Η τελευταία έρευνα της OXFAM, της παγκόσμιας μή κυβερνητικής οργάνωσης που ασχολείται με την καταμέτρηση της φτώχιας, με τίτλο “Μια Ευρώπη για τους πολλούς, όχι για τους λίγους” παρουσιάζει τα αποτελέσματα ερευνών της σχετικά με τη φτώχια στην Ευρώπη.
Τα στατιστικά στοιχεία της έρευνας είναι συγκλονιστικά, όπως εξάλλου μας συνήθησαν δυστυχώς τα τελευταία χρόνια. Το 2008 ο αριθμός των ευρωπαίων πολιτών που ζούσε κάτω από το όριο της φτώχιας ήταν στα 116 εκατομμύρια. Σήμερα, μόλις 7 χρόνια μετά, βρίσκεται στα 123 εκατομμύρια ευρωπαίους, και υπολογίζεται πως αν συνεχιστούν οι πολιτικές λιτότητας μέχρι το 2025, τότε ο αριθμός αυτός θα αυξηθεί κατά ακόμα 15-25 εκατομμύρια. Μεταξύ του 2009 και του 2013 ο αριθμός των ευρωπαίων πολιτών που δεν είχαν αρκετά χρήματα για θέρμανση ή για να αντιμετωπίσουν απρόβλεπτα έξοδα αυξήθηκε από 7,5 εκατομμύρια σε 50 εκατομμύρια.
Τα αποτελέσματα της έρευνας είναι άρρηκτα δεμένα με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές σκληρής λιτότητας και μνημονίων τις οποίες εφαρμόζουν τόσο οι κυριάρχοι κύκλοι των Βρυξελλών, όσο και οι συνοδοιπόροι τους στο εκάστοτε κράτος μέλος της ΕΕ. Δέν είναι άλλωστε τυχαίο που στην ίδια έρευνα παρατίθενται στοιχεία για την ανακατανομή του πλούτου στην Ευρώπη, τα οποία δείχνουν πως το 1% του πληθυσμού της κατέχει το 1/3 του πλούτου της. Όπως δεν είναι τυχαίο που η μακροχρόνια ανεργία στην Κύπρο έφτασε στο επίπεδο ρεκόρ του 7.7% το 2014, ή ότι το λεγόμενο “εργατικό κόστος”- (δηλαδή κυρίως οι μισθοί) στην Κύπρο έπεσε κάθετα κατά 1,2% το β’ τετράμηνο του 2015, την ώρα που μειώθηκαν οι εισφορές των εργοδοτών προς τα ταμεία κοινωνικών ασφαλίσεων κατά 1.3%.
Όλα τα πιο πάνω ούτε νόμοι της φύσης είναι, ούτε είναι ο δρόμος προς την κοινωνική ανάπτυξη. Είναι δυστυχώς η ανάκαμψη την οποία διατυμπανίζουν οι κυρίαρχοι κύκλοι της ΕΕ, αλλά και οι συνοδοιπόροι τους εδώ στην Κύπρο. Το πλαίσιο της οικονομικής διακυβέρνησης και του ευρωπαϊκού εξαμήνου, το οποίο μεταφράζεται στις μνημονιακές πολιτικές σκληρής λιτότητας, παρέχει το κατάλληλο νομικό πλαίσιο για απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, διάλυση του κοινωνικού κράτους, αποβιομηχανοποίηση και βίαιη ανακατανομή του πλούτου εκεί και όπου εφαρμόζονται μνημόνια. Τα αποτελέσματα που έχουμε στην Κύπρο είναι απόλυτα συγκρίσιμα με τα ανάλογα αποτελέσματα που εμφανίζονται στην Πορτογαλία, την Ισπανία, την Ιρλανδία και την Ελλάδα, χώρες στις οποίες επιβλήθηκαν μνημόνια και νεοφιλελεύθερες πολιτικές σκληρής λιτότητας. Η κρίση βαθαίνει και διαλύεται ο κοινωνικός ιστός. Εξάλλου το ΔΝΤ, το οποίο συμμετέχει και στην Τρόικα είναι αυτό που εφάρμοσε πρώτο τις ίδιες νεοφιλελεύθερες πολιτικές στη Λατινική Αμερική και την Αφρική, με τα γνωστά σε όλους καταστροφικά αποτελέσματα.
Συνεπώς είναι επιβλεβλημένη ανάγκη να αλλάξει ρότα η ΕΕ, προς μια Ευρώπη της αλληλεγγύης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της κοινωνικής ανάπτυξης και της ειρήνης. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από την ενίσχυση της Αριστεράς. Η οργανωμένη πάλη μέσα από τα συνδικαλιστικά και τα μαζικά κινήματα, με μπροστάρη τα κόμματα της Αριστεράς σε όλη την Ευρώπη είναι αυτή που θα δώσει φωνή στους εργαζόμενους, τους μακροχρόνια άνεργους, τους νέους και τους φτωχοποιημένους συνταξιούχους. Αυτή η συμμετοχή είναι που θα φέρει την ανατροπή των κυρίαρχων πολιτικών της ΕΕ, οι οποίες γίνονται προς όφελος των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων και εις βάρος των εργαζομένων και των λαών. Απαιτείται να διεκδικήσουμε με αποφασιστικότητα μείωση του δημόσιου χρέους, είτε με επαναδιαπραγμάτευση είτε με διαγραφή, να συνεχίσουμε τη συζήτηση αναφορικά με το παρόν και το μέλλον της ευρωζώνης, και να καταθέσουμε τις προτάσεις μας για τόνωση των δημόσιων επενδύσεων, για επαναβιομηχανοποίηση των χωρών του Νότου, και την ενδυνάμωση του κοινωνικού κράτους και του ρόλου του κράτους ευρύτερα. Σε αντίθετη περίπτωση είναι πολύ πιθανόν η επόμενη ετήσια έκθεση της Oxfam να μας βρεί και πάλι στην ίδια και χειρότερη κατάσταση.
Γράφει: Νεοκλής Συλικιώτης
