Ήταν ίσως η πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό που αισθάνθηκα πραγματικά περήφανη και χαρούμενη!
Ήταν ίσως η πρώτη φορά εδώ και τόσο πολύ καιρό που είχα τριγύρω μου τόσο χρώμα, τόσο φως! Που ήμουν σε γιορτή χαμογέλων, αγκαλιών και αγάπης!
Ήταν ίσως η πρώτη φορά εδώ και τόσο πολύ καιρό που αισθάνθηκα πως μπορώ να είμαι αισιόδοξη και πως ναι υπάρχει ελπίδα κάπου τελικά. Που άρχισα να πιστεύω πως και άλλα πράγματα μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο… όσο κι αν κάποιοι απειλούν επικαλούμενοι βλασφημώντας κάποιον θεό-τιμωρό και άλλοι χλευάζουν παρεξηγώντας τη γελοιότητα για χιούμορ.
Ναι ένιωσα περήφανη! Περήφανη που κάποιοι συνάνθρωποι μου μπορούν επιτέλους να είναι ελεύθεροι, όπως ελεύθεροι πρέπει να είναι όλοι οι άνθρωποι! Ελεύθεροι να απολαμβάνουν τη ζωή όπως εκείνοι επιλέγουν, ελεύθεροι να αγαπούν και να αγαπιούνται όπως η καρδιά τους ορίζει.
Ναι ένιωσα πολύ περήφανη! Περήφανη που μαζί με τόσους πολλούς άλλους κάναμε τον αγώνα «τους» αγώνα μας! Περήφανοι που ο αγώνας για σεβασμό στο «διαφορετικό» ή τη «διαφορετικότητα» αφορά όλους μας.
Ένιωσα περήφανη που οι μισαλλόδοξοι ήταν τελικά λιγότεροι και μικρότεροι από τη φασαρία που κάνουν. Που το μαύρο τους χανόταν στο χρώμα της ελπίδας του ουράνιου τόξου και ο σκοταδισμός τους πνιγόταν στο φως της χαράς και της αγάπης.
Ίσως και να ένιωσα περήφανη για το αυτονόητο. Γιατί δεν θα έπρεπε οι άνθρωποι να βγαίνουν στους δρόμους για να κερδίσουν το δικαίωμα στη ζωή τους. Στον κόσμο που ζούμε τίποτε δεν είναιόμως αυτονόητο. Στην Ευρώπη των αρχών του 20ου αιώνα δεν ήταν αυτονόητο πως οι γυναικες είχαν δικαίωμα στην ψήφο και στην ισότητα με τους άντρες. Στην Αμερική του μέσου 20ου αιώνα και στη Νότιο Αφρική του τέλους του 20ου αιώνα δεν ήταν αυτονόητο πως «λευκοί» και «μαύροι» μπορούν να περπατούν στο ίδιο πεζοδρόμιο… Στα μυαλά ορισμένων ακόμα δεν θεωρούνται αυτονόητα. Γιατί ευκολότερα αλλάζουν οι νομοθεσίες παρά οι νοοτροπίες.
Το Σάββατο το απόγευμα ένιωσα περήφανη! Περήφανη που απεγκλωβιστήκαμε από τις «παραδόσεις» μας! Εκείνες τις «παραδόσεις» που θέλουν τον άντρα αρχηγο να ορίζει τις ζωές των υπολοίπων. Τις γυναίκες να παντρεύονται ως αποτέλεσμα εμπορικής συναλλαγής. Τα παιδιά να αλυσοδένονται στα όνειρα των γονιών τους. Τους ανθρωπους να χωρίζονται σε «φυσιολογικούς» και «παρά φύση» και τη ζωή να ντύνεται στα μαύρα παρά στο χρώμα.
Ναι! Είμαι περήφανη!
Φωτογραφία: Ξένια Κωνσταντίνου
Γράφει: Μαρία Χρυσάνθου
