Οι τελευταίες εξελίξεις στην Ελλάδα με την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση και τα αυξημένα ποσοστά της Αριστεράς αποδεικνύουν πως τα μνημόνια και οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές σκληρής λιτότητας και μνημονίων δεν είναι μονόδρομος.
Στις χώρες που πέρασαν ή περνούν από μνημόνιο είναι εμφανής η γενικότερη αυξητική τάση της Αριστεράς, η οποία προωθεί την αλλαγή πλεύσης από τις άδικες πολιτικές βίαιης ανακατανομής του πλούτου προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου και εις βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού.
Στην Ισπανία γινόμαστε μάρτυρες μαζικών εκποιήσεων, φτωχοποίησης του πληθυσμού και αποβιομηχανοποίησης. Εκεί πρόσφατες στατιστικές δείχνουν το νεοσύστατο κόμμα Ποδέμος, το οποίο συμμετέχει στην Ενωτική Ευρωπαϊκή Αριστερά/Βόρεια Πράσινη Αριστερά να φτάνει και μέχρι το 28%. Με ένα πρόγραμμα που φαίνεται να έχει πολλά κοινά με αυτό του ΣΥΡΙΖΑ όσον αφορά το δημόσιο χρέος και την οικονομική πολιτική, κατεβαίνει με αξιώσεις στις εθνικές εκλογές του Νοεμβρίου. Η Ενωμένη Αριστερά της Ισπανίας επίσης δείχνει ανωδικές τάσεις από τον Δεκέμβριο του 2014 παρόλες τις εσωτερικές διεργασίες από τις οποίες περνά. Στην Ιρλανδία η μετανάστευση λόγω της φτώχειας και της ανεργίας συνεχίζεται σε τόσο έντονους ρυθμούς, οι οποίοι φτάνουν τους ρυθμούς του τεράστιου κύματος μετανάστευσης που έζησε η χώρα κατά τη διάρκεια του μεγάλου λιμού στα μέσα του 1800. Περιοχές της Ιρλανδίας ερημώνονται την ίδια ώρα που οι εργαζόμενοι δέχονται συνέχεια πιέσεις στους μισθούς τους για να αποπληρωθούν τα χρέη των τραπεζών. Στην Ιρλανδία γίνεται επίσης μια τεράστια ζύμωση όσον αφορά την Αριστερά. Πολλές δημοσκοπήσεις δείχνουν το κόμμα του Σίν Φέιν, του μεγαλύτερου κόμματος της Αριστεράς να βγαίνει πρώτο στην προτίμηση του λαού. Στην Πορτογαλία, όπου και πάλι οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές σκληρής λιτότητας οδήγησαν την ανεργία και την ανέχεια σε ανεπίτρεπτα ψηλά επίπεδα, ο συνασπισμός του ΚΚ και των Πρασίνων αυξάνει σταθερά τα ποσοστά του, δείχνοντας ότι ο πορτογαλικός λαός βλέπει την προοπτική στην Αριστερά.
Στην αντίπερα όχθη, εκεί που τα αριστερά κινήματα είναι προς το παρόν αδύναμα, η αντίδραση των πολιτών ενάντια στη φτωχοποίηση, την ανέχεια, την διάλυση του κοινωνικού κράτους και του κοινωνικού ιστού που προκαλούν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές σκληρής λιτότητας, εκφράζεται μέσα από το ρατσισμό και την ξενοφοβία. Τέτοια παραδείγματα αποτελούν τόσο η Γαλλία όσο και το Ηνωμένο Βασίλειο. Η Μαρί Λεπέν και ο Φάρατζ αποτελούν τον δούρειο ίππο όσων καταστροφικών επιφέρουν σε μια κοινωνία ο ρατσισμός, η μισαλλοδοξία, ο φασισμός. Είναι, λοιπόν ξεκάθαρο πως η Ευρώπη βρίσκεται μπροστά σε δυο δρόμους: Ή στην Αριστερά, στην πρόοδο και την ελπίδα, ή στην ακροδεξιά, το σκοταδισμό, τον εθνικισμό και την οπισθοδρόμηση.
Στην Κύπρο το ΑΚΕΛ εκλέγηκε στην κυβέρνηση σε μια περίοδο που βρισκόταν τραγικά μόνο σε επίπεδο ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Η Αριστερά στο ευρωκοινοβούλιο ήταν πιο αδύναμη από ότι είναι σήμερα, αφού η ομάδα της Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς/ Βόρειας Πράσινης Αριστεράς αριθμούσε 35 ευρωβουλευτές, ενώ σήμερα αριθμεί 52. Όλες οι κυβερνήσεις εκτός της κυπριακής ήταν στα χέρια της νεοφιλελεύθερης δεξιάς ή σε σοσιαλδημοκρατικά κόμματα που στήριζαν τη λιτότητα και τη δημοσιονομική πειθαρχία. Ήταν η ίδια συνεργασία του ΕΛΚ, των Φιλελεύθερων και των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών που έφερε τον Ζάν Κλόντ Γιούνκερ στην προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, και ο οποίος συνεχίσει τις αδιέξοδες νεοφιλελεύθερες πολιτικές της λιτότητας και των μνημονίων. Ήταν η ίδια συμμαχία που δημιούργησε και θεσμοθέτησε την Τρόϊκα και τη διαδικασία του ευρωπαϊκού εξαμήνου.
Σε αυτή την οικογένεια ανήκει και η κυβέρνηση Αναστασιάδη και οι εδώ συνοδοιπόροι της Τρόικα. Μετά από το κούρεμα και 2 χρόνια διακυβέρνησης επιβάλλουν ετσιθελικά καταστροφικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές σκληρής λιτότητας υπέρ των μονοπωλίων και εις βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Η κοινωνική ψαλίδα στην Κύπρο ανοίγει συνεχώς, απορρυθμίζονται πλήρως οι εργασιακές σχέσεις, η ανεργία (ιδιαίτερα ανάμεσα στους νέους) βρίσκεται σε πρωτόγνωρα επίπεδα για την Κύπρο, και ο λαός φτωχοποιείται. Και αντί η κυβέρνηση να στραφεί σε αναπτυξιακές πολιτικές για να βοηθήσει την κοινωνική ανάπτυξη, επιδίδεται με πάθος σε προσπάθειες ιδιωτικοποίησης των κερδοφόρων ημικρατικών οργανισμών.
Οι λαοί στην Ευρώπη ξαναστρέφονται στην Αριστερά για την ρήξη με τις καταστροφικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας τις οποίες προωθεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Συμβούλιο. Η ακροδεξιά και η μισαλλοδοξία δεν είναι επιλογή. Όπως και στην Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία, έτσι και στην Κύπρο, η ελπίδα βρίσκεται στην Αριστερά. Η ελπίδα βρίσκεται σε εκείνες τις πολιτικές που προωθούν την κοινωνική δικαιοσύνη, την κοινωνική αλληλεγγύη, την κοινωνική ισότητα και την ειρήνη.
Γράφει: Νεοκλής Συλικιώτης
