Home Παναγιώτης Σταυρινίδης Οι εκτρώσεις και η αλαζονεία, του Παναγιώτη Σταυρινίδη

Οι εκτρώσεις και η αλαζονεία, του Παναγιώτη Σταυρινίδη

pro-choice

Δεν θα μπω στη νομική διάσταση του θέματος. Αν και στο μυαλό μου δεν θα έπρεπε να υπάρχει νομική διάσταση αφού αφορά μια προσωπική επιλογή.


Της γυναίκας που κυοφορεί. Κανενός άλλου. Παρ’ όλα αυτά, σε μια σύνθετη κοινωνία, υπάρχουν και όψεις του ζητήματος που μπορώ να κατανοήσω γιατί να ρυθμίζονται νομικά. Όποιος ενδιαφέρεται για αυτή την διάσταση,
μπορεί εύκολα να βρει τις σχετικές πληροφορίες.


Με ενοχλεί όμως που κάποιοι έχουν φροντίσει να προσδώσουν τέτοια ηθική (δήθεν) διάσταση στο ζήτημα των εκτρώσεων που το μόνο που έχουν καταφέρει είναι χιλιάδες νεαρές γυναίκες σε όλο τον κόσμο να αισθάνονται ως δολοφόνοι.


Με ενοχλεί ακόμα περισσότερο που αυτή την ενοχική διάσταση την έχουν καλλιεργήσει, μαντέψτε ποιοι. Ναι, κυρίως αυτοί που δήθεν πιστεύουν βαθιά σε ένα θεό της αγάπης, σε ένα θεό της συγχώρεσης. Σε ένα θεό της υποκρισίας απαντάω εγώ. Οι θρησκευόμενοι.


Η ομάδα εκείνων των ανθρώπων που στο όνομα της αγάπης για τον άνθρωπο καταδικάζουν μια νεαρή γυναίκα γιατί απλά αποφάσισε πως να διαχειριστεί κάτι που συμβαίνει μέσα στο σώμα της. Στο σώμα της.
Ούτε της κάθε μοναχής Πελαγίας, ούτε του κάθε ιερωμένου Νικόδημου που πιστεύουν σε φίδια που μιλάνε, που επικαλούνται ανθρώπους με φτερά, και που προσεύχονται σε φανταστικούς φίλους.


Το σώμα μιας κοπελιάς αφορά αυτό το ζήτημα που αντί να της μιλήσει κάποιος για το ασφαλές σεξ, της κολλούν την ετικέτα του δολοφόνου. Ποιος είναι ο δολοφόνος αλήθεια; Μια γυναίκα που δεν νιώθει έτοιμη να μεγαλώσει ένα παιδί ή όλοι αυτοί που δηλητηριάζουν με παραμύθια την ψυχική κατάστασή της;


Και ποιοι είναι αυτοί όλοι οι ειδικοί που αποφάσισαν ότι ένα έμβρυο μερικών εβδομάδων είναι ήδη άνθρωπος; Έχουν δει ποτέ ένα έμβρυο στις έξι εβδομάδες της κύησης πως είναι;


Και που σταματά αυτός ο παραλογισμός ως προς την δήθεν δυνητικά ανθρώπινη ζωή; Γιατί και το σπέρμα, δυνητικά πάντα, μπορεί να καταλήξει σε άνθρωπο. Τι θα γίνει δηλαδή; Θα απαγορεύσουμε και την μαλακία; Είχα την εντύπωση ότι ο μεσαίωνας έχει τελειώσει.


Το πρόβλημα τελικά αυτών των ανθρώπων που καταδικάζουν με τόση ευκολία την απόφαση, την επιλογή λέω εγώ, μιας γυναίκας να τερματίσει την εγκυμοσύνη της, δεν είναι ούτε ηθικό, ούτε θρησκευτικό. Είναι βαθιά αλαζονικό. Αυτό είναι. Είναι βαθιά αλαζονικό γιατί δεν μπορούν να δεχτούν ότι ένας άλλος άνθρωπος έχει το δικαίωμα, το δικαίωμα να αποφασίζει για το σώμα του.


Ούτε τα περί υιοθεσίας με πείθουν. Αν θέλεις κύριε ή κυρία τάδε να ενθαρρύνεις την υιοθεσία (που όλοι συμφωνούμε σε αυτό), κάτσε εσύ και γκαστρώθου και στους εννιά μήνες δώστο. Δικαίωμα σου.

 

Αυτό όμως που δεν έχεις δικαίωμα είναι να βασανίζεις έναν άλλον άνθρωπο με ενοχές, με δήθεν φόνους, με αμαρτίες και λοιπές θρησκοληπτικές ανοησίες. Μια γυναίκα που παίρνει την απόφαση αυτή, είναι ήδη σε μια δύσκολη διαδρομή. Θα χρειαστεί στήριξη από την οικογένειά της, αγάπη και αποδοχή. Τον τελευταίο που χρειάζεται είναι τον κάθε παντογνώστη που ξεφύτρωσε αυτός ο τόπος να της δημιουργεί ενοχές.

 Αρκετά λοιπόν με αυτή την αλαζονεία.

Αρκετά.

 

Γράφει: Παναγιώτης Σταυρινίδης