Σκεφτόμουν τις προάλλες γιατί είμαστε ένας τόσο οπισθοδρομικός λαός. Καταλαβαίνω την ιστορία, την γεωγραφία και την πολιτική που μέσα στους αιώνες συνέδραμαν στην δημιουργία μιας εσωστρεφούς, ξενοφοβικής και επαρχιώτικης κοινωνίας.
Δυσκολευόμουν όμως να καταλάβω γιατί στην σημερινή εποχή, όταν φραγκοκρατίες, ενετοκρατίες, τουρκοκρατίες και αγγλοκρατίες έχουν τελειώσει εδώ και καιρό, εμείς να επιμένουμε σε ένα υπερσυμπλεγματικό μοντέλο κατανόησης του εαυτού μας και του κόσμου: εξυφαίνουμε θεωρίες συνωμοσίας στα όρια της παράνοιας, πιστεύουμε πως με ένα μαγικό τρόπο τα γονίδια του ελληνισμού δημιουργούν καλύτερους ανθρώπους, βλέπουμε ξένους και άγνωστους πολιτισμούς ως βάρβαρους και υπανάπτυκτους.
Γενικώς, μισούμε τους πάντες και λατρεύουμε τον Θεό.
Αυτά προσπαθούσα να ερμηνεύσω, αποφεύγοντας τις εκλογικεύσεις, τις μετατοπίσεις, την απώθηση, την άρνηση και οποιονδήποτε άλλον μηχανισμό αυτοπροστασίας του προσωπικού και συλλογικού εγώ. Μια ερμηνεία ικανοποιητική που να μου προσφέρει έναν τουλάχιστον μηχανισμό που λειτούργησε καταλυτικά δημιουργώντας μας αυτό που είμαστε σήμερα.
Είναι η εκκλησία, ηλίθιε, μονολόγησα. Είναι η εκκλησία της Κύπρου. Ίσως ο αρχαιότερος θεσμός στον τόπο και στην αντίληψη μου και ο πιο απαρχαιωμένος. Ένας θεσμός ή καλύτερα ένας παρανοϊκός οργανισμός που φρόντισε να ευνουχίσει την πιθανότητα να αναπτυχθεί σε αυτόν τον τόπο μια κρίσιμη μάζα ορθολογικής σκέψης που να αμφισβητεί την θρησκευτική άποψη, που να ψάχνει για επιστημονικές αλήθειες και όχι για μεταφυσικά φαντάσματα.
Είναι η εκκλησία, ηλίθιε. Μια μόνιμη μορφή εξουσίας την οποία δεν νικάς με κανένα τρόπο. Ριζωμένη στη συνείδηση του κόσμου, με τον φόβο του θανάτου και την μετά θάνατον τιμωρία ως τα κυριότερα εργαλεία καθυπόταξης της ελευθερίας της σκέψης, έχει φροντίσει να καλύψει κάτω από το ράσο ό,τι πιο αρρωστημένο μπορεί κανείς να φανταστεί στην ανθρώπινη ύπαρξη: την βιομηχανία του μίσους, πίσω από τον μανδύα της αγάπης.
Είναι η εκκλησία, ηλίθιε. Μια παρέα κυρίως αμόρφωτων θνητών που διατηρούνται στην εξουσία μέσα από παραμύθια για ελληνική παιδεία χωρίς να παραδέχονται ότι εννοούν μια παιδεία που να μισεί το ξένο, το διαφορετικό. Μια εταιρία με χιλιάδες υποκαταστήματα σε όλο τον τόπο που πουλά εθνικισμό, μισαλλοδοξία και ρατσισμό. Και όταν τελειώνει το κυριακάτικο κήρυγμα μίσους, μας πουλούν διδάγματα περί του «αγαπάτε αλλήλους».
Αγαπάτε αλλήλους my ass.
Μεγαλύτερη υποκρισία από την εκκλησία δεν είμαι βέβαιος ότι έχει ποτέ επινοηθεί από τον άνθρωπο.
Ε ναι, λοιπόν. Είναι η εκκλησία ηλίθιε. Μια επιχείρηση που ελέγχει την πολιτική, οικονομική, κοινωνική και πολιτισμική πιθανότητα να προοδεύσει αυτός ο τόπος και να υπερβεί τα όρια της εθνικής βλακείας. Γιατί εκεί μας κρατά για αιώνες τώρα. Στην βλακεία.
Αλλά με αγάπη.
Καλά.
Γράφει: Παναγιώτης Σταυρινίδης
