Η ανεργία, η φτώχεια και η εξαθλίωση που ταλανίζουν τους λαούς της Ευρώπης καθιστούν επιβεβλημένη την αναζήτηση προτάσεων απεμπλοκής από τις νεοφιλελεύθερες μνημονιακές πολιτικές της σκληρής λιτότητας που διέλυσαν το κοινωνικό κράτος, ξεπούλησαν το δημόσιο πλούτο και απορρύθμισαν τις εργασιακές σχέσεις.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι κατά πόσο μπορεί μια χώρα να ξεφύγει από τις μνημονιακές πολιτικές και να χαράξει πολιτική κοινωνικής ανάπτυξης ενόσω συμμετέχει στην Ευρωζώνη, ένα οικοδόμημα με λάθος βάσεις σε επίπεδο διαχείρισης, διαφάνειας και λειτουργίας.
Το παράδειγμα της Ελλάδας επιβεβαιώνει δραματικά ότι όσες προσπάθειες και να καταβληθούν, αυτό είναι πολύ δύσκολο. Πώς να ξεφύγεις όταν κυριαρχούν πολιτικές που ενισχύουν τις σχέσεις εξάρτησης και καθιστούν αδύνατη την χάραξη εθνικής πολιτικής;
Το ασφυκτικό πλαίσιο για τα κράτη ενισχύθηκε ιδιαίτερα μετά το 2008. Η αναθεώρηση της Συνθήκης της ΕΕ το 2009, το Σύμφωνο για το Ευρώ, η Οικονομική Διακυβέρνηση και το Ευρωπαϊκό Εξάμηνο, έχουν δύο στόχους: Να μεταφέρουν περισσότερη εξουσία στο διευθυντήριο των Βρυξελλών που αποφασίζει βάσει των συμφερόντων των κυρίαρχων κρατών και των μονοπωλίων και να εδραιώσουν στις χώρες που αποτελούν τον «αδύναμο κρίκο» ένα καθεστώς που ελέγχει και αφαιρεί την κυριαρχία τους, μια καινούργια μορφή αποικιοκρατίας και εξάρτησης από τους δανειστές στην σύνθεση των οποίων βρίσκεται το κεφάλαιο όπως αυτό εκφράζεται από το ΔΝΤ, τις Τράπεζες αλλά και από τους πολιτικούς του εκπροσώπους.
Αποδεικνύεται λοιπόν ότι η λογική της Ευρωζώνης και ο χαρακτήρας της ΕΕ στοχεύουν στην διαιώνιση της νεοφιλελεύθερης, πιο εκμεταλλευτικής μορφής του καπιταλιστικού συστήματος. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που με το διπλό πακέτο νομοθεσιών της ΕΕ, τα κράτη για να αποκτήσουν ξανά μέρος της κυριαρχίας που απώλεσαν, πρέπει να αποπληρώσουν το 75% των χρεών τους.
Παράλληλα προετοιμάζεται μια νέα στρατηγική, η οποία επιδιώκει την δημιουργία Ευρωζώνης δύο ταχυτήτων, με την ενίσχυση του συντονισμού των οικονομικών πολιτικών των χωρών της Ευρωζώνης και την δημιουργία δομών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, κάτι σαν δημιουργία ΕΚ για τις χώρες της Ευρωζώνης, ώστε να διασφαλίζεται πως οι χώρες αυτές θα ακολουθούν τους σκληρούς κανόνες λιτότητας και προσαρμογής που θα θέτει ο σκληρός πυρήνας. Επίσης προβλέπεται ο διορισμός ενός Υπερυπουργού Οικονομικών της Ευρωζώνης με απεριόριστη εξουσία και δικαίωμα να απορρίπτει προϋπολογισμούς κρατών που δεν ευθυγραμμίζονται με το δόγμα του νεοφιλελευθερισμού. Τα στοιχεία αυτά αναλύονται σε σχέδιο που ετοίμασε η Γερμανία και η Γαλλία, το οποίο διέρρευσε στην εφημερίδα Die Ziet, αλλά, όπως αναφέρεται, σύντομα θα κατατεθεί επίσημα.
Προς την ίδια κατεύθυνση κινούνται και τα “φιλόδοξα” σχέδια που παρουσίασαν στις 22 Ιουνίου οι 5 πρόεδροι (Juncker, Tusk, Dijsselbloem, Draghi και Schulz) για την εμβάθυνση της ΟΝΕ με την δημιουργία Οικονομικής, Χρηματοοικονομικής και Δημοσιονομικής Ένωσης από την 1 Ιουλίου, και την ολοκλήρωσή της μέχρι το 2025.
Είναι η ώρα τα Αριστερά κόμματα και κινήματα στην Ευρώπη να θέσουν το θέμα της Ευρωζώνης και του Ευρώ στις ατζέντες των συζητήσεών τους, να μελετήσουν από κοινού ενιαία στάση για το μέλλον της Ευρωζώνης, να προετοιμάσουν τρόπους απεγκλωβισμού από τους θεσμούς εξάρτησης και να χαράξουν στρατηγική μιας ανεξάρτητης, προοδευτικής πολιτικής κοινωνικής ανάπτυξης στην κατεύθυνση μιας Ευρώπης της Αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Εξίσου σημαντικό είναι να αντιμετωπιστεί το δημόσιο χρέος που έχει επιβληθεί άδικα στους λαούς μέσα από πολιτικές εξάρτησης και διογκώνεται από τις μνημονιακές πολιτικές. Οι αποφάσεις του γιούρογκρουπ και της ΕΚΤ επιβαρύνουν δραματικά το δημόσιο χρέος ενώ η νεοφιλελεύθερη διαχείρισή του οδηγεί στον αδιέξοδο δρόμο της ύφεσης και της κρίσης. Απαιτείται να διεκδικήσουμε με αποφασιστικότητα μείωση του δημόσιου χρέους, είτε με επαναδιαπραγμάτευση, είτε με διαγραφή. Να μελετηθεί η θέση για πανευρωπαϊκή διάσκεψη για αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους, στο πρότυπο της διαγραφής του 50% του χρέους της Δ. Γερμανίας το 1953 με την συμφωνία του Λονδίνου. Διαφορετικά καμία χώρα δεν θα μπορέσει να εξέλθει από τον φαύλο κύκλο της κρίσης και της εξάρτησης.
Τον Ιούλιο η ομάδα της Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς θα διοργανώσει συζήτηση με συμμετοχή διακεκριμένων διεθνών επιστημόνων που ασχολήθηκαν με το θέμα του Δημόσιου χρέους. Αυτό είναι μόνο η αρχή ενός μεγάλου αγώνα για την Αριστερά.
Γράφει: Νεοκλής Συλικιώτης
