Οι συζητήσεις στο παγκόσμιο οικονομικό φόρουμ στο Νταβός δεν είχαν σημασία μόνο για το κυπριακό, αλλά κυρίως για την οικονομική κατάσταση της ΕΕ και της ευρωζώνης.
Σύμφωνα όμως με τα αποτελέσματα του Νταβός, όλα είναι ρόδινα στην παγκόσμια οικονομία. Μπορεί να υπάρχει αστάθεια αλλά η οικονομίες είναι πια πιο ανθεκτικές. Απο την αντίπερα όχθη η OXFAM (ΜΚΟ που εργάζεται για την εξάλειψη της φτώχιας) εξέδωσε την καινούρια της έκθεση με τίτλο “τα έχουν όλα και ζητούν κι άλλα” αναφερόμενη στην αυξανόμενη ανισότητα του πλούτου, και κυρίως στην συσσώρευση του από τις μεγαλύτερες εταιρίες και τους πιο πλούσιους ανθρώπους του κόσμου εις βάρος των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων.
Πλέον όμως εκθέσεις όπως της OXFAM δείχνουν πέραν από την τραγικότητα της κατάστασης και την ταχύτητα και βιαιότητα με την οποία γίνεται αυτή η ανακατανομή: το 2010 χρειάζονταν 388 πλούσιοι για να ισοψηφίσουν τον πλούτο του φτωχότερου 50% του πλανήτη. Μόλις 6 χρόνια μετά χρειάζονται 80 δισεκατομμυριούχοι για να ισοψηφίσουν τον πλούτο που κατέχει το φτωχότερο 50% του πληθυσμού. 80 δισεκατομμυριούχοι για 3,5 δισεκατομμύρια άνθρωπους. Περιττό να αναφέρουμε πως οι πλείστοι αυτών των δισεκατομμυριούχων που αύξησαν τις περιουσίες τους δραστηριοποιούνται στον τομέα των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών και τη φαρμακοβιομηχανία. Οι μεγαλύτερες εταιρίες στον κόσμο τόσο στις πιο πάνω βιομηχανίες όσο και σε άλλες, ξόδεψαν 550 εκατομμύρια δολάρια μέσα σε ένα χρόνο για να επηρεάσουν νομοθέτες σε Ευρώπη και Αμερική και να περάσουν νόμους στα μέτρα τους.
Μια παρόμοια κατάσταση αντιμετωπίζουμε και στην Κύπρο του 2016. Παρόλο το “successstory” που προσπαθούν να παρουσιάσουν οι κυβερνώντες, η ψαλίδα μεταξύ του πλουσιότερου 10% του πληθυσμού του νησιού σε σχέση με το υπόλοιπο 90% μεγάλωσε. Η κλίμακα Gini έφτασε το 38,4% στην ανισότητα του πιο πλούσιου 10% με το υπόλοιπο 90% του κυπριακού πληθυσμού για το 2015. Απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, δουλειά τις Κυριακές, ατομικά συμβόλαια, συμβόλαια ορισμένου χρόνου, κουτσουρέματα μισθών και συντάξεων, εισαγωγή ενός άδικου ΕΕΕ και κατακρεούργηση του κοινωνικού κράτους είναι οι λόγοι που φτωχοποιούν τον κυπριακό πληθυσμό. Την ίδια ώρα οι μεγάλες επιχειρήσεις βλέπουν τα κέρδη τους να αυξάνονται αφού απομυζούν τους εργαζόμενους τους ενώ οι πολύ μικρές και μικρές επιχειρήσεις κλείνουν η μια μετά την άλλη.
Η βίαιη ανακατανομή του πλούτου μέσα από νεοφιλελεύθερες πολιτικές δεν είναι ο στόχος μόνο της κυπριακής νεοφιλελεύθερης δεξιάς, αλλά και του μεγάλου πολυεθνικού κεφαλαίου σε όλο τον κόσμο. Ας μη ξεχνάμε πως οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές σκληρής λιτότητας και των μνημονίων είχαν δοκιμαστεί με τραγικά αποτελέσματα εις βάρος των λαϊκών στρωμάτων στη Λατινική Αμερική, την Αφρική και την κεντρική Ασία δημιουργώντας νέες μορφές αποικιοκρατικής εξάρτησης. Στην τελευταία τους μορφή οι πολιτικές αυτές εμφανίζονται ως “μνημόνια συναντίληψης” που επιβάλλονται στους λαούς της Ευρώπης.
Τα πιο πάνω η Αριστερά, τα συνδικάτα, και άλλες μαζικές οργανώσεις και κινήματα τα επισημαίνουν και παλεύουν για την ριζική τους αλλαγή εδώ και πολλή καιρό. Χρειάζονται μαζικότερες κινητοποιήσεις και αντίσταση ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, τη λιτότητα και τις κοινωνικές ανισότητες. Δεν χρειαζόμαστε την OXFAM, την ευρωπαϊκή Επιτροπή, ή την πανεπιστημιακή κοινότητα να καταδείξει τα πιο πάνω. Η ανατροπή αυτών των πολιτικών θα έρθει μόνο με τους κοινωνικούς αγώνες σε κάθε χώρα και σε κάθε μετερίζι.
Γράφει: Νεοκλής Συλικιώτης
