Μας έπιασαν στον ύπνο. Κυριολεκτικά. Γιατί η χθεσινή απόφαση του Eurogroup λήφθηκε τα ξημερώματα του Σαββάτου, όταν οι άμοιροι καταθέτες των Κυπριακών τραπεζών κοιμόντουσαν τον ύπνο του δικαίου.
Γιατί το δίκαιο στην απόφαση να επιβληθεί ένας εφάπαξ φόρος «αλληλεγγύης και σταθερότητας», ο οποίος θα εφαρμοστεί κλιμακωτά στο κεφάλαιο των καταθέσεων δεν φαίνεται να υπάρχει.
Ένα κούρεμα καταθέσεων δηλαδή με διαφορετική ορολογία που μπορεί, σύμφωνα με τα λεγόμενα του ΥΠΟΙΚ, να αντισταθμιστεί με τη χορήγηση στους καταθέτες του ισόποσου των απωλειών σε μετοχές κυπριακών τραπεζών. Η κυβέρνηση οφείλει όμως να εγγυηθεί πως όταν θα υπάρχουν λεφτά, αυτές οι μετοχές θα εξαργυρωθούν στα ποσά που θα δώσουν ακούσια για να σωθούν οι τράπεζες.
Κι ας επιμένουν οι διεθνείς εταίροι πως η ομόφωνη αυτή συμφωνία διασφαλίζει τη βιωσιμότητα του Κυπριακού χρέους και στηρίζεται σε ένα «δίκαιο επιμερισμό των βαρών». Αλλά το ίδιο είναι για παράδειγμα ένας καταθέτης που έχει €1000 να του πάρουν τα €67,50, με έναν καταθέτη που έχει €1,000,000 και του παίρνουν τα €99,000; Για άλλη μια φορά άλλοι τα έφαγαν και άλλοι πληρώνουν. Και ενώ οι μεγαλοκαταθέτες κάτι θα έχουν να περάσουν, είναι οι μικροί με τα λίγα που θα πεινάσουν (πάλι).
Όλοι παραδέχονται πως η απόφαση αυτή είναι πρωτοφανής, μοναδική στα χρονικά παγκοσμίως. Κι όμως η κυπριακή αντιπροσωπεία «πάλεψε» ενάντια στην οδυνηρή αυτή πρόταση, αλλά η σκληρή στάση των εταίρων πίεζε προς αυτή την κατεύθυνση, αφού η εναλλακτική θα ήταν η χρεοκοπία των τραπεζών όπου θα χανόντουσαν όλες οι καταθέσεις και θα βρισκόμασταν σε ακόμη χειρότερη κατάσταση, μιας και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ξεκαθάρισε πως δεν θα δανειοδοτήσει τις Κυπριακές Τράπεζες. Τόσο καιρό η προηγούμενη κυβέρνηση διαλαλούσε πως «οι τράπεζες φταίνε». Κάποια στιγμή λοιπόν θα το πίστευαν και οι εταίροι αυτό. Και τώρα καλείται ο πολίτης να σώσει ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα το οποίο άλλοι κατέστρεψαν με διαφθορά, μίζες και λανθασμένες αποφάσεις, και στο οποίο τα «golden boys» εξακολουθούν να επωμίζονται τα οφέλη και να αμείβονται εξίσου αμυδρά.
Κι αν η αλληλεγγύη των Ευρωπαίων και διεθνή εταίρων αυτό σημαίνει, που βρίσκεται η εσωτερική αλληλεγγύη; Η κωλυσιεργία στο να υπογραφεί ένα λιγότερο επώδυνο μνημόνιο, και πριν να έρθει στο προσκήνιο όλη αυτή η επιχειρηματολογία περί ξεπλύματος βρώμικου χρήματος συνέβαλλε σημαντικά στο να φτάσει η χώρα εκεί που τώρα βρίσκεται. Η αλληλεγγύη έχει γίνει πια μια λέξη δίχως νόημα. Γιατί αν ένα κράτος αρνείται πεισματικά να αλλάξει το σύστημα της καλοπέρασης που εξυπηρετεί τους λίγους και συχνά «υψηλά υφιστάμενους», όση αλληλεγγύη να του ρίξουν απ’έξω, λίγα μπορούν να επιτευχθούν χωρίς την συγκατάθεσή του. Και η απόφαση αυτή έσκασε σαν βόμβα που πυροδοτήθηκε ένα τριήμερο όπου σίγουρα θα επικρατούν οι φιέστες των καρναβαλιών και οι εορτασμοί της Καθαρής Δευτέρας στους αγρούς. Σαν να μην έχει εγγραφεί σχεδόν τίποτα από το χάος που επικρατεί. Γιατί αυτούς που πραγματικά αγγίζει δεν διαφαίνονται πουθενά και δεν παρουσιάζονται καν. Η γενική ατμόσφαιρα σε μια χώρα που μαστίζει η οικονομική κρίση δεν έχει αλλάξει και πολύ – τουλάχιστον όχι όταν αυτό που προβάλλεται προς τα έξω είναι γεμάτα καφέ και εστιατόρια και η καλοπέραση να συνεχίζεται.
Όλες οι προσπάθειες για να σωθεί η Κυπριακή οικονομία στηρίζονται στο επιχείρημα του να σωθεί η αξιοπρέπεια του λαού της. Αλλά αυτή φαίνεται να έχει χαθεί προ πολλού…
Γράφει:Μαρία-Χριστίνα Δουλάμη
