Με την ανάληψη της προεδρίας της ευρωπαϊκής Επιτροπής από τον Ζαν Κλόντ Γιούνκερ η προσπάθεια για περισσότερη συγκέντρωση εξουσιών στις Βρυξέλλες και την Φρανκφούρτη συνεχίστηκε με αμείωτη ένταση.
Στην έκθεση του Γιούνκερ “ολοκλήρωση της οικονομικής και νομισματικής Ένωσης της Ευρώπης”, την οποία συνυπόγραψαν και οι Τούσκ, Ντάιζεμπλουμ, Σούλτς και Μάριο Ντράκι (το έγγραφο των πέντε προέδρων) αναφέρεται ξεκάθαρα στον πρόλογο πως: “το ευρώ δεν είναι απλά νόμισμα. Είναι ένα πολιτικό και οικονομικό εγχείρημα”, και η ΟΝΕ ένας χώρος ευημερίας που βασίζεται σε “μια ανταγωνιστική κοινωνική οικονομία της αγοράς”.
Τη συζήτηση επανέφεραν στην επικαιρότητα με ένα κοινό τους άρθρο στην εφημερίδα Süddeutsche Zeitung οι κεντρικοί τραπεζίτες της Γερμανίας και της Γαλλίας (Francois Villeroy de Galhau από τη Γαλλία και ο πρόεδρος της Bundesbank Jens Weidmann). Έδωσαν δημόσια τη στήριξη τους στη δημιουργία από την ευρωπαϊκή Επιτροπή ενός υπουργείου οικονομικών και ενός υπερυπουργού οικονομικών για την ευρωζώνη, ο οποίος μεταξύ άλλων θα ελέγχει και τους προϋπολογισμούς των κρατών μελών. Την ίδια στιγμή οι οι υπουργοί εξωτερικών των ιδρυτών κρατών της ΕΟΚ (Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο, Ιταλία, Γερμανία, Γαλλία) βρέθηκαν στις 8/2/2016 στη Ρώμη για να επαναβεβαιώσουν τη δέσμευση τους στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα και στην εμβάθυνση του.
Ούτε η πρόταση για υπουργείο οικονομικών της ευρωζώνης, αλλά ούτε και η πίστη του πυρήνα της ευρωζώνης στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα είναι κάτι καινούριο. Ούτε η χρονική στιγμή δεν είναι καθόλου τυχαία. Η ισχνή ανάπτυξη της ευρωζώνης, τα προβλήματα που παρουσιάζει η Deutsche Bank, το σκάνδαλο της VW και τα προβλήματα που παρουσιάζει η γαλλική οικονομία δίνουν μια καταπληκτική ευκαιρία στους συντηρητικούς και φιλελεύθερους κύκλους της Ένωσης για να παρουσιάσουν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ως τη μόνη λύση ενάντια στην κρίση και την ισχνή ανάπτυξη. Μέσω ενός υπουργείου οικονομικών της ευρωζώνης η Γαλλία θεωρεί πως μπορεί να παίξει αποφασιστικότερο ρόλο για το ξεπέρασμα της κρίσης, ενδυναμώνοντας τη θέση της σε ενωσιακό επίπεδο, διασφαλίζοντας ταυτόχρονα τα συμφέροντα του δικού της μεγάλου κεφαλαίου. Η Γερμανία, και κυρίως η τάση την οποία εκπροσωπεί ο υπουργός οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκαγκ Σόϊμπλε ήταν παραδοσιακά υπέρ μιας ομοσπονδιακής Ευρώπης. Την ίδια ώρα μπορεί μέσω ενός ευρωπαϊκού μηχανισμού να εξυπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντα πρωτίστως των μεγάλων γερμανικών κολοσσών όπως η DeutscheBank και η VW, οι οποίοι βρίσκονται σε μεγάλες δυσκολίες.
Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές σκληρής λιτότητας, η οικονομική διακυβέρνηση, το ευρωπαϊκό εξάμηνο, τα μνημόνια και όλη η αντιλαϊκή και αντιδημοκρατική δομή τους έγιναν η αιχμή του δόρατος για να ολοκληρωθεί το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, το οποίο πολλαπλασιάζει τις οικονομικές ευκαιρίες των πολυεθνικών και διαλύει όποια προστατευτικά μέτρα για προστασία των εργαζομένων ή των μικρομεσαίων στρωμάτων του πληθυσμού.
Η Αριστερά στις χώρες της Ευρώπης προειδοποιεί συνεχώς για τον αντιλαϊκό χαρακτήρα της ευρωζώνης και ιδιαίτερα για την προσπάθεια όλο και περισσότερης συγκέντρωσης εξουσιών στις Βρυξέλλες. Αυτή η ενοποίηση που προωθείται, αλλά και η συνέχιση του ευρώ με τη σημερινή του δομή φτωχοποιεί τους λαούς, απορρυθμίζει την αγορά εργασίας, διαλύει τη συλλογική διαπραγμάτευση και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, όλα, στο βωμό της ανάπτυξης του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και της κερδοφορίας των τραπεζών. Μετά και από την ενδυνάμωση της Αριστεράς στην Πορτογαλία, την Ισπανία και την Ιρλανδία, αλλά και μετά από την εμπειρία της ελληνικής διαπραγμάτευσης, το θέμα της ευρωζώνης τίθεται επιτακτικά και από άλλες δυνάμεις της Αριστεράς. Είναι καθήκον πλέον της Αριστεράς να ενσκύψει επιτακτικά στο ζήτημα και να παλέψει για φιλολαϊκές λύσεις για κοινωνική ανάπτυξη και κοινωνική δικαιοσύνη.
Γράφει: Νεοκλής Συλικιώτης
