Λέγεται ότι ο Κυπριακός γάιδαρος έχει μεγαλύτερη αν(τ)οχή από οποιοδήποτε άλλο ζώο.
Και συχνά γίνεται αντικείμενο θαυμασμού, γιατί είναι σπάνιο να βλέπεις ένα ζώο να υπομένει τόσο στωικά τόσες κακουχίες. Έτσι μοιάζει και ο λαός της Κύπρου, που με ψυχραιμία και ανοχή παλεύει την κρίση που χτύπησε το νησί. Αυτό είδε ο Ευρωβουλευτής Γιώργος Χατζημαρκάκης που πρόσφατα βρέθηκε στην Κύπρο για μια άκρως ενδιαφέρουσα διάλεξη για την οικονομική κρίση και την Ευρώπη.
Στην Κύπρο δεν έγιναν διαμαρτυρίες και συμπλοκές, όπως στις άλλες ‘μνημονιακές’ χώρες, παρά το γεγονός ότι η κάθοδος της Τρόικας στο νησί κατακρίνεται σχεδόν καθημερινά. Μάλιστα, όταν ανακοινώθηκε το κούρεμα καταθέσεων το Μάρτη, ήταν οι Ισπανοί που βγήκαν να διαδηλώσουν για την Κύπρο. Οι Κύπριοι γιατί όχι; Ίσως είναι όντως ψυχραιμία. Αλλά όσο δεν αντιδρά ο γάιδαρος τόσο περισσότερο τον χτυπάνε. Και αυτό που βγαίνει προς τα έξω, όπως και με την αποχή από τις εκλογές και την απαξίωση της πολιτικής ζωής, είναι απλά απάθεια. Μια σιωπηλή ανοχή, λες και κανείς δεν έχει ακόμη καταλάβει τίποτα. Ή απλά επειδή δεν βλέπει το λόγο να διαμαρτυρηθεί. Γιατί «τίποτα δε θα αλλάξει».
Ο Χατζημαρκάκης τις προάλλες τόνισε πως χρειάζεται να πολεμάμε, να διαδηλώνουμε και να αντιδρούμε σε αποφάσεις που λαμβάνονται ερήμην δημοκρατικών διαδικασιών. Η συμμετοχική δημοκρατία, τόνισε, δεν είναι να μόνο να ψηφίζεις κάθε 4-5 χρόνια. Είναι να λαμβάνεις μέρος σε όλη τη πολιτική ζωή του τόπου. Να δηλώνεις παρόν, ακόμη κι αν προσπαθούν να σε κλείσουν απ’έξω.
Ο Ευρωβουλευτής αυτός πρώτος δίνει το παράδειγμα, λέγοντας αλήθειες που δεν τολμάει κανείς άλλος να πει (για παράδειγμα πως η Γερμανία έβγαλε κέρδος €110 δις από την κρίση). Λέγοντας τα πράγματα χύμα, με έγκυρα επιχειρήματα, και χωρίς να λαμβάνει υπόψη πολιτικές παρατάξεις και συμφέροντα. Δείχνει το δρόμο για το πώς θα έπρεπε να συμπεριφέρεται ένας πραγματικός αντιπρόσωπος του λαού, που νοιάζεται για τους ψηφοφόρους που τον εμπιστεύονται και όχι για την καρέκλα στην οποία τον έβαλαν. Ο ίδιος μάλιστα εξέφρασε την απογοήτευση του με τα θεσμικά όργανα της ΕΕ, τονίζοντας πως η Ευρώπη έχει χάσει τον δρόμο της. Η Ευρωβουλή ειδικά δεν παίζει κανένα ρόλο στη διαχείριση της κρίσης, αφού η πλειοψηφία των Ευρωβουλευτών απλά δε θέλει να ξεβολευτεί από τα έδρανα τους, και δεν τολμά καν να σφίξει τα λουριά σε μια Κομισιόν που βλέπει μόνο αυτά που θέλει.
Ο Χατζημαρκάκης έχει δίκιο. Τα βλέπει όλα αυτά, τα ζει από πρώτο χέρι, κι όμως αυτός τουλάχιστον φωνάζει. Κι όταν ρωτήθηκε γιατί, αν αισιοδοξεί πως θα αλλάξει κάτι, απάντησε πως ο λόγος είναι για να έχουν τα παιδιά του τη δυνατότητα να ζουν όπου θέλουν. Και μέσα από αυτό στέλνει έτσι το μήνυμα στη νέα γενιά – στη γενιά του εγώ – πως μερικές φορές η ζωή χρειάζεται ανταρσία. Πως πρέπει να κοιτάξει πέρα από τον εαυτό της, πέρα από αυτό που την έμαθε η προηγούμενη γενιά – πώς είναι όλα για το βόλεμα, και την προσωπική ευμάρεια, συχνά με παρωπίδες. Για να αλλάξει όμως ο κόσμος στον οποίο ζούμε (προς το καλύτερο), πρέπει πρώτα να αλλάξουμε εμείς ως άνθρωποι και ως νοοτροπία. Αλλά προέχει να καταλάβουμε και να κατανοήσουμε πως σε μερικά πράγματα πρέπει επιτέλους να αντιδράσουμε και να τολμήσουμε να τα διαφοροποιήσουμε. Μαγκιά δεν είναι μόνο να φωνάζεις στο διαδίκτυο και στις παρέες, αλλά να δρας και πέρα από αυτά.
Γράφει:Μαρία-Χριστίνα Δουλάμη
