Το νταηλίκι κατά του πολιτισμού. Του Παναγιώτη Σταυρινίδη

 Τι έγινε στο θέατρο της Σαλαμίνας την περασμένη Τετάρτη;

Η σύντομη απάντηση είναι ότι πολύ απλά έγινε μια παράσταση. Εδώ θα έπρεπε κανονικά, σε μια κανονική χώρα να έμπαινε μια τελεία. Κάποιους τους ενδιαφέρει το θέατρο, άλλους όχι, κάποιους τους ενδιαφέρει η αρχαία τραγωδία και άλλους όχι, κάποιοι θα πήγαιναν για να θαυμάσουν το μεγαλείο του χώρου και άλλοι όχι.

Ως εδώ καλά.

Αυτό άλλωστε συμβαίνει στις πλείστες χώρες. Αλλά όχι και στη δικιά μας χώρα. Κατανοώ την αντίθεση κάποιου στην επιλογή του συγκεκριμένου χώρου. Δεν την υιοθετώ αυτή την αντίθεση, αλλά αυτό συμβαίνει στις δημοκρατίες. Κάποιοι συμπολίτες μας θεωρούν ότι πριν από την λύση και την απελευθέρωση, οι ελληνοκύπριοι “οφέιλουν” να δρουν, να ζουν και να αναπνέουν μόνο στις περιοχές που ελέγχει η Κυπριακή Δημοκρατία.

Υπάρχει όμως και η άλλη άποψη.

Και αυτήν υιοθετώ ξεκάθαρα. Πρώτον ότι τέτοιες ενέργειες δεν προσφέρουν καμιά απολύτως αναγνώριση στην λεγόμενη ΤΔΒΚ. Και δεύτερον, ότι ειδικά οι εκδηλώσεις πολιτισμού, ειδικά στα κατεχόμενα, ειδικά όταν συνδιοργανώνονται από κοινού με τους τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας, αποτελούν το καλύτερο μήνυμα της ειρηνικής συνύπαρξης και της θέλησης όλων των κυπρίων για μια κοινή και επανενωμένη πατρίδα. Έγραφα πριν την παράσταση και εξακολουθώ να το πιστεύω: τη διχοτόμηση στα μυαλά, μόνο ο πολιτισμός μπορεί να την αποτρέψει.

Και μετά ήρθε το νταηλίκι.

Φαίνεται ότι το κυνήγι μαγισσών και ο εκφοβισμός δύσκολα εξαλείφονται από την κυπριακή πολιτική. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Και το φαινόμενο του εκφοβισμού γίνεται ακόμα πιο ανησυχητικό όταν στρέφεται σε μια πράξη πολιτισμού, όταν στρέφεται ενάντια σε ανθρώπους του πολιτισμού. Και ξέρετε γιατί. Γιατί ο νταής γνωρίζει πολύ καλά μιαν πραγματικότητα της ψυχολογίας: Αν θέλεις να εκφοβίσεις μιαν ολόκληρη κοινωνία, ξεκίνα με τους ανθρώπους του πολιτισμού. Τα υπόλοιπα θα γίνουν πολύ πιο εύκολα.

Με το βλέμμα στο αύριο.

Η λύση του κυπριακού, αν προκύψει, θα συμβεί μέσα από τις διαπραγματεύσεις και θα κληθούμε όλοι να αποφασίσουμε για αυτήν. Η επούλωση όμως των πληγών, η συνύπαρξη και η συνεργασία, μόνο με μπροστάρηδες τους ανθρώπους του πολιτισμού μπορεί να έρθει. Μαζί με μια προϋπόθεση: εμείς, η κοινωνία, να σταθούμε δίπλα τους. Τότε και μόνο τότε, το νταηλίκι θα εκλείψει.

Φίλες και φίλοι του πολιτισμού, συνεχίστε.

Γράφει: Παναγιώτης Σταυρινίδης