“Ο κίνδυνος δεν είν η μοναξιά,
Ο κίνδυνος είναι μη συνηθίσεις τη μοναξιά.”
ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ
Σχεδόν μισός αιώνας έχει περάσει και η πραγματικότητα μιας ολόκληρης γενιάς, ορίζεται από μια διαχωριστική γραμμή στο χάρτη. Από σειρήνες κάθε Ιούλη. Από τα «ψεύδο» σε κάθε δελτίο ειδήσεων (που πια φαντάζουν γραφικά). Η γενιά η δική μου έχει γεννηθεί και μεγαλώσει με οδοφράγματα, με “δεν ξεχνώ”, με την ηχώ μιας επικείμενης λύσης.
Σχεδόν μισός αιώνας μοναξιάς και στέρησης βασικών δικαιωμάτων που έχουν όλοι οι λαοί της Ευρώπης. Και είναι μια μοναξιά ύπουλη που ανεπαισθήτως τη συνηθίζεις. Είναι μια μοναξιά που ακυρώνει τη σκέψη και πριμοδοτεί την ανενεργή φρασεολογία που εδράζεται στο ανεξέλεγκτο συναίσθημα.
Η δική μας γενιά δεν έζησε την έξαρση και την ηρωική αποθέωση του απελευθερωτικού αγώνα. Αλλά ούτε και το αίσθημα της διάψευσης και της πικρίας που ακολούθησε και κληροδότησε τις «ανένδοτες» στάσεις και τις εμφύλιες διαμάχες. Ούτε είναι υπεύθυνη (γιατί ήμασταν αγέννητοι) για την τραγωδία του 1974. Υποφέρει όμως και αυτή από το αίσθημα της μοναξιάς που σκεπάζει την Κύπρο εδώ και μισό σχεδόν αιώνα. Τη μοναξιά που οδηγεί σιγά-σιγά στην αδιαφορία για τα κοινά, στην πολιτική αδράνεια και στη μοιρολατρική αποδοχή των τετελεσμένων. Στη συνήθεια.
Ωστόσο, ας μην αφεθούμε στη συνήθεια αυτή, ας μην παραιτηθούμε. Ταυτόχρονα, ας σταματήσουμε να σκεφτόμαστε και να δρούμε με τον τρόπο που ίσως σκέφτηκαν και έδρασαν προηγούμενες γενιές. Που αναζητούσαν την ουτοπία μιας λύσης που να αφορά μόνο στο δικό τους δίκαιο. Τη δίκαιη λύση, η δική μας γενιά ας την αναζητήσει από μιαν άλλη σκοπιά. Όχι αυτήν του παθιασμένου πολίτη, αλλά αυτού που προσπαθεί, πέρα και πάνω από τα ιδιωτικά ή και εθνικά πάθη, να εννοήσει και το δίκαιο του άλλου, φτάνοντας έτσι σε μια «στοχαστική προσαρμογή» στη νέα ιστορική πραγματικότητα.
Όπως εύστοχα το κωδικοποίησε ο Αριστοτέλης: «Δίκαιο είναι να μπορεί το μυαλό να σκέφτεται χωρίς πάθος».
Γράφει: Μυρτάνη Πιερή
