Τέλη Μαΐου και ένα πολύχρωμο μπουλούκι ξεχύνεται στους δρόμους της Λευκωσίας.
Χαμόγελα, τραγούδια, αγωνιστικοί χαιρετισμοί. Νιώθεις στον αέρα την αισιοδοξία, ότι κάτι αλλάζει, ότι κάτι άλλαξε και δεν το υποψιάστηκες προηγουμένως. Ο παλιός κόσμος αντιστέκεται, οι άνθρωποι ακόμα επιμένουν στο στερεότυπο, στην ευκολία του να κατανοείς τον κόσμο μέσα από τον διαχωρισμό άσπρο-μαύρο, καλό-κακό, αυτοί-εμείς. Χρειάζονται γραμμές για να μπορούν να αυτοκατατάσσονται. Το ταμπού σπάει, μιλάμε ανοικτά για την ομοφυλοφιλία και τις διακρίσεις. Είναι και λίγο cool να το κάνεις. Την ίδια ώρα πιάνεις τον εαυτό σου μπλεγμένο σε κουτσομπολιά και να υποκύπτει στους αυτοματισμούς των χαρακτηρισμών. «Πουστιές», «αυτός είναι αδερφή» και πάει λέγοντας.
Fast forward, φθινόπωρο, γύρω από ένα τραπέζι και η κουβέντα γυρίζει για τις πτήσεις από την Τύμπου. Άλλοι είναι υπέρ: το χαμηλό κόστος και η εύκολη ανταπόκριση με άλλες πτήσεις είναι ικανά επιχειρήματα για να χρησιμοποιούν το αεροδρόμιο. Άλλοι είναι σκεπτικοί και αρνητικοί: η ασφάλεια των πτήσεων, το κοινωνικό στίγμα, το ενδεχόμενο να επιβληθεί ένα χρηματικό πρόστιμο τους αποθαρρύνει. Κάποιοι γνωρίζονται με Τουρκοκύπριους, έχουν φίλους από την άλλη πλευρά. Το ταμπού σπάει, μιλάμε ανοικτά για το θέμα. Είναι και λίγο cool να το κάνεις. Την ίδια ώρα το παλιό δηλητήριο του διαχωρισμού ανάμεσα στο ναι και στο όχι, στους ενδοτικούς και τους απορριπτικούς καλά κρατεί.
Τα σκεφτόμουν και τα ένιωθα όλα αυτά για πολύ καιρό. Είναι κομμάτι του κοινωνικού μου περιβάλλοντος. Τα ξέρω, τα συνήθισα, είναι σαν τον αέρα που αναπνέω. Δεν εκπλήττομαι και δεν θυμώνω με τίποτα. Ίσα – ίσα τα βαριέμαι πια, αφού ξέρω από πριν τι θα ακούσω πριν καν ο συνομιλητής μου ολοκληρώσει την πρώτη του φράση. Αιφνιδιάστηκα όμως από μια κουβέντα που μου έγραψε ένας φίλος τις προάλλες για όλα αυτά κι αξίζει τον κόπο να τη μοιραστώ:
«Οπότε ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα, Νικολάκη; Το ηθικό δίδαγμα είναι να βάλουμε όλοι πλάτη μπας και γλυτώσουν τα παιδάκια μας από το συναίσθημα της ένοχης απόλαυσης όταν ακούνε για κάποιον μερακλή που φέρμαρε τον κώλο ενός νεότερου και από το αίσθημα της ενοχής και της ανασφάλειας όταν πετάνε από ένα αεροδρόμιο και όχι από άλλο. Να γίνουν τα πράγματα φυσιολογικά για να μην αισθάνονται οι άνθρωποι ήρωες και σούπερ cool όταν μιλάνε με Τουρκοκύπριους, πετάνε από το Ercan και συμμετέχουν σε gay pride. Κάτω οι ηρωισμοί, κάτω οι ενοχές.»
Εγώ απλώς προσυπογράφω.
Γράφει: Νικόλας Κυριάκου
