Είχα ξεπεράσει το, ευτυχώς σύντομο σε διάρκεια, σοκ των αποτελεσμάτων της πρώτης Κυριακής: για περίπου 15’ το ντέρμπι για το ποιός θα περάσει στο δεύτερο γύρο ήταν ανοικτό και η προοπτική να μην βρίσκεται σε αυτόν ο Σ. Μαλάς μου έφερνε ναυτία.
Όταν η διαφορά μεγάλωσε και έγινε μη αναστρέψιμη, ξεφύσηξα ανακουφισμένος και άρχισα να αναρωτιέμαι για τους νικητές και τους χαμένους των εκλογών.
Στα εύκολα και αυτονόητα, ήμουν σβέλτος: χαμένος ήταν ο Ν. Αναστασιάδης γιατί δεν κατόρθωσε να προβάλει το ιστορικό για πρώτο γύρο 45% ως κατόρθωμα και αφέθηκε να υπερασπίζεται τις εντυπώσεις που καλλιεργήθηκαν από τα αποτελέσματα των εξαπατημένων exit-pollαδων. Η προσμονή των εκλογών για την επάνοδο στην εξουσία φαίνεται να δημιούργησε αφόρητη ανυπομονησία. Χαμένος ήταν κι ο Μαλάς, αφού τράβηξε κουπί σε μια υπόθεση που για ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας ήταν χαμένη από χέρι και συνεπαγόταν την ανάληψη ενός μεγάλου προσωπικού και πολιτικού κόστους, δυσανάλογου για την ευθύνη του και άδικου ως προς τη φύση του. Από κοντά, χαμένος κι ο Γ. Λιλλήκας, αφού βρέθηκε εκτός δεύτερου γύρου και δεν είχε πια τη δυνατότητα να τεστάρει το επιχείρημα ότι ήταν ο μόνος που μπορούσε να κοντράρει στα ίσα τον Ν. Αναστασιάδη.
Ταυτόχρονα, υπήρχε και μια δόση νίκης για όλους – όλοι είχαν ένα θετικό μέρος για να αναδείξουν. Ο Αναστασιάδης μπορούσε να παρουσιάζεται ως βέβαιος σχεδόν νικητής, έτοιμος από καιρό για την Προεδρία. Με ένα +5%, το κλειδί του Προεδρικού θα ήταν στο τσεπάκι του. Ο Μαλάς κατάφερε να γίνει o party pooper στην αλαζονική γιορτή της κεντροδεξιάς και να κάνει κρυφά όνειρα ότι η εκλογική ιστορία μπορεί να παιχτεί και ως φάρσα, με τον Αναστασιάδη στο ρόλο του Βασιλείου, και τον εαυτό του στο ρόλο του Κληρίδη. Κι ο Λιλλήκας μπορεί πια να αποπειραθεί τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού σχηματισμού, με λίγο ΔΗΚΟ, λίγη ΕΔΕΚ και τη Βαρβάρα του.
Οι μέρες που μεσολάβησαν από την πρώτη Κυριακή έσβησαν από το προσκήνιο τις πτυχές της ήττας για τον κάθε ένα υποψήφιο και ανέδειξαν ή επιβεβαίωσαν τις μικρές τους νίκες. Η εκλογή του Αναστασιάδη στην προεδρία της Δημοκρατίας φέρνει μαζί της την αφόρητη έπαρση του κομματικού συρφετού που συνοδεύει αναπόφευκτα τέτοιες αλλαγές, ο Μαλάς έχει εγγράψει υποθήκες για το πολιτικό του μέλλον στο ΑΚΕΛ, το ΑΚΕΛ μπορεί να συνεχίσει τον business as usual πολιτικό προγραμματισμό του και ο Λιλλήκας θα είναι για αρκετά ακόμα χρόνια μαζί μας σε ρόλο ρυθμιστή.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ο μεγάλος χαμένος των εκλογών ήμασταν μάλλον εμείς που βρεθήκαμε να αναλογιζόμαστε αν πρέπει να ψηφίσουμε στρατηγικά και όχι με πρόθεση θετικής επιλογής, που κουβαλήσαμε μέχρι την τελευταία στιγμή τις αμφιβολίες για το αν τα βαρίδια του καθενός θα ήταν αρκετά για να βουλιάξουν τη χώρα ή αν θα έπρεπε να εστιάσουμε στη φωτεινή πλευρά των υποψηφίων κι αν τελικά αξίζει να ενδίδεις στους όρους του παιχνιδιού που θέτουν τα διλήμματα εκλογών με αυτά τα χαρακτηριστικά.
Οι εκλογές τελείωσαν. Τις ώρες που σύρονται αυτές οι γραμμές, ο εγκέφαλος μου έχει γίνει σουρωτήρι από τις δημοσιογραφικές πληροφορίες για τις υπουργοποιήσεις και τους πολιτικούς που θα ωφεληθούν από την καραμπόλα στη Βουλή. Όσο τα βλέπω και τα ξαναμετρώ, θυμώνω, απογοητεύομαι, μπουκώνω, παραιτούμαι. Απ’ την άλλη όμως, σκέφτομαι ότι δεν θα έπρεπε να εκπλήττομαι ή να τρομάζω βλέποντας τις εξελίξεις των ημερών. Πόσο χειρότερα μπορούν να πάνε τα πράγματα; Τώρα που το ξανασκέφτομαι: δεν φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα. Γεννήθηκα επί Σπύρου Κυπριανού.
Γράφει: Νικόλας Κυριάκου
