Λίγες μέρες πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων και τον ερχομό του καινούργιου χρόνου… στις 18 Δεκεμβρίου… μια μέρα παγκοσμίως αφιερωμένη στους μετανάστες…
Σε όλους εκείνους που αναγκάστηκαν να αφήσουν πατρίδες, οικογένειες, τόπους και πρόσωπα αγαπημένα και να ψάξουν καλύτερες ημέρες σε μέρη ξένα.
Σε όλους εκείνους τους μέτοικους που κυνηγημένοι κυνηγούν το όνειρο «σαν σύννεφα απ’τον καιρό/ μονάχα μεσ’ τον ουρανό» και «έχουν βαθειά τους μια πληγή» για την «αγάπη που δεν βρήκε γη»…
Σε όλους εκείνους που με «χέρια σαν φτερά/ που δεν εγνώρισαν χαρά
πάλεψαν με το κύμα» μα χάθηκαν στα νερά αυτής της θάλασας που λεν Μεσόγειο.. που «γέννησε τους Θεούς, τον ίδιο το Χριστό»…
Σε όλους αυτούς που αντί να τους περιμένει «το καλοκαίρι… (που) δεν τρέμει τον καιρό», τους περίμενε μόνο η Μεσόγειος «του φόβου και των πικρών καιρών». Μια Μεσόγειος που «τα γαλανά νερά της» τους έχουν καταπιεί και τους καταπίνουν μαζί με όλα τους τα όνειρα, όλες τους τις ελπίδες…
Μια μέρα αφιερωμένη σε αυτούς που στις οθόνες μας παρακολουθούμε τις βόμβες να τους γκρεμίζουν τα σπίτια και τα φορεία να κουβαλούν τα σκοτωμένα παιδιά τους. Σε αυτούς που στοιβάζοναι σε σαπιοκάραβα έχοντας χρυσοπληρώσει αβέβαιη «λαθραία» φυγή από την απελπισία.
Μια μέρα αφιερωμένη σε αυτούς που αφήσαμε να τουρτουρίζουν στα πλημμυρισμένα αντίσκηνα έξω από το υπουργείο Εσωτερικών στη Λευκωσία… λίγες μόνο βδομάδες πριν τα Χριστούγεννα, θεωρώντας πως έχουμε πολλά στο κεφάλι μας και αρκετά «δικά μας» προβλήματα…
Σε αυτούς που εκκενώσαμε από την Πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα… για να μην «χαλούν» το Χριστουγεννιάτικο ντεκόρ και να «απειλούν» το «νόμο» και την «τάξη».
Σε εκείνους που τους κάψανε τα καταλύματα στη Βαυβαρία… σε μια εκδήλωση «ενάντια» στον «ισλαμικό εξτρεμισμό»…
Σε εκείνους που προκαλούν «συμφόρηση» στους δρόμους της Βρετανίας και «παρεμποδίζουν» τον Νάιτζελ Φάραζ να παρεβρεθεί σε εκδήλωση των οπαδών του στην ώρα του…
Μια μέρα αφιερωμένη σε όλους αυτούς «νόμιμους» ή «λαθραίους» που κάποτε ήταν οι παππούδες μας στη Βρετανία, στη Γερμανία, στην Αυστραλία, στην Αμερική και που τώρα είμαστε εμείς και είναι τα παιδιά μας… στη Βρετανία, στη Γερμανία, στην Αυστραλία, στην Αμερική…
Γιατί όλοι είμαστε δυνάμει μετανάστες. Όλοι είμαστε δυνάμει μέτοικοι. Όλοι είμαστε ξένοι όταν αποξενωνόμαστε από την ανθρωπιά μας. Και όλοι είμαστε λαθραίοι όταν παύουμε να είμαστε άνθρωποι.
Λίγες μόνο μερες πριν τα Χριστούγεννα, που είτε κάποιοι τα πιστεύουν ως γέννηση του Θεού είτε άλλοι τα θεωρούν παραμύθι, αλλά που όλοι λίγο-πολύ τα γιορτάζουμε, ξεχνούμε πως ο «εορτάζων» ξεσπιτωμένος δεν είχε βρει πού αλλού να γεννηθεί παρά σε μια φάτνη και πως βρέφος ακόμα κυνηγημένος «λαθραία» διέφυγε μακριά από την πατρίδα που γεννήθηκε για να γλυτώσει.
Θεός ή άνθρωπος, αλήθεια ή παραμύθι, η ιστορία των Χριστουγέννων είναι η ιστορία των κυνηγημένων, των προσφύγων και των μεταναστών… «νόμιμων ή «λαθραίων».
*(Οι στίχοι από τον «Μέτοικο» και τη «Μεσόγειο», Δημήτρη Χριστοδούλου/ Ζορζ Μουστακί)
Γράφει: Μαρία Χρυσάνθου
