαφορετικές οι κουβέντες. Πρόσφατα με είχαν αποκαλέσει δάσκαλο πολυτελείας, αφού στην αντίληψή τους διδάσκω λιγότερο και αμείβομαι περισσότερο. Η διάθεσή μου να εξηγήσω ήταν ανώφελη. Κατάλαβα πως εάν επέμενα θα με αποκαλούσαν ίσως και πόρνη πολυτελείας. Μου φαίνεται πως λίγοι ακούνε πια. Οι περισσότεροι θέλουν να φωνάξουν, και σε πολλά δεν έχουν άδικο.
Ίσως και το ύφος των ανθρώπων της τρόικα να χειροτερεύει την παράνοια. Κοστούμια, γραβάτες, χαρτοφύλακες, και βλέμμα που σε αφήνει να αναρωτιέσαι. Κάτι μεταξύ Men in Black και τάγματος ελευθεροτεκτόνων, ως προς το μυστήριο που τους συνοδεύει. Και ο κόσμος να αναρωτιέται αλλά χειρότερα να κοιτάζει δίπλα του. Αν ο διπλανός θα υποστεί επιπτώσεις, αν οι δικές του θα είναι μεγαλύτερες, αν το ΔΝΤ είναι μια παγκόσμια συνωμοσία που αργά αλλά σταθερά θα καταλύσει την δημοκρατία επιβάλλοντας μια παγκόσμια corporate διακυβέρνηση.
Δεν μπορώ να ξέρω ποιο θα είναι το κόστος στην οικονομία από τα μέτρα της τρόικα. Προβλέπω όμως ότι αν συνεχίσουμε έτσι, θα δούμε πρώτα την ζημιά στα μυαλά και στις σχέσεις μας. Πριν δούμε το κόστος στην ζωή μας. Και το χειρότερο, αν δεν σταματήσουμε να κοιτάζουμε συνεχώς πίσω μας γιατί φοβόμαστε ποιος θα μας την φέρει, στο τέλος θα μας σπάσει τα μούτρα η νταλίκα που έρχεται από απέναντι. Και η νταλίκα, δεν θα είναι η τρόικα.
ΥΓ. “It is the face of our own shadow that glowers at us across the Iron Curtain”. Carl Gustav Jung, Man and His Symbols.
Γράφει: Παναγιώτης Σταυρινίδης
