Μια άλλη φωνή για τα… αμπελοπούλια στην Επαρχία Αμμοχώστου
Τους δύο τελευταίους μήνες τα ακούσαμε όλα. Πρώτα ο κ. Χαμπουλλάς μας ενημέρωσε πως το κυνήγι και η κατανάλωση αμπελοπουλιών είναι στο αίμα μας και για να «μας περάσει» πρέπει να μας κάνουν μετάγγιση. Το κυνήγι είναι, είπε, στο αίμα μας· άλλοι κυνηγούν λεφτά, άλλοι πουλιά, άλλοι ψάρια, άλλοι γυναίκες. Ο κ. Χαμπουλλάς, μας είπε επίσης για τούτους τους ακτιβιστές-μισθοφόρους, οι οποίοι πληρώνονται ανά καταγγελία! Σε τελική ανάλυση, αυτό το θέμα αντικατοπτρίζει πολλά: διακρίσεις, σεξισμό, ομοφοβία, λαϊκισμό, παραπληροφόρηση και πελατοκρατία – η ψηφοθηρία και ο ουρανίσκος βγάζουν φαίνεται στην επιφάνεια, τον «καλύτερο» εαυτό κάθε ατόμου. Ύστερα, η εφημερίδα «Πολίτης» προσπάθησε με κάθε τρόπο να περάσει το λανθασμένο μήνυμα πως το κυνήγι αμπελοπουλιών είναι πλέον νόμιμο. Η δήθεν «κριτική» εφημερίδα «Αποκάλυψη» μάς ενημέρωσε πως όλοι τρώνε τα αμπελοπούλια και γι’αυτό να είμαστε περήφανοι, όπως και τα ΛΟΑΤΙΚ άτομα για τη σεξουαλικότητά τους (τι άλλο να εννοούσαν με τον τίτλο «Pride Αμπελοπούλια»;;). Και τέλος, μεγαλοδικηγόρος της περιοχής μάς δήλωσε πως, αφού η κυβέρνηση έχει ξεχάσει την επαρχία Αμμοχώστου, ευτυχώς που υπήρχε και η αγορά για τα αμπελοπούλια που βοήθησε τον κόσμο να σπουδάσει.
Έχω μεγαλώσει στην καρδιά αυτού που λέμε «παγίδευση αμπελοπουλιών». Μέχρι τα 8-9 μου χρόνια λάμβανα μέρος στις «παραδοσιακές ετοιμασίες» ξοβέργων. Τα κάναμε όλα «οικολογικά». Θυμάμαι μια φορά που είχε πιαστεί ένα θερκό (μαύρο φίδι) στο ξόβεργο, το καθαρίσαμε σιγά σιγά από τη γόμα και το αφήσαμε να φύγει. Ούτε και παγιδεύαμε ποτέ με σκοπό να πουλήσουμε τα αμπελοπούλια. Μέχρι που κάποια μέρα λοιπόν, χωρίς να θυμάμαι ακριβώς το πώς και το γιατί, αποφάσισα ότι η συγκεκριμένη «παράδοση» δεν ήταν κάτι με το οποίο συμφωνούσα. Και στα 10 μου χρόνια περίπου, ξεκίνησα τις εξορμήσεις στο δάσος κοντά στο σπίτι μου με σκοπό την κατάσχεση ξοβέργων. Μισθοφόρος από τα 10 μου είχα γίνει!
Tο ότι η παγίδευση αμπελοπουλιών για προσωπική κατανάλωση ήταν ανάγκη πριν από 40-50 χρόνια το δέχομαι. Και δεν θα το ονόμαζα βαρβαρότητα, ούτε «χωρκαθκιόν». Το να είναι κάποιος/α χωρκάτης/α προφανώς δεν είναι κακό – χωρκάτα άλλωστε είμαι και εγώ. Ούτε παράδοση θα το έλεγα όμως. Το ότι αξιωματούχοι παραδέχονται πως «με τα λεφτά από την εμπορία αμπελοπουλιών σπούδασαν», δείχνει επίσης πως σ’ αυτό που ονομάζουν παράδοση ήταν και η εμπορία τους, όχι μόνο τα ξόβεργα και η βρώση. Αφού λοιπόν πλέον αποδέχονται πως η εμπορία δεν είναι ανεκτή, ποια είναι η σωστή διαδικασία επιλογής παραδόσεων γι’ αυτούς; Και αφού πλέον δεν μιλούν για τα «παραδοσιακά» ξόβεργα αλλά για «επιλεκτικές μεθόδους κυνηγιού», π.χ. αεροβόλα και φλομπέρ, πώς δικαιολογούν την παράδοση τώρα; Ή μήπως είχε και ο παππούς τους αεροβόλο στο χωριό για να κυνηγά αμπελοπούλια;
Πώς μπορούμε να επιμένουμε πως είναι παράδοση μια πρακτική η οποία καταστρέφει τη φυσική μας κληρονομιά; Όπως επιτυχημένα είπε μια φίλη, παράδοση ήταν και το να κρεμάζουμε σεντόνι μετά την πρώτη νύχτα του γάμου για να αποδείξουμε την «αγνότητα» της νύφης. Αντιλαμβανόμαστε μια τέτοια πρακτική σήμερα ως σεξιστική και υποτιμητική ενάντια στις γυναίκες. Με τον ίδιο τρόπο, καιρός είναι να αντιληφθούμε πως παραδόσεις οι οποίες πάνε ενάντια σε κοινωνικά και περιβαλλοντικά κεκτημένα δεν είναι παραδόσεις.
Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο στη ρητορική υπεράσπισης της παγίδευσης των αμπελοπουλιών είναι ο ισχυρισμός πως κάτι τέτοιο είναι απαίτηση του κόσμου της επαρχίας Αμμοχώστου. Σύνηθες είναι το επιχείρημα ότι η Επαρχία Αμμοχώστου είναι ξεχασμένη κι περιθωριοποιημένη. Αλλά ας αναλογιστούμε για λίγο τα πράγματα. Σαν επαρχία, μας θυμάμαι να διαλέγουμε διαχρονικά βουλευτές οι οποίοι είναι διατεθειμένοι να φωνάξουν και να προωθήσουν πολύ συγκεκριμένα θέματα, με το θέμα των αμπελοπουλιών να είναι πολλές φορές κυρίαρχο. Δεν είναι τυχαίο που ο τέως βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος Χρήστος Πουργουρίδης σε άρθρο του στην εφημερίδα «Πολίτης» τον Οκτώβρη του 2013 -άσκησε κριτική/κατάγγειλε τις πρακτικές βουλευτών της Επαρχίας Αμμοχώστου, οι οποίοι κατ’ επανάληψη έκαναν προς την ολομέλεια και σε επιτροπές της Βουλής προτάσεις για να προωθήσουν την προνομιακή μεταχείριση μερικών εκατοντάδων ανθρώπων συμπεριλαμβανομένων των κυνηγών αμπελοπουλιών. Ενδεικτική ήταν επίσης και η συμπεριφορά συγκεκριμένων προσώπων κατά τη διάρκεια των εσωκομματικών εκλογών του ΔΗ.ΣΥ για ανάδειξη των νέων Αντιπροέδρων του κόμματος στο Παραλίμνι, οι οποίοι έκλεψαν τις κάλπες και πέταξαν τα ψηφοδέλτια, μέχρι που ο ίδιος ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ Αβέρωφ Νεοφύτου τους υποσχέθηκε πως θα σταματήσει η συνεργασία της αστυνομίας με τους ακτιβιστές.
Όταν η βουλή γίνεται καφενές, τα ψέματα, οι κατηγορίες, οι προσβολές και οι απειλές, δίνουν και παίρνουν
Την Τετάρτη 1η Ιουλίου συζητήθηκε«η παράνομη παγίδευση αποδημητικών πουλιών και η ενδεχόμενη μη αποτελεσματική εφαρμογή του περί της Προστασίας και Διαχείρισης Αγρίων Πτηνών και Θηραμάτων Νόμου», συγκεκριμένα το «Στρατηγικό Σχέδιο για την αντιμετώπιση της παράνομης παγίδευσης Άγριων Πτηνών στην Κύπρο». Εγώ με ρόλο παρατηρητή, παρακολουθούσα αξιωματούχους αυτού του κράτους να πυροβολούν τη δημοκρατία και κυρίως, να πυροβολούν αντιπροσώπους περιβαλλοντικών οργανώσεων, οι οποίοι ως έχει η «δημοκρατική διαδικασία» της βουλής , δεν είχαν τη δυνατότητα να ανταπαντήσουν. Ο ίδιος ο Υπουργός Εσωτερικών προσέβαλε για άλλη μια φορά το θεσμό της Επιτρόπου Διοικήσεως λέγοντας συγκεκριμένα πως «Επιτροπάτα έχουμε πολλά τζαι έχουν άποψη για όλα» υποβαθμίζοντας το θεσμό ο οποίος «αποτελεί τον κατεξοχήν θεσμό προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Ο προϊστάμενος της Υπηρεσίας Θήρας και Πανίδας από την άλλη παραπλάνησε με δηλώσεις του πως το κυνήγι αμπελοπουλιών για προσωπική κατανάλωση ήταν νόμιμο μέχρι το 2003 (αντί το 1988 που ισχύει) και πως το 90% των Κυπρίων τρων αμπελοπούλια. Ο Χαμπουλλάς ξεθάρρεψε λόγω του ότι «έπαιζε εντός έδρας» και είπε σε εκπρόσωπο μιας από τις παρούσες περιβαλλοντικές οργανώσεις να «προειδοποιήσει τους μισθοφόρους που έρχονται κάθε χρόνο πως θα είναι έτοιμοι από τον Αύγουστο και ότι οι ενέργειές τους δεν θα είναι ανεκτές φέτος».
#Not_In_My_Name
Αν και στα 10 μου χρόνια το έκανα απλώς και μόνο για τα αμπελοπούλια, σήμερα αντιλαμβάνομαι την ευρύτερη σημασία της προστασίας των πουλιών. Όπως τα ψάρια, τα δάση και οι θάλασσές μας, τα πουλιά είναι μέρος της κληρονομιάς την οποία έχουμε υποχρέωση να διατηρήσουμε για τις επόμενες γενεές. Όταν λοιπόν μια «παράδοση» βάζει σε κίνδυνο τη φυσική μας κληρονομιά και τα περιβαλλοντικά μας δικαιώματα, είναι καιρός να πάρουμε κάποιες αποφάσεις. Είναι πασιφανές πως ο κ.Χαμπουλλάς και κάποιοι άλλοι βουλευτές, οι υποστηρικτές τις αμπελοπουλοφαγίας, η πολιτική ελίτ, κάποια από τα Μ.Μ.Ε., ακόμη και άτομα από τις αρμόδιες αρχές, χρησιμοποιούν και θα χρησιμοποιούν δόλιους και αθέμιτους/ανήθικους τρόπους στην προσπάθειά τους να υπερασπιστούν το προνόμιό τους να συνεχίσουν να καταστρέφουν τη φυσική μας κληρονομιά. Δεν έχουν κανένα δικαίωμα να το κάνουν στο όνομά μου.
Γράφει: Μαρία Χατζημιχαήλ
